عمو حاجي كه چهره‌اي همانند انسان‌هاي غارنشين دارد و كهنسال به نظر مي‌رسد مردم عادي سن او را نزديك به يك قرن مي‌دانند، رنگ خاكستر گرفته و قشري ضخيم از چرك بر اندام او سنگيني مي‌كند.

چند سال پيش جوانان محل تصميم گرفتند عموحاجي را به رودخانه ببرند تا آبي به بدن اين مرد برسد، به همين منظور هنگامي كه عموحاجي در خواب بود او را در عقب يك وانت گذاشتند تا او را در رودخانه حمام كنند اما وقتي به رودخانه رسيدند، ديدند عموحاجي در عقب وانت نيست زيرا او پيش از رسيدن، خود را به بيرون از وانت انداخته بود تا مبادا بدنش با آب آشتي كند و عموحاجي همان جا گفته بود اگر تميز شوم، مريض مي‌شوم. عموحاجي از خوردن هر نوع خوراكي تازه و نوشيدن آب بهداشتي پرهيز مي‌كند به گونه‌اي كه اگر به زور هم به او آب گوارا بنوشانند، عكس‌العمل منفي نشان مي‌دهد و بشدت ابراز ناراحتي مي‌كند.

     
لذيذترين غذاها به قول خودش، حيوانات مرده و گنديده است و فرقي ندارد كه اين حيوان حلال و يا حرام‌گوشت باشد. اين سالخورده كه گفته مي‌شود به دليل مشكل عاطفي كه در ايام جواني براي او رخ داده از مردم و اجتماع گريزان و گوشه عزلت و انزوا برگزيده ساليان سال است كه در زير مكاني مسقف ماوا ندارد و در گرما و سرما در هواي آزاد به سر مي‌برد.

برخي از جوانان و نوجوانان دژگاه براي عموحاجي مرغ، گربه، روباه، خارپشت و حتي مار مرده مي‌برند او اين حيوانات را در گودالي در اطراف خود دفن مي‌كند و پس از چند روز با آتشي كه در اين گودال مي‌افروزد، آن را نيم‌پز مي‌كند و با ولع خاصي مي‌خورد. عموحاجي پس از آن با خوردن آب گنديده كه در يك حلب زنگ‌زده و حشرات مختلف در داخل آن شناور هستند، وعده غذايي را به پايان مي‌برد. ليوان او يك حلب 5‌/4 كيلويي روغن است و او با استفاده از اين حلب روزانه نزديك به 5 ليتر آب مي‌نوشد.

لوازم زندگي او شامل يك چماق است كه پيشتر پلوس وانت بوده است و وزن آن 17 كيلوگرم است، استكان چاي‌خوري اين مرد عجيب يك كلاه ايمني اسقاطي است و چند حلب كهنه روغن نباتي كه بچه‌هاي اين دهستان با آفتابه در اين حلب‌ها براي او آب مي‌ريزند. شهرستان فراشبند در فاصله 164 كيلومتري جنوب غربي شيراز، واقع شده است.

انتهای پیام85