پیاده‌روهایی که فقط "پیاده‌رو" نیستند
پدیده نوظهور هتل پیاده‌روهای شیراز/ از ناچاری همراهان بیمار تا بی توجهی مدیران شهری
شاید این پدیده نوظهور هتل پیاده روها که البته چندان هم در شهر شیراز جدید نیست، بیش از همه در خیابان زند و حد فاصل میدان نمازی تا میدان امام حسین(ع)(ستاد) به چشم بخورد، خیابانی که به دلیل وجود دو بیمارستان مهم نمازی و شهید فقیهی میزبان بیشترین تعداد از همراهان بیمار هستند.
به گزارش سرویس سلامت شیرازه، کافی است یک روز راوقت بگذاری و سری به خیابان های اطراف بیمارستانهای شهر شیراز بزنی، خیابان هایی که حالا دیگر نمی توان تنها نام خیابان را بر آن گذاشت، بلکه با دیدن تعداد زیادی از چادرهای مسافرتی و زیر اندازهایی که بر روی سنگ فرش‌های خیابان یاچمن های بلوار پهن شده،بی شباهت به هتل و مهمانپذیر نیست.هتل پیاده روهایی که میزبان همراهان بیمارانی است که از دیگر شهرها و استان‌های همجوار برای درمان به این کلان شهر آمده اند، چرا که شهر فرهنگی،هنری و تاریخی شیراز جدا از جاذبه‌های میراثی و تنوع آب و هوایی مناسبی که دارد، شهری مناسب در حوزه درمانی به‌شمار می‌رود به گونه ای که لقب قطب درمان جنوب کشوررا بخود اختصاص داده است، از طرفی به علت پهناور بودن استان فارس و هم‌جواری با استان‌های جنوبی کشور، این شهر میزبان تعداد زیادی از بیماران از دیگر استان‌ها است.
در این میان یکی از دغدغه‌های بیمار و همراهان، محل مناسب برای اسکان همراه بیمار است. کسانیکه از تمکن مالی کافی برای رفتن به هتل یا مهمانپذیر برخوردار هستند یا خویشاوندی در شیراز دارند در این زمینه مشکلی ندارند. اما کسانیکه شرایط لازم برای حضور در مکان های دیگری را ندارند، مجبورند روزهای متمادی در کنار بیمارستان ها چادر بزنند و در آن زندگی کنند. این افراد در این چادرها از یک روز و حتی گاهی تا ۳۰ روز اقامت دارند که حتی از امکانات اولیه بهداشتی شامل دستشویی و حمام محروم هستند و در گرما و سرما در این چادرها زندگی می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
شاید این پدیده نوظهور هتل پیاده روها که البته چندان هم در شهر شیراز جدید نیست، بیش از همه در خیابان زند و حد فاصل میدان نمازی تا میدان امام حسین(ع)(ستاد) به چشم بخورد، خیابانی که به دلیل وجود دو بیمارستان مهم نمازی و شهید فقیهی میزبان بیشترین تعداد از همراهان بیمار هستند.
این شرایط زمانی تأسف بارتر می شود که برخی از این افراد، کودکان خردسال نیز به همراه دارند، کودکانی که بدون اطلاع از شرایط ووضعیت کرونایی، سرگرم بازی بر روی چمن ها و سنگ فرش ها هستند.
با دیدن این صحنه ها اولین چیزی که به ذهن متبادر می شود، فاصله بسیار نام شیراز و گردشگری این کلانشهر باشرایط موجود است.
شهری که به اذعان مدیران شهری و شورای اسلامی شهر شیراز باید نمود بارز سومین حرم اهل بیت(ع) را به گردشگران و مسافران نشان دهد و عناوین مختلفی مثل پايتخت فرهنگي ايران اسلامي، مركز گردشگري سلامت و شهر گل و بلبل را یدک می کشد اکنون پشت انبوهي از رهگذران غيربومي كه به اميد درمان، جذب بيمارستان‌هاي دولتي شيراز شده‌اند، مخفي شده است.
بایکی از همراهان بیمار هم صحبت شدم، او که به همراه همسر و فرزند کوچکش، برای درمان دختر 17 ساله اش از اهواز به این شهر آمده است، می گوید: امروز19 روز است که مهمان خیابان های شهر شما هستیم وبا وجود سختی شرایط مجبور به چادر زدن درپیاده رو شده ایم.
این هم وطن اهوازی درپاسخ به این سوال که چرا در اقامتگاه همراه بیمار اسکان نکردید؟ افزود: بیمارستان تنها برای یک نفر همراه، امکانات در اختیارمان می‌گذارد که آن هم در شرایط کرونایی امکان پذیر نیست به همین دلیل با همسر و فرزندم اینجا چادر زده‌ایم.
او معتقد است راه حل این موضوع جمع کردن چادرها نیست، بلکه باید محل‌های اسکان موقت برای کسانیکه که توانایی اقامت در مهمانپذیرها را ندارند فراهم شود.
خوب که فکر می کنم میبینم شاید حرف او درست باشد، شاید اگر من هم درشرایط آنان قرار می‌گرفتم چاره‌ای جز همین کار نداشتم، شاید... و صدها اما و اگر و شاید هایی که هیچ کدامشان مرا به جوابی قانع کننده برای کم کاری متولیان شهر فرهنگ وهنر نمی رساند، شهری که از دیرباز به مهمان نوازی شهرت داشته اند و با وجود ظرفیت های مهم پزشکی قطعا باید تمهیداتی در این خصوص انیشیده شود.
در ادامه این گزارش و در روز های آتی به سراغ اعضای شورای شهر، دانشگاه علوم پزشکی شیراز و مدیریت شهری خواهیم رفت تا پاسخ آنها در این خصوص و تمهیداتی که انجام شده را جویا شویم.
این شرایط زمانی تأسف بارتر می شود که برخی از این افراد، کودکان خردسال نیز به همراه دارند، کودکانی که بدون اطلاع از شرایط ووضعیت کرونایی، سرگرم بازی بر روی چمن ها و سنگ فرش ها هستند.
با دیدن این صحنه ها اولین چیزی که به ذهن متبادر می شود، فاصله بسیار نام شیراز و گردشگری این کلانشهر باشرایط موجود است.
شهری که به اذعان مدیران شهری و شورای اسلامی شهر شیراز باید نمود بارز سومین حرم اهل بیت(ع) را به گردشگران و مسافران نشان دهد و عناوین مختلفی مثل پايتخت فرهنگي ايران اسلامي، مركز گردشگري سلامت و شهر گل و بلبل را یدک می کشد اکنون پشت انبوهي از رهگذران غيربومي كه به اميد درمان، جذب بيمارستان‌هاي دولتي شيراز شده‌اند، مخفي شده است.
بایکی از همراهان بیمار هم صحبت شدم، او که به همراه همسر و فرزند کوچکش، برای درمان دختر 17 ساله اش از اهواز به این شهر آمده است، می گوید: امروز19 روز است که مهمان خیابان های شهر شما هستیم وبا وجود سختی شرایط مجبور به چادر زدن درپیاده رو شده ایم.
این هم وطن اهوازی درپاسخ به این سوال که چرا در اقامتگاه همراه بیمار اسکان نکردید؟ افزود: بیمارستان تنها برای یک نفر همراه، امکانات در اختیارمان می‌گذارد که آن هم در شرایط کرونایی امکان پذیر نیست به همین دلیل با همسر و فرزندم اینجا چادر زده‌ایم.
او معتقد است راه حل این موضوع جمع کردن چادرها نیست، بلکه باید محل‌های اسکان موقت برای کسانیکه که توانایی اقامت در مهمانپذیرها را ندارند فراهم شود.
خوب که فکر می کنم میبینم شاید حرف او درست باشد، شاید اگر من هم درشرایط آنان قرار می‌گرفتم چاره‌ای جز همین کار نداشتم، شاید... و صدها اما و اگر و شاید هایی که هیچ کدامشان مرا به جوابی قانع کننده برای کم کاری متولیان شهر فرهنگ وهنر نمی رساند، شهری که از دیرباز به مهمان نوازی شهرت داشته اند و با وجود ظرفیت های مهم پزشکی قطعا باید تمهیداتی در این خصوص انیشیده شود.
در ادامه این گزارش و در روز های آتی به سراغ اعضای شورای شهر، دانشگاه علوم پزشکی شیراز و مدیریت شهری خواهیم رفت تا پاسخ آنها در این خصوص و تمهیداتی که انجام شده را جویا شویم.
واما سخن آخر:
با خود می اندیشم آیا اينجا شيراز است؟ همان شهری که می‌خواهد عنوان پایخت کتاب را به خود بگیرد؟شهری که داعيه‌دار توسعه گردشگري است و مي‌خواهد بر بلنداي گردشگري سلامت، پرچمش را به اهتزاز درآورد و به ایرانیان ثابت کند که لقب قطب پزشکی عجب برازنده ی نامش است؟
انتهای پیام/س
انتهای پیام/س
نظرات بینندگان
