به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری «شیرازه»،حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمدحسین حدائق در ادامه بحث جمعه‌های انتظار با اشاره به نقش رفاق و دوستی در تبعیت از امام زمان(عج) گفت: رضای الهی در گرو رضایت امام‌زمان(عج) است. یعنی نمی‌شود که کسی بگوید امام‌زمان(عج) از من راضی نیست ولیکن خدا از من رضایت دارد یا این که بالعکس، بگوید امام زمان (عج) از من راضی بوده و خدا ناراضی است، قطعاً رضایت خدا همان رضایت امام(ع) و رضایت امام(ع) همان رضایت خداست.

امام‌زمان(عج) در فرازی از زیارت آل یاسین(فاشهد علی ما‌اشهدتک علیه فانی ولی لک بریء من عدوک) با اشاره به یکی از مهم‌ترین موضوعات اعتقادی اسلام (تولّی و تبرّی) اقرار به این اصل مهم را به همگان می‌آموزد.

می‌آموزد که به امام زمانمان عرض کنیم: ما دوست، ولیّ و پیرو شما هستیم و از دشمنان شما بیزاریم.

این دو نکته مهم است که هر دوی آن‌ها بایستی در زندگی انسان به طور کامل نقش ببندد.

ما گاهی اوقات دوستدار اهل‌بیت(ع) بوده و به‌ایشان ارادت داریم لیکن در تبرّی و بیزاری از دشمنان اهل‌بیت (ع) ضعیف هستیم.

این یک اصل بسیار مهم است که باید در آداب اجتماعی، روابط خانوادگی و معاشرت‌های با دیگران حتماً رعایت شود. اگر امام(عج) را دوست داریم، نباید با دشمنان او هم کاسه شویم.

در عصر خلافت‌امین، حضرت علی بن موسی الرضا(ع) یکی از شاگردانشان به نام داود بن قاسم معروف به ابوهاشم را از هم‌نشینی با عبدالرحمن‌ بن‌ یعقوب (که فرد منحرفی بود) نهی می‌کرد.

ابوهاشم گفت: عبدالرحمن دایی من است. امام رضا(ع) فرمودند: او درباره ذات پاک خداوند مطالبی می‌گوید که ساحت پاک پروردگار از آن منزّه است یا با او هم‌نشین باش و ما را ترک کن و یا با ما هم‌نشین باش و او را ترک کن.

ابوهاشم گفت: او هر عقیده‌ای داشته باشد!! چه آسیبی به من می‌رساند با این که من عقیده خودم را دارم. 

امام(ع) فرمودند: نمی‌ترسی بلایی به او برسد و تو هم به آن بلا بسوزی؟ آیا به این داستان آگاهی نداری که شخصی از یاران حضرت موسی(ع) بود اما پدرش از یاران فرعون بود. هنگامی که سپاه فرعون به سپاه موسی(ع) رسید او نزد پدرش رفت تا او را موعظه نماید و به سپاه موسی(ع) ملحق نماید ولیکن پدر سخنان فرزندش را رد می‌کرد و هم‌چنان با یکدیگر ستیز می‌کردند که ناگاه بلای غرق شدن فرعونیان فرا رسید و آن پسر همراه پدرش غرق شد.

وقتی خبر به موسی(ع) رسید فرمود: او در رحمت خداست ولی چون عذاب فرود آید از آن که نزدیک گناهکار است دفاعی نشود.

معیار و ملاک دوستی و همراهی، امام‌زمان(عج) است. هرکس که با‌ ایشان است باید او را همراهی کرد و هر کس که با اهل‌بیت(ع) دشمنی می‌کند برای خدا باید از او فاصله گرفت؛ حتی اگر نزدیک‌ترین کسان انسان هستند!

جوانی از من سؤال کرد: برخی از بستگان و خویشاوندان ما انسان‌های فاسدالعقیده و یا فاسدالعملی هستند اگر ارتباط‌مان را قطع کنیم، صله‌ی رحم قطع می‌شود و اگر همراهی کنیم و در مجالسشان شرکت کنیم، بعضاً دچار حرام و گناه می‌شویم تکلیف چیست؟

به او گفتم: شما صله رحم برای چه کسی انجام می‌دهی؟ گفت: خدا. گفتم: مجلسی که در آن حرمت خدا شکسته می‌شود این چه صله‎ رحمی است؟ مجلسی که در آن حرمت امام‌زمان(عج) پایمال می‌شود صله رحم است؟ تا کجا انسان باید رحم خود را همراهی کند و به پای او بایستد؟ تا جایی که با خدا و امام‌زمان(عج) هستند. صله رحم حدود دارد و این‌گونه نیست که انسان به خاطر رحم مجاز باشد با هر فاسد، فاسق و گناهکاری رفت‌ و آمد کند.

رَحِم نزدیک‌تر از پسر انسان وجود دارد؟ خدا در قرآن به حضرت نوح(ع) می‌فرماید: قَالَ یَا نُوحُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صَالِحٍ؛ اى نوح! او (در واقع) از خاندان تو (و نبوّت) نیست، او (داراى) عمل ناشایستى است.

ای نوح! از این پسر صرف‌نظر کن! بگذار سیل او را با خود ببرد! آب داشت بالا می‌آمد. حضرت نوح(ع) با عواطف عمیق پدری خود کنعان را صدا زد که پسرم بیا بالا و سوار کشتی شو! سیل تو را با خود می‌برد! اما پسر نافرمانی کرده و می‌گفت می‌روم بر بالای بلندی آب آن‌جا به ما نمی‌رسد.

چند بار حضرت نوح(ع) اصرار کرد. اما پیام‌آور الهی نازل شد: جناب نوح! این پسر دیگر اهل تو نیست. درست است که پسر توست اما از خدا فاصله گرفته و با خدا بیگانه شده است. عمل او غیرصالح است. بگذار عذاب الهی او را هم در خود فرو ببرد. خدا نکند روزی فرا برسد که انسان در انتخاب بین فرزند و خدا، فرزندش را انتخاب کند، بین شریک و پروردگار، شریکش را برگزیند.

شخصی آمده بود پیش من و می‌گفت: حاج آقا! من به دادگاه رفتم و بخاطر یکی از رفقای قدیمی‌ام شهادت باطلی دادم، گفتم:‌ای وای بر تو و آخرت تو شهادت به باطل دادی؟ گفت: بله حاج آقا! آخر او رفیق دیرینه من بود و اگر این کار را نمی‌کردم، بدش می‌آمد. عزیزان دوستی، رفاقت و ارادت به دیگران بایستی محدود باشد به حدود خدا و امام‌زمان(عج).

مشتاقان امام‌زمان(عج) نکند امام زمان(عج) شما را ببیند درحالی که در مجلس حرام و گناه به سر می‌برید نکند ادعای عشق امام عصر (عج) داشته باشیم و با کسانی که دلش را به درد آورده و موجب ناراحتی و سخط او می‌شوند طرح رفاقت و دوستی بریزیم.

یک نکته اگر در بستگان و خویشان و یا حتی دوستان کسانی هستند که دچار انحراف شده و به مسیر خطا ‌می‌روند و حضور ما در جمع‌ ایشان و سخن گفتن ما با آن‌ها موجبات هدایت آن‌ها را فراهم می‌کند باید در جمع آن‌ها حضور یافت و آن‌ها را امر به معروف و یا نهی از منکر نمود که این خود مصداق ولایت محوری و در مسیر امام عصر(عج) بودن است.

اما اگر طرف مقابل پذیرای حرف حق نبوده و اعتنایی به نهی از منکر نمی‌کند حضور ما در آن جمع نیز کم کم زمینه دور شدن ما از معارف را فراهم کرده و آن‌ها هستند که بر ما تأثیر می‌گذارند این ارتباط را برای خدا باید قطع نمود.

خدای متعال برای همراهی پیغمبر (ص) تراز و خط کشی معیّن کرده و می‌فرماید: مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ؛ محمّد رسول خداست و کسانى که با او هستند بر کفّار سخت و در میان خودشان مهربانند.

اولاً: خدا می‌فرماید: أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ، کسی که نماز شب می‌خواند باید نسبت به کافر شدید باشد، بخروشد و قاطع و نترس و شجاع باشد؛ به مانند مسلم بن عوسجه که پیرمردی بود اما در برابر دشمنان خدا، قوی دل به میدان می‌آمد.

ثانیاً: خداوند می‌فرماید: «رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ»؛ در برابر مؤمنین مهربان و رئوف است. این ترازنامه‌ی یاران و همراهان پیامبر (ص) است.

مثل دو روی یک سکه که این روی آن سختگیر و خشن بودن با دشمنان خدا و آن روی سکه رئوف و مهربان بودن با دوستان خداست.

در جای دیگری از آیات قرآن خداوند متعال در توصیف یاران امام‌زمان عج همین توصیفات را بیان نموده و می‌فرماید: اولاً: أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ، ‌ایشان در برابر مؤمنین، خاضع و متواضع هستند. اگر طرف مقابل مؤمن است، در هر موقعیت و پست و مقام و جایگاهی که هست در برابرش باید متواضع بود.

اگر آبدارچی اداره است و مؤمن است مدیرکل باید در برابرش خاضع و متواضع باشد ثانیاً: أَعِزَّةٍ عَلَى الْکَافِرِینَ، در برابر کفّار و دشمنان خدا، سرفراز و‌ایستاده‌اند.

لذا دوستی با دوستان خدا و اهل‌بیت(ع) و دشمنی با دشمنان‌ایشان که از آن به نام «تولّی» و «تبرّی» در فرهنگ اسلامی یاد می‌شود حدّ و مرز دوستی‌ها و دشمنی هاست که باید در زندگی همه ما به‌عنوان منتظرین حضرتش رعایت شود.

امام صادق(ع) در ضمن حدیثی فرمودند شیعیان ما چند گروه هستند؛ برخی شیعه هستند، قلب و عملشان با ما همراه است، حرف و عمل آن‌ها یکی است. آن‌ها برکات خداوند بر روی زمین هستند. رحمت الهی اگر نازل می‌شود به واسطه‌ایشان نازل می‌شود.

اما گروه دیگر کسانی هستند که اظهار محبت و ارادت به ما اهل بیت(ع) می‌کنند اما عملشان همراهی با ما را نشان نمی‌دهد. اظهار ارادت به امام‌زمان (عج) می‌کنند، دعای ندبه خوانده و با زیارت آل یاسین به امام خود عرض ارادت می‌کنند اما اعمال و رفتارشان را امام عصر(عج) تأیید نمی‌کند.

این نحوه محبت و دوستی، محبّت حقیقی نیست و راهگشای زندگی انسان هم نخواهد بود. مثل کسی که دائماً به مادرش اظهار محبّت می‌کند اما در عمل دل مادر را می‌شکند یا فرزندی که دست پدرش را می‌بوسد و به او اظهار عشق می‌کند اما با رفتارش او را ناراحت و افسرده می‌کند.

چنین محبتی، محبت واقعی نیست.

آن چه در این فراز به‌عنوان محبت و ولایت امام‌زمان (عج) بیان می‌کنیم آن‌چنان ولایتی است که از لسان و گفتار در اعمال و کردار ما خودش را خوب نشان داده؛ به گونه‌ای که هر که ما را ببیند، بگوید: این شیعه امام زمان (عج) است.

انتهای خبر/

منبع: مهدویت فارس