به گزارش گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، بالاخره بعد از اعلام رسمی، دو ماهواره ایرانی هدهد و کوثر توسط ماهواره بر سایوز روسی به فضا پرتاب شد و با موفقیت در مدار هدف قرار گرفت، این موفقیت همچون دیگر دستاوردهای نظام جمهوری اسلامی ایران توسط رسانه‌های ضد نظام مورد انکار و تمسخر قرار گرفت و حتی در رسانه‌های انقلابی نیز انعکاس چندانی نیافت. 

اما سئوال این است که آیا این پرتاب برای نظام اسلامی دستاورد است یا خیر؟ و اینکه چرا باید در روسیه و توسط این کشور پرتاب شود؟
ابتدا اینکه باید گفت که از ۱۹۰ کشور جهان عضو سازمان ملل متحد فقط ۹۰ کشور دارای ماهواره اختصاصی در فضا هستند که این زیر درصد فراوانی کشورهاست.

از این ۹۰ کشور، ۵۸ کشور توانایی طراحی و ساخت ماهواره را به‌تنهایی یا مشترکاً داشته و توانسته‌اند که از این تعداد فقط ۱۲ کشور توانایی و قدرت فناوری پرتاب ماهواره به فضا را داشته و فقط ۶ کشور توانستند در کنار ارسال ماهواره، موجود زنده به فضا ارسال دارند که نیمی از اینها، یعنی فقط ۳ کشور توانسته‌اند، انسان به فضا بفرستند. این در حالی است که بودجه فضایی کشور حدود ۲۰ میلیون دلار و آمریکا ۹ میلیارد دلار و روسیه ۶ میلیارد دلار است. این یعنی آمریکا حدود ۵۰۰ برابر ایران در حال هزینه‌کرد است و نشان قدرت ایران علی‌رغم همه کمبودهاست.

اما جمهوری اسلامی ایران هر چند با تأخیر و از سال ۱۳۷۵ به‌صورت جدی کار توسعه فضایی و پرتاب‌های خود را آغاز کرده است، اما اکنون علی‌رغم همه فشارها و کارشکنی‌ها، توانسته است حدود ۲۵ ماهواره بسازد و حدود ۱۳ آنها را تا کنون به فضا پرتاب کند که عمدتاً توسط خودش و از دو ایستگاه بومی فضایی درون کشور به فضا پرتاب کند.

اما از این بالاتر ایران به برکت جمهوری اسلامی ایران جزء ۶ کشوری است که توانسته است، موجود زنده به فضا پرتاب و سپس آنها را به‌صورت سالم به زمین برگرداند. ابتدا در سال ۱۳۸۸ با موشک کاوشگر توانست چند حشره و موجود زنده به فضا اعزام کند و سپس در جهشی بزرگ در سال ۱۳۹۱ یک میمون به‌عنوان نخستین همسان زیستی با انسان را با موشک پیش‌گام به فضا پرتاب کرد و بعد از ۲۰ دقیقه سفر فضایی به زمین برگرداند، تا نام خود را در برترین‌های فضایی ثبت نماید.

پس تا اینجا مشخص شد که ایران اسلامی به برکت هدایت عالی رهبری و حضور جوانان مستعد، توانسته است علی‌رغم همه دشمنی و کارشکنی‌های مکرر در رتبه برتر جهانی قرار گیرد و بتواند حتی بخش غیردولتی و شرکت‌های دانش‌بنیان را وارد اقتصاد ۴۰۰ میلیارد دلاری صنعت فضایی نماید که نمونه آن همین دو ماهواره هدهد و کوثر است.

حال سئوال بعدی این است که با این توانایی جمهوری اسلامی ایران، چرا باید ماهواره‌ها در روسیه و توسط این کشور صادر شود؟

در پاسخ باید گفت که پرتاب ماهواره و محموله‌های فضایی یک کشور توسط دیگری امری پذیرفته شده و اتفاقاً عقلانی و درست است که عمده کشورها از جمله کانادا، آلمان و فرانسه نیز جهت کاهش هزینه‌های زیاد پرتاب و اطمینان از صحت استقرار در مدار هدف، از ظرفیت چند کشور محدود استفاده می‌کنند که روسیه و موشک ماهواره بر سایوز از بهترین و ارزان‌ترین آنهاست، به‌گونه‌ای که این مجموعه فضایی روسیه تا کنون حدود ۲۰۰۰ مأموریت با کمترین تلفات داشته که ۱۴۰ مورد آن پرتاب سرنشین‌دار است که البته جمهوری اسلامی ایران دو پرتاب سرنشین‌دار خودش را در خاک خودش و بدون کمک خارجی ارسال کرده است.

نتیجه آنکه ایران در حوزه ساخت ماهواره و پرتاب آن در زمره کشور برتر جهان است و می‌تواند خودش نیازهای فضایی خویش از جمله پرتاب را بر طرف کند، اما امر عقلانی و اقتصادی استفاده از ظرفیت‌های جهانی در کاهش هزینه‌ها و بالابردن اطمینان پرتاب است که در اوج تحریم‌های بین‌المللی افتخاری مضاعف برای جمهوری اسلامی ایران است، افتخاری که کشوری مانند امارات که نه ماهواره را خودش ساخته، نه پرتاب کرده و نه اداره و کنترل می‌کند، برای پرتاب بنام خودش در آمریکا میلیون‌ها دلار هزینه می‌کند و سپس جشن ملی می‌گیرد، اما ما غافل از قدرت و توانمندی خویش هستیم.

نویسنده: سید محسن هاشمی