شیرازه - یاوه گویی های این روزهای نوری زاد٬ اگرچه از سوی رسانه های ضدانقلاب با شور و حرارتی مثال زدنی در حال انتشار است اما حرف اصلی نوری زاد چیست؟ این که او سال ها در لباس نظام٬ برای نظام و در روزنامه ای که در چارچوب نظام و همیشه پا در رکاب نظام بوده است یعنی کیهان٬ می نوشت و بعضا به افراط می رفت٬ با حال و روز این روزهای او چه نسبتی دارد؟

نوری زاد را دوستانش بهتر از هرکسی می شناسند. دوستانی که سال ها از قلم او بهره بردند و البته خطاهایش را هم به او گفتند.

نوی زاده اما این روزها دارد همان مسیر گذشته را طی می کند! عجیب است؟ نه تنها عجیب نیست که واقعیت همین است. این روزها و آن روزهای نوری زاد دو روی یک سکه اند! چرا؟

پاسخ روشن است؛ کسانی که او را می شناسند در وصفش بر دو نکته اذعان دارند: کم فکری ٬ خودپسندی و خودنمایی.

و این دو است که درد نوری زاد سابق و حزب اللهی و نوری زاد حال و فتنه گر و یاوه گو است.

حقیقت این است که نوری زاد از یک بیماری رنج می برد. او قبل ترها اهل فکر نبود همان طور که الان هم نیست. قبل ترها عمق نداشت همان طور که الان هم ندارد و قبل ترها مطرح شدن را دوست داشت همان طور که الان هم دوست دارد.

این ها همه نشانه ی یک بیماری روانی است. او فقط دوست دارد بازی کند! حال این که زمین بازی کجاست و برای کیست ... اصلا مهم نیست! او همیشه دوست دارد در این بازی پیراهن شماره 10 را تن کند تا همه برایش هورا بکشند و با انگشت نشانش بدهند٬ حال این که این پیراهن شماره 10 برای چه تیمی است ... اصلا مهم نیست! ... و این وصف ها ٬ نشان از بی فکری ممتد اوست که سال هاست گریبانش را گرفته.

نوری زاد این روزها مدام به امام خامنه ای نامه می نویسد. ای کاش به اندازه همین مداومت٬ نه نصف آن٬ نه ربع آن٬‌ نه٬ برای لحظه ای فکر می کرد که چه می نویسد. اما نه٬ نمی شود! عشق پیراهن شماره 10 در زمینی که ساخته دشمن است و تیم هم تیم فتنه گران است و رسانه های زیادی در سراسر جهان برای پوشش بازی او دارند هلاک می شوند٬ او را کور کرده.

از نوری زاد انتظاری نداشته باشید که مدت هاست فکر نمی کند!