هاآرتص در گزارشي نوشت: هدف ايران از برنامه هسته اي بر مذاكرات سايه انداخته است. برنامه هسته اي ايران دو هدف بيشتر نمي تواند داشته باشد، توليد سلاح هسته اي كه ايراني ها اذعان دارند به هيچ وجه هدفشان اين نيست و ديگري سياسي تا ضمن تثبيت موقعيت داخلي شان از لحاظ استراتژيك نيز صاحب جايگاه شوند. اگر هدف دوم را هدف ايران بدانيم بايد بگوييم كه ايران مي خواهد با برخورداري از تكنولوژي پيشرفته هسته اي جايگاه منطقه اي خود به عنوان يكي از قدرتمندترين كشورهاي جهان را تقويت كند. ايراني ها حتي به فكر داد و ستد هسته اي هستند و مي خواهند با توليدات هسته اي خود درآمدهاي سياسي و اقتصادي كسب كنند. اگر واقعا هدف دوم هدف اصلي ايران باشد، بايد گفت كه اتفاق بسيار مهمي است. چرا كه جامعه جهاني اين همه سال تلاش مي كرده كه ايران به سوي سلاح هسته اي نرود، در حالي كه ايران به روشني صحبت از هدفش از دستيابي به تكنولوژي هسته اي مي زند و به صراحت مي گويد كه به دنبال سلاح هسته اي نيست.
هاآرتص با بيان اين كه «زماني نتانياهو در قبال مواضع اسحاق رابين نخست وزير مي گفت حرف هاي وي براي بزرگنمايي تهديد ايران است اما اكنون خود وي ايران را تهديد جلوه مي دهد» نوشت: پس از وتوي روسيه و چين و شايد در آينده فرانسه در شوراي امنيت كه هر كدام آنها سابقه طولاني در رقابت در عرصه سياست جهاني و مخالفت با سياست هاي آمريكا و بريتانيا دارند، آمريكا عملا پذيرفته است كه پرونده هسته اي ايران از درجه «دشمن» تنزل يابد. اين تنزل درجه باعث خشم رقيب سنتي ايران يعني عربستان سعودي شده است. اگر ايران واقعا برخورداري از تكنولوژي هسته اي را وسيله اي براي نيل به اهدافش و نه خود هدف بداند(!؟) و جامعه غربي به اين موضوع اعتراف كند بايد انتظار داشت كه در ماه هاي آينده شاهد تحولاتي شگرف در رويكرد نسبت به پرونده هسته اي ايران باشيم.

انتهای پیام/20