شیرازه، سجاد توکلی/ در حادثه غصب خلافت امیرالمونین علی علیه السلام، بسیاری با این توجیه که علی جوان است و کم تجربه، جنگ روانی شدیدی را در اذهان جامعه اسلامی آن روز به راه انداختند و توانستند با این بهانه راهی را بروند که مطلوبشان بود.

در بررسی اسناد و کتب روایی به دلایل عجیب تری مثل این که: "علی، زیاد شوخی می کند" بر می خوریم که این ها نشان از فضای وهم آلود و فتنه گون آن زمان دارد.

مدتی است که در فضای سیاسی کشور واژه "رجل سیاسی" دهان به دهان در مورد برخی از کاندیدهای احتمالی یا بعضا قطعی جریانهای سیاسی کشور می چرخد.

دکتر کامران باقری لنکرانی که بی تردید یکی از رویش های انقلاب به شمار می رود، و سابقه یک دوره موفق وزارت را در دولت نهم دارد این روزها در مذان این اتهام قرار دارد که وی بیشتر یک رجل بهداشتی یا پزشک مسلمان انقلابی است تا یک رجل سیاسی. اکنون جریان های سیاسی، تشکل ها و فعالان دانشجویی و بعضا اشخاص نقدهای متفاوتی درباره وزیر بهداشت دولت نهم دارند.

در کنار نقد نشریه دانشجویی خروش (دانشگاه شیراز) و دفاع نویسنده وبلاگ یادنامه از دکتر لنکرانی، که هر دوی آن را شیرازه منتشر نمود، نقد دکتر امیر محبیان (اصولگرایی که نه در ظاهر و نه در برخی دیدگاه ها شباهتی با اصولگرایان ندارد) جای تامل دارد.

محبیان معتقد است، اینکه لنکرانی به عنوان رجل سیاسی - مذهبی مطرح بشود، با پرسش های جدی روبروست. آقای لنکرانی بیشتر یک رجل بهداشتی است تا یک رجل سیاسی – مذهبی. در عین حال ایشان شخصیت آرام و متینی هستند که با دیدگاه های جبهه پایداری نزدیکی دارد!

هم می دانیم در قانون اساسی یکی از شرایط كانديداي رياست جمهوري این است كه فرد می بایست رجل مذهبي يا رجل سياسي باشد. اما در كشور ما به هر دلیل معیار مشخصی برای تشخیص رجل سیاسی وجود ندارد و عموما اظهار نظرها شخصي مي شود.

برای اینکه معنا و مفهوم این واژه خوب و یا به تعبیری بهتر نزد افکار عمومی جا بیفتد نباید واژه "رجل" را به زبان معمول و رایج عرب خواند و یا نوشت. بلکه لازم است به قول اهل فلسفه، غیر از منطوق کلام به مفهوم آن نیز توجه نمود تا بتوان تفهیم معنا کرد.

آیا واقعاً رجل سياسي تنها به کسی اتلاق می شود که شعارهاي سياسي تند می دهد؟ به نظر می رسد رجل سیاسی یعنی توانایی و درک سیاست همه جانبه داشتن نه اینکه فقط قدرت لابی سیاسی کردن و یا به اشتباه در سیاست نامی برای خود دست و پا نمودن! بنا بر این صرف کلمه ی رجل سیاسی یک کلمه تعیین کننده برای تأیید رییس جمهور نیست و شعار، پست و مقام -اگرچه به عنوان یک سابقه قابل توجه است- اما تنها برای این کار کافی نیست.

اگر فعالیت های چند ساله دکتر لنکرانی از دهه 60 تاکنون را حتی به طور اجمالی مرور کنیم، می توان به خوبی دریافت که حضور لنکرانی در میدان های انقلاب برای کسب نام و عنوان نبوده، و برخلاف عده اي نوزاد سياسي! یک رجل سیاسی تمام معنا بوده، هر جا فرصت خدمت یافته حضوری پررنگ، موثر و واقعی داشته و سیاست زده نشده بلکه صاحب کمال و پختگی سیاسی شده است.

دکتر لنکرانی پس از بازگشت به تعلل رئیس جمهور در اجرای حکم رهبری به شیراز با تشکیل کانون بصیرت به کمک بعضی از افراد خوشنام، هر چند نتوانست عملا در فضای سنگین استان مرزبندی روشنی با طیف موسوم به راست سنتی داشته باشد، اما مبارزه گفتمانی با طیف مسجد آتشی ها بر خلاف سکوت برخی مدعیان انقلابی گری و برگزاری چندین همایش در این راستا، اعتراض به مفاسد اقتصادی، زمین خواری و ... را به کارنامه فعالیت های سیاسی و انقلابی خود افزود.

اگر حضور در جبهه های جنگ تحمیلی، ایستادگی در مقابل دیکتاتوری جناح چپ و دفتر تحکیم وحدت در دانشگاه شیراز در دوره اصلاحات، کسب عنوان درخشان ترین دوره های وزارت بهداشت در جمهوری اسلامی به اذعان دوست و دشمن را هم بر این کارنامه بیفزاییم، مومن بودن و ساده زیستی این مدیر را هم در کنار این سوابق قرار دهیم، می توانیم ادعا کنیم که لنکرانی درس خوبی به سیاسیون داده که می توان در این مملکت وزیر موفق بود، انقلابی بود و انقلابی ماند، یکی از مهمترین نیروهای اجتماعی و سیاسی استان و کشور به حساب آمد و حتی یک شانس قوی برای قرار گرفتن در راس هرم مدیریت اجرایی کشور هم شد