ترکیب پرسپولیس و استقلال در دربی ۷۸
دربی به بی‌برنده بودن عادت کرده اما هر نتیجه‌ای جز پیروزی، جام را از دسترس پرسپولیس دور خواهد کرد.
به گزارش شیرازه به نقل از ایران ورزشی، ترکیب تیم ها به شرح زیر است:
* ترکیب احتمالی میزبان
* ترکیب احتمالی میزبان
- دروازه‌بان: نیلسون
- مدافعان میانی: جلال حسینی و محسن بنگر
- مدافعان کناری: میثم حسینی و حسین ماهینی
- هافبک‌های تدافعی: محمد نوری (قاسم دهنوی) و رضا حقیقی
- هافبک‌های نفوذی: پیام صادقیان، محسن مسلمان و محمدرضا خلعتبری
- مهاجم: مهدی سیدصالحی
* ترکیب احتمالی میهمان
- دروازه‌بان: مهدی رحمتی
- مدافعان میانی: امیرحسین صادقی و حنیف عمران‌زاده
- مدافعان کناری: هاشم بیگ‌زاده و مجید غلام‌نژاد
- هافبک‌های میانی: ساموئل و آندرانیک تیموریان
- هافبک‌های کناری: پژمان نوری و خسرو حیدری
- مهاجمان: محمد قاضی و محمدمهدی نظری
* نگاه فنی
انگار نه انگار در همه این سال‌ها کسل‌کننده‌ترین و غیرفوتبالی‌ترین نمایش‌ها را به نام دربی به خوردمان داده‌اند که دوباره همه نگاه‌ها اینطور مشتاقانه خیره مانده‌اند به بازی جمعه. این دربی مگر چه فرقی با قبلی‌ها دارد که دوستدارانش از کری خواندن دست نمی‌کشند؟ این بازی هر چقدر هم که نامش دهان پر کن باشد، چیزی در چنته ندارد؛ چیزی که بشود به فوتبال ربطش داد و به آن دل بست.
بازی بزرگ فوتبال ایران قرار بوده نمایش قدرت سرخابی‌ها باشد اما امروز بهانه‌ای است برای به رخ کشیدن ترس‌شان. ترس از شکست و بدتر از آن، تحمل واژه‌های تحقیرآمیزی که سکونشین‌ها بر سرت آوار می‌کنند. هیچ کس نمی‌خواهد این بازی را ببازد اما از ترس غافلگیر شدن، برای پیروزی هم نمی‌جنگند و چه چیزی بهتر از تقسیم برابر امتیازها.
نهایتش این است که هواداران چند روزی غر می‌زنند اما دوباره خیلی زود همه چیز برمی‌گردد به روزمرگی. نه از سورپرایز خبری هست و نه قرار بر تماشای یک فوتبال خاص. آرایش تیم‌ها هم همانی است که در هفته‌های پیش می‌دیدیم. فقط شاید بعضی تقابل‌ها چشم‌مان را بگیرد؛ آن هم شاید.
پرسپولیس دلش را به نیلسون خوش کرده که در سه دربی پیشین گل نخورده و با سیزده کلین‌شیت رکورددار دروازه‌بانی لیگ برتر هم هست. دو پله بالاتر از رحمتی که همچنان دنبال مرد برزیلی می‌دود. نبرد اصلی اما جایی است که قاضی برای انتقامجویی از پرسپولیس باید با بهترین خط دفاعی لیگ کلنجار برود.
او البته نظری جوان را هم در کنار خود دارد و پشت سرش، پاسورهایی همچون آندو و خسرو حیدری که برای تغییر نتیجه بازی می‌شود به آنها امید بست. آندو البته کار دشوارتری هم دارد و آن ایستادن مقابل مثلث تهاجمی پرسپولیس است. همه تجربه‌های او، پژمان نوری و ساموئل در خط هافبک استقلال خلاصه شده و البته هر سه به اندازه تجربه‌شان، کُند هستند.
درست برعکس صادقیان و مسلمان و خلعتبری که برای نزدیک شدن به دروازه پیش رو باید از سرعت و تکنیک خود کمک بگیرند تا بتوانند از این خط هافبک باتجربه بگذرند. این سه بازیکن احتمالا باید جور تک مهاجم پرسپولیس را هم بکشند چرا که به اندازه سیدصالحی، مدافعان بلندقامت و باتجربه استقلال هم در سرزنی مهارت دارند و رد کردنشان آنقدرها هم آسان نیست.
آنچه اما در این بازی اهمیت دارد گل نخوردن است، نه گل زدن که کسی به خاطرش به آب و آتش بزند. دایی و قلعه‌نویی هم بدون شک پیش از هر چیز محافظت از دروازه‌های خودی را از بازیکنانشان طلب خواهند کرد و بعد از آن اگر فرصتی دست داد، هدف گرفتن دروازه مقابل را. دربی به بی‌برنده بودن عادت کرده اما هر نتیجه‌ای جز پیروزی، جام را از دسترس پرسپولیس دور خواهد کرد.
اختلاف چهار امتیازی با استقلال صدرنشین شاید تنها در این بازی قابل جبران باشد و علی دایی هم آنقدر ابزار در اختیار دارد که سه امتیاز را هدف‌گذاری کند و بتواند به آن هم برسد.
استقلال اما خاطرش آسوده است که با یک امتیاز هم صدرنشین می‌ماند و نزدیک‌تر به قهرمانی. اگر نگاهمان به دربی فوتبالی باشد، باید نگران استقلال باشیم که بازیکنانش یک به یک رفتند و این تیم شاید به اندازه سه تا تعویض هم روی نیمکت بازیکن نداشته باشد. در عوض دایی آنقدر دستش پر است که اگر قانون اجازه می‌داد، می‌توانست حتی برای هر نیمه‌اش سه تعویض جور کند.
حکایت دو مربی این دربی هم چیز عجیبی است. یکی مثل دایی به اندازه دو تیم بازیکن دارد اما برای کوچ کردن هیچ اندیشه دیگری همراهی‌اش نمی‌کند و امیر قلعه‌نویی، به همان اندازه که بازیکن ندارد از همفکری دستیارانش کمک می‌گیرد.
این بازی اما آنقدر غیرفوتبالی است که هر اتفاقی را بشود به آن ربط داد. مثلا همین دعواهای کش‌دار دو باشگاه بر سر سوت‌های سوال‌برانگیز داوران و بیانیه‌هایی که تمامی ندارند و از سویی دیگر، اعتصاب بدموقع و عجیب پرسپولیسی‌ها که هیچ کس نمی‌داند پایانش چگونه خواهد بود. پیش‌بینی نتیجه پایانی دربی اما خیلی هم دور از ذهن نیست. مگر اینکه تیمی بخواهد سورپرایزمان کند. این زیبای خفته سرانجام از خواب بیدار شود.
* پیام صادقیان
تاثیر نبودنش را در یکی دو تا از بازی‌های پیشین دیده بودیم. پیام صادقیان تا اینجای کار با زدن دو گل و ارسال ۶ پاس گل، بهترین و موثرترین بازیکن تیم دایی بوده و همچنان همه امید این مربی است.
تجربه‌اش از دربی هم اگر چه در بازی رفت خلاصه می‌شود اما صادقیان تک ستاره آن بازی بود و جایزه بهترین بازیکن زمین را هم مال خود کرد. پیام صادقیان همچنان پررنگ‌ترین نقش را در پرسپولیس به دوش می‌کشد و البته اگر قرار است باز هم ستاره لقب بگیرد، پیش از هر چیز باید از خط هافبک باتجربه استقلال بگذرد.
* محمد قاضی
انتقامجویی او از پرسپولیس را در بازی رفت انتظار می‌کشیدیم اما قاضی هنوز هم می‌تواند غافلگیرمان کند. او تا اینجای کار و با وجودی که از ۲۲ بازی، ۲۰ تا را فیکس بوده، تنها ۵ گل زده اما حساب این بازی را باید از بقیه جدا کرد. او هنوز انتقامش را از پرسپولیس نگرفته و این دربی بهترین موقعیت است. قلعه‌نویی هم به همین انگیزه‌های او دلخوش کرده و امیدوار است که رکورد نباختن‌هایش در دربی را این بار با گل یا گل‌های محمد قاضی حفظ کند. مهاجم منتخب او اما توان گذر از بهترین خط دفاعی لیگ را خواهد داشت؟
- مدافعان میانی: جلال حسینی و محسن بنگر
- مدافعان کناری: میثم حسینی و حسین ماهینی
- هافبک‌های تدافعی: محمد نوری (قاسم دهنوی) و رضا حقیقی
- هافبک‌های نفوذی: پیام صادقیان، محسن مسلمان و محمدرضا خلعتبری
- مهاجم: مهدی سیدصالحی
* ترکیب احتمالی میهمان
- دروازه‌بان: مهدی رحمتی
- مدافعان میانی: امیرحسین صادقی و حنیف عمران‌زاده
- مدافعان کناری: هاشم بیگ‌زاده و مجید غلام‌نژاد
- هافبک‌های میانی: ساموئل و آندرانیک تیموریان
- هافبک‌های کناری: پژمان نوری و خسرو حیدری
- مهاجمان: محمد قاضی و محمدمهدی نظری
* نگاه فنی
انگار نه انگار در همه این سال‌ها کسل‌کننده‌ترین و غیرفوتبالی‌ترین نمایش‌ها را به نام دربی به خوردمان داده‌اند که دوباره همه نگاه‌ها اینطور مشتاقانه خیره مانده‌اند به بازی جمعه. این دربی مگر چه فرقی با قبلی‌ها دارد که دوستدارانش از کری خواندن دست نمی‌کشند؟ این بازی هر چقدر هم که نامش دهان پر کن باشد، چیزی در چنته ندارد؛ چیزی که بشود به فوتبال ربطش داد و به آن دل بست.
بازی بزرگ فوتبال ایران قرار بوده نمایش قدرت سرخابی‌ها باشد اما امروز بهانه‌ای است برای به رخ کشیدن ترس‌شان. ترس از شکست و بدتر از آن، تحمل واژه‌های تحقیرآمیزی که سکونشین‌ها بر سرت آوار می‌کنند. هیچ کس نمی‌خواهد این بازی را ببازد اما از ترس غافلگیر شدن، برای پیروزی هم نمی‌جنگند و چه چیزی بهتر از تقسیم برابر امتیازها.
نهایتش این است که هواداران چند روزی غر می‌زنند اما دوباره خیلی زود همه چیز برمی‌گردد به روزمرگی. نه از سورپرایز خبری هست و نه قرار بر تماشای یک فوتبال خاص. آرایش تیم‌ها هم همانی است که در هفته‌های پیش می‌دیدیم. فقط شاید بعضی تقابل‌ها چشم‌مان را بگیرد؛ آن هم شاید.
پرسپولیس دلش را به نیلسون خوش کرده که در سه دربی پیشین گل نخورده و با سیزده کلین‌شیت رکورددار دروازه‌بانی لیگ برتر هم هست. دو پله بالاتر از رحمتی که همچنان دنبال مرد برزیلی می‌دود. نبرد اصلی اما جایی است که قاضی برای انتقامجویی از پرسپولیس باید با بهترین خط دفاعی لیگ کلنجار برود.
او البته نظری جوان را هم در کنار خود دارد و پشت سرش، پاسورهایی همچون آندو و خسرو حیدری که برای تغییر نتیجه بازی می‌شود به آنها امید بست. آندو البته کار دشوارتری هم دارد و آن ایستادن مقابل مثلث تهاجمی پرسپولیس است. همه تجربه‌های او، پژمان نوری و ساموئل در خط هافبک استقلال خلاصه شده و البته هر سه به اندازه تجربه‌شان، کُند هستند.
درست برعکس صادقیان و مسلمان و خلعتبری که برای نزدیک شدن به دروازه پیش رو باید از سرعت و تکنیک خود کمک بگیرند تا بتوانند از این خط هافبک باتجربه بگذرند. این سه بازیکن احتمالا باید جور تک مهاجم پرسپولیس را هم بکشند چرا که به اندازه سیدصالحی، مدافعان بلندقامت و باتجربه استقلال هم در سرزنی مهارت دارند و رد کردنشان آنقدرها هم آسان نیست.
آنچه اما در این بازی اهمیت دارد گل نخوردن است، نه گل زدن که کسی به خاطرش به آب و آتش بزند. دایی و قلعه‌نویی هم بدون شک پیش از هر چیز محافظت از دروازه‌های خودی را از بازیکنانشان طلب خواهند کرد و بعد از آن اگر فرصتی دست داد، هدف گرفتن دروازه مقابل را. دربی به بی‌برنده بودن عادت کرده اما هر نتیجه‌ای جز پیروزی، جام را از دسترس پرسپولیس دور خواهد کرد.
اختلاف چهار امتیازی با استقلال صدرنشین شاید تنها در این بازی قابل جبران باشد و علی دایی هم آنقدر ابزار در اختیار دارد که سه امتیاز را هدف‌گذاری کند و بتواند به آن هم برسد.
استقلال اما خاطرش آسوده است که با یک امتیاز هم صدرنشین می‌ماند و نزدیک‌تر به قهرمانی. اگر نگاهمان به دربی فوتبالی باشد، باید نگران استقلال باشیم که بازیکنانش یک به یک رفتند و این تیم شاید به اندازه سه تا تعویض هم روی نیمکت بازیکن نداشته باشد. در عوض دایی آنقدر دستش پر است که اگر قانون اجازه می‌داد، می‌توانست حتی برای هر نیمه‌اش سه تعویض جور کند.
حکایت دو مربی این دربی هم چیز عجیبی است. یکی مثل دایی به اندازه دو تیم بازیکن دارد اما برای کوچ کردن هیچ اندیشه دیگری همراهی‌اش نمی‌کند و امیر قلعه‌نویی، به همان اندازه که بازیکن ندارد از همفکری دستیارانش کمک می‌گیرد.
این بازی اما آنقدر غیرفوتبالی است که هر اتفاقی را بشود به آن ربط داد. مثلا همین دعواهای کش‌دار دو باشگاه بر سر سوت‌های سوال‌برانگیز داوران و بیانیه‌هایی که تمامی ندارند و از سویی دیگر، اعتصاب بدموقع و عجیب پرسپولیسی‌ها که هیچ کس نمی‌داند پایانش چگونه خواهد بود. پیش‌بینی نتیجه پایانی دربی اما خیلی هم دور از ذهن نیست. مگر اینکه تیمی بخواهد سورپرایزمان کند. این زیبای خفته سرانجام از خواب بیدار شود.
* پیام صادقیان
تاثیر نبودنش را در یکی دو تا از بازی‌های پیشین دیده بودیم. پیام صادقیان تا اینجای کار با زدن دو گل و ارسال ۶ پاس گل، بهترین و موثرترین بازیکن تیم دایی بوده و همچنان همه امید این مربی است.
تجربه‌اش از دربی هم اگر چه در بازی رفت خلاصه می‌شود اما صادقیان تک ستاره آن بازی بود و جایزه بهترین بازیکن زمین را هم مال خود کرد. پیام صادقیان همچنان پررنگ‌ترین نقش را در پرسپولیس به دوش می‌کشد و البته اگر قرار است باز هم ستاره لقب بگیرد، پیش از هر چیز باید از خط هافبک باتجربه استقلال بگذرد.
* محمد قاضی
انتقامجویی او از پرسپولیس را در بازی رفت انتظار می‌کشیدیم اما قاضی هنوز هم می‌تواند غافلگیرمان کند. او تا اینجای کار و با وجودی که از ۲۲ بازی، ۲۰ تا را فیکس بوده، تنها ۵ گل زده اما حساب این بازی را باید از بقیه جدا کرد. او هنوز انتقامش را از پرسپولیس نگرفته و این دربی بهترین موقعیت است. قلعه‌نویی هم به همین انگیزه‌های او دلخوش کرده و امیدوار است که رکورد نباختن‌هایش در دربی را این بار با گل یا گل‌های محمد قاضی حفظ کند. مهاجم منتخب او اما توان گذر از بهترین خط دفاعی لیگ را خواهد داشت؟
نظرات بینندگان
