با پیگیری اخبار این رسانه‌ها که به دخالت در امور داخلی ایران شهرت یافته و تقریباً کوچکترین مسئله‌ای نیست که این سایت ها برداشت شخصی گردانندگان سایت در خصوص آن موضوع را به اسم خبر واقعی منتشر نکنند، می توان به این نتیجه رسید که سهیل عربی یک وبلاگ نویس فعال در عرصه فضای مجازی و همچنین عکاس بوده است و به طور سهوی به پیامبر توهین کرده و در دادگاه متهم به اعدام شده است.

به گزارش شیرازه نقل از راه دانا؛ این سایت های معاند و به اصطلاح حقوق بشری با انتشار عکسهایی از همسر و دختر ۵ ساله وی سعی در تحریک احساسات عمومی دارند به طوری که در این سایت‌ها نوشته شده است دختر سهیل عربی منتظر است تا پدرش از مأموریت بازگردد و در جریان نیست که در زندان اوین چه شکنجه هایی را تحمل می کند!

دویچه وله در این راستا نوشته است: دیوان عالی کشور حکم اعدام سهیل عربی، عکاس و فعال شبکه‌اجتماعی فیس‌بوک را که به اتهام "سب‌النبی" محکوم به مرگ شده تایید کرده است. حقوقدانان این حکم را خلاف قانون می‌دانند، چون عربی گفته است از سر سهو عمل کرده است.

سایت هرانا در این راستا نوشت: وحید مشکانی فراهانی، وکیل سهیل عربی نیز در مصاحبه با فرشته قاضی، درباره پرونده و تایید حکم اعدام موکلش می گوید: ایشان چند پیج در فیسبوک داشته اند که خیلی از مسائل را از پیج های دیگر کپی می کردند و در این صفحات می گذاشتند. آنطور که پرونده روایت دارد این است. سب النبی دادند و حکم اعدام دادند، تجدیدنظر خواهی کردیم رفت دیوان عالی کشور و روز یکشنبه تایید حکم اعدام از سوی دیوان عالی کشور به من ابلاغ شد. شعبه ۴۱ دیوان عالی کشور صرفنظر از اینکه حکم مربوط به سب النبی را تایید کرده اتهام افساد فی الارض را هم به صورت غیرقانونی به حکم اضافه کرده اند.

برخی از سایت ها هم با انتشار نامه ای منتسب به همسر وی در فراق سهیل عربی ادعا می کنند که این حکم بی رحمانه و خارج از قوانین بوده و بسیار سریع این حکم تأیید شده است.

* اعدام برای تجاوز به عنف نه ارتداد

ماجرای اصلی سهیل عربی از آنجا آغاز می شود که این فرد که صفحاتی در فضای مجازی و دارای یک وبلاگ نیز هست با شکایت خصوصی راهی دادگاه می شود؛ این در حالی است که برای مسائلی همچون توهین به پیامبر و ارتداد نیازی به شکایت خصوصی نیست و دادستان به عنوان مدعی العموم وارد می‌شود.

هرچند در حال حاضر و بنابر برخی مقتضیات نمی‌توان جزئیات این پرونده را اعلام کرد اما شبکه اطلاع‌رسانی دانا مستنداتی در اختیار دارد که جرم سهیل عربی ارتداد نبوده بلکه جرم اصلی وی که به خاطر آن حکم اعدام برای وی صادر شده است،‌تجاوز به عنف است.

* فرشتگان نجاتی که اعدام را قطعی می کنند

پیش از این نیز رسانه های بیگانه و ضد نظام با ورود به پرونده‌هایی از این دست به دنبال پیش بردن اهداف خود از این طریق بودند؛ نمونه روشن این موضوع را می توان در جریان پرونده محسن امیر اصلانی که به بهانه کلاس های آموزشی و مذهبی به شاگردان خود تجاوز کرده بود مشاهده کرد.

در حالی که رسانه های بیگانه و ضد نظام برای محسن امیر اصلانی سینه چاک می کردند و ادعا می کردند که وی تنها به جرم ارتداد به اعدام محکوم شده است، پس از اعدام وی روزنامه شرق زوایای اصلی پرونده وی را بازگو کرد.

محسن امیر اصلانی هم مانند سهیل عربی با شاکی خصوصی روانه دادگاه شدو دادستان به عنوان مدعی العموم وارد این مسئله نشده بود.

در پرونده ریحانه جباری نیز همچنین مشاهده شد که جنجال های این رسانه ها نه تنها نتوانست قفلی از کار این اعدام باز کند،‌ بلکه خانواده مقتول به خاطر از بین رفتن حیثیت خانوادگی شان توسط این رسانه د راجرای حکم قصاص مصمم تر شدند و در نهایت قصاص صورت گرفت.

در کنار این پرونده ها پرونده های دیگری نیز وجود داشت که نه با جلب رضایت خانواده مقتول از اعدام جلوگیری شده بود؛ اما این کار در سایه عدم بازی با آبروی خانواده مقتول انجام گرفته بود.

* پروژه‌های مظلوم‌نمایی تنها برای پرونده حقوق بشری ایران

هدف اصلی از این بازی که رسانه‌های معاند و ضد نظام با برخی از پرونده ها انجام می دهند، چیزی فراتر از دفاع حقوق متهمان بوده که غالباً متهمان نیز در بازی آنها شریک شده و بدون اطلاع از عواقب این کار خواسته یا ناخواسته گمان می کنند فرشتگان نجات آنها رسانه هایی هستند که معاند با نظام هستند و مدافع حقوق آنها.

در واقع این رسانه ها با چسباندن برچسب حقوق بشری به این پرونده‌ها به دنبال قطور کردن پرونده حقوق بشری ایران هستند تا از این طریق به زعم خود به دنیا ثابت کنند که ایران ناقض حقوق بشر است و هرکس با هر جرم کوچک در ایران اعدام می‌شود و از طرف دیگر اسلام را دین خشونت و ظلم نشان بدهند.

در حالی که غرب تقریباً نمی تواند از طریق مسائل هسته ای ایران بهانه ای برای تحریم های ایران داشته باشد، سعی می کند تا از طریق اتهامات حقوق بشری تحریم های جدیدی علیه ایران داشته باشد و در واقع تنها نگرانی که آنها نداشته و ندارند دفاع از حقوق متهمین پرونده ها در ایران است.

متأسفانه همکاری خانواده متهمان با این رسانه‌ها نه تنها توفیقی برای آنها به همراه نمی‌آورد؛ بلکه روند پرونده آنها را در مسیری قرار می دهد که تبعات سنگین تری برای متهمین به همراه دارد.