شغل شریف «جشنواره بازی»!
نمی‌دانید این جشنواره چه برکتی است! و چقدر آدم از قبل این جشنواره‌های متنوع متنعم می‌شوند! چقدر اشتغال‌زایی می‌شود، فکر می‌کنید اگر این نفع‌ها نبود این همه جشنواره داشتیم؟
به گزارش شیرازه، مجدالدین معلمی در وبلاگ سه الف نوشت: در کتاب‌های تاریخی زمانی برای اولین «جشنواره» ثبت نشده است؛ نمی‌دانیم مبتکر یا مبدع پدیده فراگیر جشنواره چه کسی بوده و الان در گور چه حالی دارد؟ برای ما مهم نیست. مگر برای ما مهم است آلفرد نوبل سوئدی با چه هدفی دینامیت را اختراع کرد؟! ما حسب صلاحدید خودمان از دستاوردهای بشر استفاده می‌کنیم.
نمی‌دانید این جشنواره چه برکتی است! نمی‌دانید چقدر آدم از قبل این جشنواره‌های متنوع متنعم می‌شوند! چقدر اشتغال‌زایی می‌شود. فکر می‌کنید اگر این نفع‌ها نبود این همه جشنواره داشتیم؟
این وانفسای تحریم و آن وانفسای پرپولی هم ندارد، جشنواره‌ها در هر شرایط سیاسی اقتصادی هست و اصولاً باید هم باشد.اصلاً می‌دانید هر جشنواره چقدر گردش مالی ایجاد می‌کند؟
بر اساس تحقیقات و بررسی‌های کارشناسانه مراکز علمی می‌توان ادعا کرد یک جشنواره استانی به طور متوسط و تقریبی 500 میلیون ریال معادل وجه رایج 50 میلیون تومان هزینه دارد. فی الحال بنا نیست شفاف سازی را به سمت جشنواره‌های ملی و بین المللی و صد البته کنگره‌های عالم گیر ببریم که آن خود آخر مال است.
از آن زمان که نگارنده به یاد دارد در شناسه هر جشنواره سهمی برای هر یک عوامل و شرکت کنندگان در نظر می‌گیرند. آنقدر این سهم دهی منصفانه و عادلانه و دقیق است که تا به امروز کوچک‌ترین اعتراضی از هیچ بنی بشری در تاریخ ثبت نشده است، خودتان بخوانید و به لطایف و ظرافت‌های کار پی ببرید و قضاوت کنید.
10 درصد سهم و حق مسلم همه شرکت کنندگان هنرمند و فرهیخته است، 15 درصد برای پذیرایی و 7 درصد برای سالن برنامه کنار می‌گذارند. معمولاً 3 تا 5 درصد را هم به دکور و تندیس اختصاص می‌دهند. برای تدارکات و عوامل اجرایی 8 درصد و برای دبیرخانه 7 درصد در نظر می‌گیرند.
15 درصد هم سهم تبلیغات جشنواره است و مدیریت محترم هم فقط و فقط 5 درصد از کل این بودجه را بر می‌دارد. حدود 30 درصد هم برای مخارج پیش بینی نشده باید لحاظ کنند تا در هیچ کاری لنگ نشود!
طبق همان بررسی‌های یاد شده 92 درصد جشنواره‌ها شماره یک را جلوی خودشان می‌بینند و اندک‌اند مدیرانی که حاضر شوند جشنواره مدیر قبلی را ادامه دهند چرا که غالباً اقدامات و تصمیمات مدیر قبلی بد، بی‌سوادانه و نابخردانه بوده است.
با همه این اوصاف جالب این ماجرا هنر پیشگانی هستند که برای یک دهم از آن 10 درصد کل جشنواره‌های عالم بشریت را رصد کرده و از این جشنواره به آن جشنواره کوچ می‌کنند؛ آنها کاملاً هدفمند و حسب ذائقه و سلیقه مدیران جشنواره‌ها اثر تولید می‌کنند و متخصصانه می‌دانند هر جشنواره چگونه اثری می‌خواهد، این جشنواره بازها همیشه رونق و گرمابخش هرگونه جشنواره‌ای هستند که توسط هر مدیر تازه و کهنه‌ای تعریف شود.
خلاصه اینکه شغل شریفی شده است جشنواره بازی؛ هم برای آنان که برپا می‌دارند و هم برای آنان که شرکت می‌کنند. برای همه اعتبار شغلی، اعتبار مالی و نیز رزومه کاری است؛ وقتی همه راضی‌اند؛ پس چرا نباید هر روز یک جشنواره ظهور کند؟!
نمی‌دانید این جشنواره چه برکتی است! نمی‌دانید چقدر آدم از قبل این جشنواره‌های متنوع متنعم می‌شوند! چقدر اشتغال‌زایی می‌شود. فکر می‌کنید اگر این نفع‌ها نبود این همه جشنواره داشتیم؟
این وانفسای تحریم و آن وانفسای پرپولی هم ندارد، جشنواره‌ها در هر شرایط سیاسی اقتصادی هست و اصولاً باید هم باشد.اصلاً می‌دانید هر جشنواره چقدر گردش مالی ایجاد می‌کند؟
بر اساس تحقیقات و بررسی‌های کارشناسانه مراکز علمی می‌توان ادعا کرد یک جشنواره استانی به طور متوسط و تقریبی 500 میلیون ریال معادل وجه رایج 50 میلیون تومان هزینه دارد. فی الحال بنا نیست شفاف سازی را به سمت جشنواره‌های ملی و بین المللی و صد البته کنگره‌های عالم گیر ببریم که آن خود آخر مال است.
از آن زمان که نگارنده به یاد دارد در شناسه هر جشنواره سهمی برای هر یک عوامل و شرکت کنندگان در نظر می‌گیرند. آنقدر این سهم دهی منصفانه و عادلانه و دقیق است که تا به امروز کوچک‌ترین اعتراضی از هیچ بنی بشری در تاریخ ثبت نشده است، خودتان بخوانید و به لطایف و ظرافت‌های کار پی ببرید و قضاوت کنید.
10 درصد سهم و حق مسلم همه شرکت کنندگان هنرمند و فرهیخته است، 15 درصد برای پذیرایی و 7 درصد برای سالن برنامه کنار می‌گذارند. معمولاً 3 تا 5 درصد را هم به دکور و تندیس اختصاص می‌دهند. برای تدارکات و عوامل اجرایی 8 درصد و برای دبیرخانه 7 درصد در نظر می‌گیرند.
15 درصد هم سهم تبلیغات جشنواره است و مدیریت محترم هم فقط و فقط 5 درصد از کل این بودجه را بر می‌دارد. حدود 30 درصد هم برای مخارج پیش بینی نشده باید لحاظ کنند تا در هیچ کاری لنگ نشود!
طبق همان بررسی‌های یاد شده 92 درصد جشنواره‌ها شماره یک را جلوی خودشان می‌بینند و اندک‌اند مدیرانی که حاضر شوند جشنواره مدیر قبلی را ادامه دهند چرا که غالباً اقدامات و تصمیمات مدیر قبلی بد، بی‌سوادانه و نابخردانه بوده است.
با همه این اوصاف جالب این ماجرا هنر پیشگانی هستند که برای یک دهم از آن 10 درصد کل جشنواره‌های عالم بشریت را رصد کرده و از این جشنواره به آن جشنواره کوچ می‌کنند؛ آنها کاملاً هدفمند و حسب ذائقه و سلیقه مدیران جشنواره‌ها اثر تولید می‌کنند و متخصصانه می‌دانند هر جشنواره چگونه اثری می‌خواهد، این جشنواره بازها همیشه رونق و گرمابخش هرگونه جشنواره‌ای هستند که توسط هر مدیر تازه و کهنه‌ای تعریف شود.
خلاصه اینکه شغل شریفی شده است جشنواره بازی؛ هم برای آنان که برپا می‌دارند و هم برای آنان که شرکت می‌کنند. برای همه اعتبار شغلی، اعتبار مالی و نیز رزومه کاری است؛ وقتی همه راضی‌اند؛ پس چرا نباید هر روز یک جشنواره ظهور کند؟!
نظرات بینندگان
