کنگره که اکنون در دست جمهوری‌خواهان قرار گرفته است، به ظاهر فشارهایی را به دولت اوباما وارد می‌سازد. نمایندگان شاخص کنگره مدام تهدید می‌کنند که تحریم‌های بیشتری علیه ایران اعمال خواهند کرد، دولت آمریکا هم در مقابل تأکید می‌کند که تشدید تحریم‌ها روند مذاکرات هسته‌ای را مختل می‌کند و احتمال می‌رود با بن‌بست مواجه شود.

به گزارش شیرازه به نقل از روزنامه سیاست روز؛ کنگره هم اعتقاد دارد که باید تحریم‌های بیشتری علیه ایران وضع شود تا این فشارها باعث شود، تهران تن به خواسته واشنگتن بدهد.
مسئولان کاخ سفید هم بارها گفته‌اند که اوباما اقدام کنگره برای اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران را وتو خواهد کرد، در مقابل نمایندگان جمهوری‌خواه هم در‌پی طرحی هستند تا دولت آمریکا حق وتو درباره تحریم‌های کنگره علیه ایران نداشته باشد.
این جنگ و دعوا را به چه چیزی می‌توان تشبیه کرد؟!
حاکمیت آمریکا به خاطر ساختار قدرتی که در آن چیده شده است، شاید در ظاهر و آشکارا در برخی مواقع و مواضع، اختلافاتی بروز کند که روی صحنه نمایش داده شود، اما در باطن و نهان، حاکمیت آمریکا یک هدف را در موضوع هسته‌ای ایران دنبال می‌کند و آن برچیده شدن برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران براساس خواسته آمریکا.
هنگامی که محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان و جان‌کری وزیر امور خارجه آمریکا در خیابان‌های شهر ژنو پس از انجام گفت‌وگوهای دوجانبه، به قدم زدن می‌پردازند تا نشان دهند شرایط گفت‌وگوها عادی و رو به جلو است، اوباما و کنگره برای هم خط ونشان می‌کشند.
حتی در جلسه‌ای که برگزار شد، اوباما و «رابرت منندز» سناتور جمهوری‌خواه به مشاجره لفظی پرداختند. موضوع جلسه هم بر سر گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران و اعمال تحریم‌های تازه علیه تهران بود. منندز که سناتور تندرو کنگره است همواره مواضع ضد ایرانی داشته، به همین خاطر خواهان اعمال تحریم‌های بیشتر علیه کشورمان است.
اما آیا می‌توان باور کرد که کنگره و دولت آمریکا به خاطر ایران به جان هم بیفتند وحتی مشاجره لفظی هم داشته باشند؟!
باور آن سخت است چرا که حاکمیت آمریکا و عوامل پشت‌پرده آن اگر هم اختلافی داشته باشند، نمی‌تواند بر سر موضوعی باشد که یکطرف آن ایران است.
مصداق این نمایش که با تهدید یکدیگر و درگیری همراه است، همان مثالی است که در آغازین این نوشتار بیان شد. «کنگره و دولت آمریکا دعوا کنند، ابلهان باور کنند!»
بارها گفته‌ایم و نوشته‌ایم که اگر هم چنین دعوایی میان کنگره و دولت آمریکا واقعی باشد، تضمینی برای توافق نهایی وجود نخواهد داشت چرا که از زمان دولت اوباما 2 سال باقی است و کنگره هم در دست جمهوری‌خواهان تندرو است نتیجه این می‌شود که با پایان دوران ریاست جمهوری اوباما، رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه بر سرکار خواهد آمد که با کنگره هم همخوانی و هم‌آوایی خواهد داشت. آنگاه آینده توافق هسته‌ای احتمالی چه خواهد شد؟
کنگره تندروی آمریکا از هم‌اکنون دست به کار شده است و در حال تهیه پیش‌نویسی است که به کنگره این قدرت را بدهد که براساس آن هرگونه توافق با ایران در کنگره به رأی گذاشته شود.
اما یک نکته بسیار مهم در جریان مذاکرات و توافق احتمالی وجود دارد، و آن، حاکمیت یافتن جمهوری‌خواهان تندرو در دوره ریاست جمهوری آینده آمریکا است که معادلات آینده توافق هسته‌ای را برهم خواهد زد. مگر آن که توافق انجام شده بر سر موضوع هسته‌ای ایران، باب میل آمریکایی‌ها باشد، که البته با توجه به تأکید ایران بر حقوق هسته‌ای خود، توافق هسته‌ای یکطرفه که تنها خواسته‌های آمریکایی‌ها را برآورده سازد، بعید به نظر می‌رسد.
برای چنین توافقی نیازمند تضمینی محکم هستیم تا بتوانیم در آینده مقابل تغییر رویکرد و سیاست‌های آمریکا بایستیم و حق و حقوق خود را حفظ کنیم.
از همین رو است که تفاوت‌های بسیاری میان مخالفان در ایران و مخالفان در آمریکا دیده می‌شود. قابل اعتماد و اطمینان نبودن آمریکایی‌ها از نظر مخالفان در ایران، مهمترین نکته‌ای است که باید مورد توجه قرار گیرد. مخالفانی که در آمریکا علیه گفت‌وگوهای هسته‌ای فریاد می‌زنند، از جنس همان‌هایی هستند که پای میز مذاکره هم حضور دارند، آنها نهایت خواسته‌های غیرقانونی و بدون منطق خود را پیگیری می‌کنند. به همین خاطر است که تاکنون هم پس از سال‌ها گفت‌وگو هنوز توافقی به دست نیامده است و این توافق به دست هم نخواهد آمد جز آن که آمریکایی‌ها زیاده‌خواهی‌های خود را کم کنند.