به گزارش سرویس اقتصادی شیرازه، تقریبا امروز هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که نیاز به واردات از دیگر کشورها نداشته باشد اما زمانی این امر توجیه اقتصادی دارد که یا نتوان آن کالا را در داخل تولید کرد یا تولید آن مقرون به صرفه نباشد.

طبق جدیدترین آمارهای گمرک تنها در 11 ماه نخست سال گذشته بیش از 70 میلیارد دلار کالا اعم از کالاهای اساسی و لوکس و غیرضرور از 137 کشور دنیا وارد کشور شده است.

برخی اقلام وارداتی را با همدیگر مرور کنیم. قرقره و دوک، مداد پاک‌کن، دفترچه مشق و دفاتر حسابداری، آلبوم عکس، انواع برچسب، عکس برگردان، چتر، سوزن و سنجاق، میخ و پیچ و مهره، بیل و بیلچه، تیر و تیشه، قیچی، داس و اره، شانه و زیپ. زین اسب و سنگ قبر و... با نگاهی به این اقلام و اسامی کشورهای صادر کننده می توان دریافت سیاست واردات هیچ نسبتی با سیاست های کلان اقتصادی کشور از جمله اقتصاد مقاومتی ندارد. چرا که تولید خلال چوب کبريت و کلیپس مو و دسته بیل مگر چه تکنولوژی پیچیده ای دارد که تولید کنندگان داخلی نتوانند بسازند؟ یا کشورهای صادر کننده آن مثل گواتمالا، اوگاندا، السالوادور، بوتسوانا، تیمور شرقی، جیبوتی، رواندا، زیمبابوه، ماداگاسکار، ماکائو، نپال، هندوراس، مولداوی از چه جایگاه اقتصادی و سیاسی در مناسبت های جهانی قرار دارند که باید از آنها اجناس اینچنینی خرید؟

واقعیت این است که دروازه های این کشور به روی اجناس خارجی باز باز است. از شیر مرغ گرفته تا جان آدمیزاد، هر چیزی را بتوان تصور کرد وارد می شود. واردات بی حساب و کتاب اغراق نیست واقعیت دردناکی است که همه به آن اذعان دارند.

سهم چشم بادامی ها اما بیشتر از هر کشوری است.  آنها برخلاف رقبای غربی خود هیچ گاه جایگاه خود را در ایران از دست نداده اند. بازار پرمصرف ایران همواره با آغوش باز باز پذیرای اجناس جورواجور چینی بوده است. حضور اجناس چینی در زندگی روزمره ایرانیان گرچه سبقه تاریخی دارد اما در دولت نهم و دهم جلوه بیشتری یافت.

حسن روحانی رئیس جمهور کشورمان وقتی گزارش 100 روزه عملکرد خودش را در رسانه ملی می خواند با انتقاد از واردات بی رویه کالای چینی به کشور با طعنه گفت: «دولت قبل شغل ایجاد کرد، اما برای چینی‌ها.» وقتی که 20 ماه از عمر دولت یازدهم گذشت معلوم شد آقای روحانی نه تنها اشتغال آفرینی برای جوانان چینی را متوقف نکرد بلکه بیشتر از احمدی نژاد دلواپس آنها بود. آمارها نشان دادند که واردات از چین 28 درصد افزایش یافت.

 دو روز پیش روزنامه جوان در گزارشی از وضعیت موجود کالاهای داخلی و خارجی در بازار نوشت: «بیش از 80 درصد بازارهای کشور مملو از کالاهای خارجی است». این گزارش نشان دهنده آن است که واردات بی رویه کالا مختص این دولت و آن دولت نیست بلکه متاثر از برخی عوامل فرهنگی و سیاسی است که صحنه گردانان آن مافیای قدرت و ثروت هستند. متاسفانه برخی با دامن به زدن به فرهنگ مصرف گرایی و از طرفی راحت طلبی سعی می کنند روحیه مولد بودن جامعه ایرانی که از دیرباز زبانزد جهانیان بوده از آنها بگیرند.

روزگاری اگر نامی از فرش در جهان بود نام ایران می درخشید چرا که زنان و دختران هنرمند ایرانی با سرپنجه های خود نقش پویایی، عزت و شکوه را می آفریدند حالا اما عافیت طلبی نمی گذارد نقشی بر آن تار و پود بنشیند و چینی ها فرش خود را با برند ایران عرضه می کنند و دخترکان و زنان ما یا بیکارند یا بعضا در حال تماشای برنامه تبلیغاتی ماهواره ها!

عرضه بیش از حد کالاهای خارجی و تسخیر بیلبوردهای کلانشهرها توسط اجناس بیگانه مردم را به سمت مصرف کالاهای خارجی، سوق می دهد. از سوی دیگر دستگاه‌های فرهنگ ساز به جای آن که مُبلغ دسترنج های فرزندان ایران زمین باشند، خواسته یا ناخواسته تمام همت خویش را متوجه ذائقه سازی برای کالاهای بیگانه می کنند. آن قدر از محاسن کالاهای خارجی گفته اند که کسی حاضر به قیاس آن با کالاهای داخلی نیست.

از طرف دیگر مافیای قدرت و ثروت که استقبال مردم از کالاهای خارجی خبر داد و احساس «نیاز» بازار را از نزدیک لمس می کند دست بکار می شود. آنها با نفوذ عمیق در ساختار سیاسی و اقتصادی کشور و با رانت های اطلاعاتی ایران را به بهشت واردات تبدیل کرده اند. آنقدر قدرت دارند که می توانند براحتی از خط قرمزهای موضوع واردات عبور کنند. این که واردات کالای لوکس ممنوع است یا واردات کالاهای اساسی، مهم نیست. بلکه باید چرخ اقتصاد دلالان واردات بچرخد. مهم نیست که نیشکر کشاورز اهوازی روی دستش انبار شده، این که کارگاهای تولیدی صنعت نساجی در مازندران و زنجان متروکه شده اند اهمیتی ندارد. مهم این است که بار کشتی فلان آقازاده باید خالی شود.

بهمن ماه سال گذشته قاضی‌پور نماینده اورمیه در مجلس با بیان اینکه اکنون کارخانه‌های قند و شکر محصولات خود را انبار کردند و امکان پرداخت پول چغندر کشاورزان را ندارند، گفت: وزیر صنعت آقای نعمت‌زاده در این شرایط 23 کشتی شکر وارد کرده است که این خلاف سیاست‌های اقتصاد مقاومتی و سیاست مجلس است.

گرچه صحبت های این نماینده مجلس نشان دهنده برخی مسائل پشت پرده واردات بی رویه است اما دکتر حسین راغفر، استاد دانشگاه و کارشناس مسائل اقتصادی معتقد است: واردات گسترده تیر خلاصی بر پیشانی تولید کنندگان داخلی است و برنده این سیاست ها کسانی هستند که فرزندانشان سوار پورشه ۷۵۰ میلیون تومانی می شوند.