به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، نگاه حضرت امام(ره) به روحانیت یک نگاه آمیخته با تبشیر و انذار بوده است. آنقدر ایشان به روحانی و جایگاه روحانیت حساس بودند که می فرمودند: «یک شخص روحانى مى تواند یک ملت را نجات بدهد؛ و یک شخص روحانى مى ‏تواند یک ملت را به تباهى بکشد. توجه داشته باشید که مبادا از آن اشخاص بشوید که یک ملت را به تباهى بکشید. از آن اشخاص باشید که یک ملت را به سعادت برسانید؛ یا شعاع شما در هر جا هست، آنها را به سعادت برساند. با ارشاد شما مردم هدایت بشوند. نکند که یکوقت با عمل شما، با قول شما، با رفتار شما، یک اعوجاجى در مردم پیدا بشود؛ یک انحرافى پیدا بشود. این انحراف براى شما ضررش زیاد است».

بنیانگذار انقلاب اسلامی به غیر از توصیه به خودسازی به روحانیون، خواستار حضور آنها در اجتماع و عرصه سیاست بودند. از آنها می خواستند تا در جامعه نقش آفرین باشند.

امام(ره) در وصیت نامه سیاسی الهی خود می نویسند: به جامعه محترم روحانیت خصوصا مراجع معظم، وصیت می كنم كه خود را از مسائل جامعه خصوصا مثل انتخاب رئیس جمهور و وكلای مجلس، كنار نكشند و بی تفاوت نباشند. همه دیدید و نسل آتیه خواهد شنید كه دست سیاست بازان پیرو شرق و غرب، روحانیون را كه اساس مشروطیت را با زحمات و رنجها بنیان گذاشتند از صحنه خارج كردند و روحانیون نیز بازی سیاست بازان را خورده و دخالت در امور كشور و مسلمین را خارج از مقام خود انگاشتند و صحنه را به دست غربزدگان سپردند؛ و به سر مشروطیت و قانون اساسی و كشور و اسلام آن آوردند كه جبرانش احتیاج به زمان طولانی دارد.