بی تردید اجرای بدون تسامح این قانون می‌ تواند، ادعاهای دولت در زمینه قانون گرایی و تلخ بودن حق را ثابت کند و نشان دهد که آیا دولت، شعار احترام به قانون می دهد یا حاضر است در عمل مصوبه قانونی مجلس شورای اسلامی را اجرا کند.

البته نباید فراموش کرد عده ای این گونه القا می کنند که اجرای قانون امر به معروف یعنی هتک حرمت انسان ها توام با مشت و لگد، در حالی که طبق بندها و تبصره های این قانون، چنین موضوعی دور از تصور است. در فضایی که منکر تبدیل به معروف می شود، هدف از ایجاد چنین فضایی قطعا زیر سوال بردن غیرت دینی است تا هیچ کس جرات نکند، نامی از این فریضه الهی بر زبان بیاورد.

مدتی پیش، یکی از مسئولین دبیرخانه شورای عالی مناطق آزاد درباره نحوه برخورد نیروی انتظامی با مسافران جزیره کیش و استقرار ون های گشت ارشاد در مراکز تفریحی و خرید این جزیره گفته بود: باید تفکر حاکم بر ناجا اصلاح شود! مسافران مهمان هستند و برای تفریح می آیند و آمده اند تا چند روزی دلشان خوش باشد!

واضح است موضوع امر به معروف و نهی از منکر قبل از این که به صورت قانون درآید، هم در اصل هشتم قانون اساسی به آن پرداخته شده و هم یک واجب الهی است و انگیزه اصلی قیام امام حسین(ع) به شمار می رود و عدم اجرای آن توسط دولت جمهوری اسلامی پذیرفتنی نیست و نمی توان آن را هر روز با توسل به بهانه ای متوقف یا از دور خارج کرد.

به نظر می رسد، دلواپسی های دولت برای عدم اجرای این قانون، بیشتر از آن که بندها و تبصره های آن و اصطکاک بین قوا باشد، نوعی نگرانی از جنس، دغدغه های، آن مسئول شورای عالی دبیرخانه مناطق آزاد است!