همایش و ما ادراک الهمایش/ «خرج که از کیسه بیت المال بود حاتم طایی شدن چه آسان بود»
همایش هایی که از بلیط هواپیما گرفته تا هزینه ایاب و ذهاب و اسکان در هتل های گرانقیمت و اهدای جوایز نقدی و غیرنقدی و لوح تقدیرها همگی برای آن است تا گرهی از مشکلی گشوده شود اما بعضا این ریخت و پاش ها اعتبار و بودجه ای برای ادامه کار باقی نمی گذارد!
به گزارش سرویس اقتصادی شیرازه، از قدیم می گفتند؛ «خرج که از کیسه همسایه بود حاتم طایی شدن چه آسان بود». این ضرب المثل حکایت پول هایی است که از جیب بیت المال به هر بهانه ای تحت عناوین، همایش و سمینار خرج می شود. کنفرانس ها و جشنواره های متعددی که در گوشه و کنار کشور از جمله استان فارس و کلانشهر شیراز برگزار می شود و جز تعداد اندکی از این دورهم نشینی های پرخرج، معمولا آبی از چنین همایش ها برای مردم گرم نمی شود و تنها بنرهای آن است که در انظار عمومی چشم نوازی می کند. جشنواره هایی که حاصلی جز ریخت و پاش اموال عمومی ندارد و جدیدا عناوینی همچون بین المللی هم به آن افزونه می شود تا وجهه و بودجه بیشتری را جذب کنند.
کنفرانس و سمینارهایی که صندلی های خالی بیشتر از مهمانان آن است و سخنران به اصطلاح بین المللی برای صندلی های شیک سالن های گران قیمت، نطق می رانند! براستی هزینه این همایش ها و جشنواره های سازمانها، ادارات و نهادها چگونه و از کجا تأمین می شود؟ همایش هایی که از بلیط هواپیما گرفته تا هزینه ایاب و ذهاب و اسکان در هتل های گرانقیمت و اهدای جوایز نقدی و غیرنقدی و لوح تقدیرها همگی برای آن است تا گرهی از مشکلی گشوده شود اما بعضا این ریخت و پاش ها اعتبار و بودجه ای برای ادامه کار باقی نمی گذارد!
چند روزی که از جمع بندی سمینارها و کنفرانس ها می گذرد و جمع بندی ها به اتمام می رسد، مسئولین ادعا می کنند، راهکار حل معضل را یافتیم اما بودجه و پول برای فعالیت نداریم! این در حالی است که بسياري از موضوعاتي که همايش، جشنواره و سمینار در مورد آنها برگزار مي شود، اصولا نيازي به برگزاري همايش ندارند و با ساير روش هاي کم هزينه تر، اهداف برنامه ریزی شده قابل دسترسي هستند. به عنوان مثال، بسیاری از این مراسم ها مربوط به تجلیل و تقدیر است و هدایایی از جمله تابلو فرشهای نفیس و سکه بهار آزادی و یا لوح تقدیر در میان مسئولان رد و بدل می شود. آیا برای قدردانی از افراد، باید همایشی عظیم برپا کرد؟ اصولا چه نسبتی بین این ولخرجی های بی حساب و کتاب با اوضاع و احوال جیب مردم و بیت المال وجود دارد؟
به عنوان مثال، چند ماه پیش همایشی بین المللی در شیراز با عنوانی محکم، دهان پرکن برگزار شد که دلسوزان استان فارس حتی پیش از برگزاری نسبت به خروجی مناسب آن تردید داشتند و در این باره به برگزارکنندگان آن هشدار دادند اما خروجی ملموسی نداشت. این در حالی است که بسیاری از برنامه های فرهنگی و مذهبی در این استان معطل چند میلیون نه چند صد میلیون پول بودند و هستند!
پرسش اینجاست که چه تعداد از همایش های متعدد که برگزار می شوند، ضروری اند؟ چه تعداد غیرضروری؟! آیا معیار مشخصی برای ضرورت سنجی همایش ها وجود دارد؟ این سوالی است که اولا باید وجدان مدیران برگزار کننده پاسخ دهد، آیا برپایی سمینار برای اثبات وجود و گزارش کار بوده یا به دنبال یافته های جدید جهت پیشبرد اهداف سازمانی بوده است. ثانیا، مرکز ساماندهی همایش ها که همان شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان است باید در قبال همایش های جورواجوری که در گوشه و کنار این استان برگزار می شود پاسخگو باشند.
کنفرانس و سمینارهایی که صندلی های خالی بیشتر از مهمانان آن است و سخنران به اصطلاح بین المللی برای صندلی های شیک سالن های گران قیمت، نطق می رانند! براستی هزینه این همایش ها و جشنواره های سازمانها، ادارات و نهادها چگونه و از کجا تأمین می شود؟ همایش هایی که از بلیط هواپیما گرفته تا هزینه ایاب و ذهاب و اسکان در هتل های گرانقیمت و اهدای جوایز نقدی و غیرنقدی و لوح تقدیرها همگی برای آن است تا گرهی از مشکلی گشوده شود اما بعضا این ریخت و پاش ها اعتبار و بودجه ای برای ادامه کار باقی نمی گذارد!
چند روزی که از جمع بندی سمینارها و کنفرانس ها می گذرد و جمع بندی ها به اتمام می رسد، مسئولین ادعا می کنند، راهکار حل معضل را یافتیم اما بودجه و پول برای فعالیت نداریم! این در حالی است که بسياري از موضوعاتي که همايش، جشنواره و سمینار در مورد آنها برگزار مي شود، اصولا نيازي به برگزاري همايش ندارند و با ساير روش هاي کم هزينه تر، اهداف برنامه ریزی شده قابل دسترسي هستند. به عنوان مثال، بسیاری از این مراسم ها مربوط به تجلیل و تقدیر است و هدایایی از جمله تابلو فرشهای نفیس و سکه بهار آزادی و یا لوح تقدیر در میان مسئولان رد و بدل می شود. آیا برای قدردانی از افراد، باید همایشی عظیم برپا کرد؟ اصولا چه نسبتی بین این ولخرجی های بی حساب و کتاب با اوضاع و احوال جیب مردم و بیت المال وجود دارد؟
به عنوان مثال، چند ماه پیش همایشی بین المللی در شیراز با عنوانی محکم، دهان پرکن برگزار شد که دلسوزان استان فارس حتی پیش از برگزاری نسبت به خروجی مناسب آن تردید داشتند و در این باره به برگزارکنندگان آن هشدار دادند اما خروجی ملموسی نداشت. این در حالی است که بسیاری از برنامه های فرهنگی و مذهبی در این استان معطل چند میلیون نه چند صد میلیون پول بودند و هستند!
پرسش اینجاست که چه تعداد از همایش های متعدد که برگزار می شوند، ضروری اند؟ چه تعداد غیرضروری؟! آیا معیار مشخصی برای ضرورت سنجی همایش ها وجود دارد؟ این سوالی است که اولا باید وجدان مدیران برگزار کننده پاسخ دهد، آیا برپایی سمینار برای اثبات وجود و گزارش کار بوده یا به دنبال یافته های جدید جهت پیشبرد اهداف سازمانی بوده است. ثانیا، مرکز ساماندهی همایش ها که همان شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان است باید در قبال همایش های جورواجوری که در گوشه و کنار این استان برگزار می شود پاسخگو باشند.
چند روز پیش استاندار فارس در جلسه شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان فارس از وجود همایش های بی شمار و پرهزینه و بعضا بی فایده در این استان به شدت گلایه کرد. افشانی گفت: در این فاصله کوتاهی که به استان آمده‌ام به طور مداوم با برگزاری همایش‌هایی مواجه می‌شوم که گاه چندان کاربردی نیز نیستند و مدیران متعدد را برای حضور دعوت می‌کنند و آن مدیران به احترام دعوت‌کنندگان در همایش حضور می‌یابند و حضور مستمر در این‌گونه جلسات نصف زمان مدیران را به خود اختصاص می‌دهد و آنها را درگیر همایش‌ها و کنفرانس‌های گاه غیرعلمی می‌کند.
وی همچنین با اشاره به لزوم ساماندهی همایش ها، خواستار تشکیل کارگروهی برای ساماندهی این موضوع شد اما شورای برنامه ریزی را که مرکز صدور مجوز همایش های استانی است، از جزئیات ساماندهی معاف کرد.
ساسان تاجگردون رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان فارس و دبیر شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان فارس هم در این جلسه، با بیان اینکه عناوین «سمینار»، «کنفرانس»، «کنگره»، «گردهمایی»، «سمپوزیوم»، «مجمع»، «جشنواره» در این مصوبه گنجانده‌شده‌اند، گفت: تنها موارد استثنا شامل جلسات آموزشی، مناسبت‌های ملی و مذهبی و سیاسی خاص، همایش‌هایی به واسطه عضویت کشور در مجامع بین‌المللی و نشست‌های آموزشی درون سازمانی است.
تاجگردون اضافه کرد: در همین زمان شهرداری یا بخش خصوصی مجوزهای متعددی برای برگزاری همایش می‌خواهند که در حال حاضر وضعیت و روند ارائه مجوز مبهم است و باید اعضای متناظر ملی کارگروه ساماندهی همایش‌ها شامل رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، رئیس دانشگاه شیراز، رئیس دانشگاه علوم پزشکی، مدیرکل صداوسیما، مدیرکل اطلاعات، نماینده بخش خصوصی و مدیر بخش خصوصی متقاضی از سوی شورای برنامه‌ریزی و توسعه برای تشکیل این کارگروه موظف شوند.
آیا با وضعیت فعلی اراده مدیران و رویه حیرت آور تمایل به برگزاری انواع همایش ها از سوی مسئولین، می توان به تشکیل چنین کارگروه هایی آن هم در استان فارس امیدوار بود؟ یعنی ممکن است روزی ذائقه مدیران عاشق برگزاری انواع همایش ها، سمینار ها و کنفرانس ها با صرف هزینه های پنهان و آشکار تغییر کند و آن ها با مبنا قرار دادن توجیه منطقی و خروجی علمی این گونه مراسم ها، به این معضل جدی در فضای مدیریتی کشور پایان دهند؟بدون تردید مرقومه سال گذشته رهبر معظم انقلاب اسلامی در پاسخ به نامه معاون اول
رئیس‌جمهور، در ارتباط با برگزاری «همایش ملّی ارتقای سلامت نظام اداری و
مقابله با فساد» می تواند ملاک مناسبی برای ارزیابی همایش ها و سمینارهای متعدد دستگاه ها باشد. ایشان به اسحاق جهانگیری یادآور شدند: این
سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ و اینکه مگر وضعیت برای مسئولان
سه قوه روشن نیست؟ پیامی که ضمن نشان دادن نگاه رهبری به این چالش مدیریتی در کشور، به صراحت، حجت را برای برگزارکنندگان همایش ها رنگارنگ تمام می کند و ضرورت یک اصلاح رویکردی را بیش از گذشته آشکار می سازد.
نظرات بینندگان
