به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، کفش هایشان را آویزان می کنند و جای خود را جوان تر می دهند. این مرام ورزشکارانی است که احساس می کنند دیگر آن کارآیی همیشگی را ندارند. با دنیای قهرمانی خداحافظی می کنند و تجربه خود را در اختیار جوانترهایی می گذارند که قرار است، با انرژی جدید و مضاعفی جای آن ها را پر کنند.

دنیای ورزشکاری همین است؛ جوانمردی، پهلوانی و گذشت؛ همیشه در بین اهالی ورزش این مرام نانوشته ساری و جاری بوده، اما بی تردید از این حیث، دنیای سیاست نقطه مقابل عالم ورزش است.

در کشورمان اگر کسی چهره سیاسی شد اصولا بازنشستگی دیگر معنا نمی یابد! از این پست به آن پست، پله به پله و بعضا با پرش روی سکوی پرتاب، پیشرفت می کنند و تا روزهای آخر حیات دنیوی از این عرصه کنار نمی روند. این موضوع به عینه و به وفور در میان سیاستمداران وجود دارد. اصولا این افراد صندلی ریاست و مقام را بیش از حد معمول دوست دارند تا جایی که هر چه محاسن آن ها سفیدتر شود، احتمال پست گرفتن یا ماندن بر صندلی قدرت افزایش می یابد. شاید اقتضائات عالم سیاست همین باشد که کسی کفش هایش را نمی آویزد و بجای خالی کردن میدان برای ظهور و بروز استعدادهای جوان ترها، به تجربه اندوزی ادامه می دهد.

 برای اثبات این ادعا، کافی است میانگین سنی مسئولین دولتی و نمایندگان مردم در خامه ملت را بررسی کنید.

میانگین سنی اعضای کابینه دولت اول و دوم آقای هاشمی رفسنجانی به ترتیب، 41 و 44 سال. اعضای کابینه دولت اول و دوم اصلاحات، 45 و 47 سال و اعضای کابینه دولت های اول و دوم احمدی نژاد 49 و 50 سال سن داشتند. اعضای کابینه دولت تدبیر و امید نیز با رکوردی کم نظیر به طور متوسط 57 سال سن دارند.

متوسط سنی نمایندگان مجلس نیز همین روند را نشان می دهد. میانگین سن نمایندگان در دوره اول 39/8 بوده. دور دوم 39/6، دور سوم40، دور چهارم، 42/2، دور پنجم 43/7، دور ششم 44/7، دور هفتم 47، دور هشتم 48/8 و دور نهم 51 سال سن دارند.

این آمار نشان می دهد که وزرا و نمایندگان هر دوره نسبت به دور قبلی پیرتر می شوند و مجلس و دولت اعتقاد چندانی به جوانگرایی ندارند و به اصطلاح صندلی قدرت را با دست پست می زنند و با پا پیش می کشند.

روند پیر شدن اعضای دو قوه مجریه و مقننه گرچه در سال های دور و اوایل انقلاب، شتاب چندانی نداشت اما در دوره های اخیر نمایندگان مجلس شورای اسلامی و اعضای هیئت دولت دهه ششم عمر خود را می گذرانند. آیا این موضوع برای کشور جوانی همچون ایران اسلامی خطرناک نیست؟! آیا وزارت ورزش و جوانان را که تقریبا همه جامعه هدفش جوانان زیر 30 سال هستند باید به فردی سپرد که 60 سال سن دارد؟!

به عقیده بسیاری از کارشناسان، انتخاب وزرا و نمایندگانی با سن و سال بالا می تواند نخبگان جوان را از احتمال رسیدن به جایگاه های مدیریتی ناامید و موجب قطع شدن حلقه جوان گرایی شود. اتفاقی که متاسفانه در دولت یازدهم افتاد و مدیران دولت سازندگی که روزگاری جوان بودند، با وجود قرار داشتن در دهه های ششم و هفتم عمر خود، بار دیگر ردای خدمت پوشیدند و هیچ وزارتخانه ای به جوانان نرسید حتی ورزش و جوانان! چرخه مدیریتی هم که در دولت قبل حداقل در مدیریت میانی شکل گرفته بود، متوقف شد. رهاورد اعتقاد و اعتماد بیش از حد به تجربه و عدم جوانگرایی باعث شد تا دولت اعتدال لقب پیرترین دولت را از آن خود کند و  8 بار وزرا و اعضای کابینه دولت تدبیر و امید به دلیل بیماری های متفاوت و فشار کاری راهی بیمارستان شوند.

مجلس شورای اسلامی در دوره کنونی(نهم) نیز پیرترین مجلس بعد از انقلاب اسلامی بود. قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی، شرط سنی نامزدهای انتخاباتی را حداقل سی سال اعلام کرده. اما میانگین سنی نمایندگان فعلی مجلس نشان می دهد، که از عدد 30 فاصله بسیاری دارد. این موضوع به وضوح نشان می دهد صندلی های سبز بهارستان اکثرا در اختیار افرادی از نقش آفرینان دوران انقلاب قرار دارد.
به نظر می رسد روند صعودی سن نمایندگان مجلس برای دور دهم نیز تکرار شود چرا که تعداد بی شماری از نمایندگان ادوار، وزرای سابق و حتی افرادی که در دور اول مجلس شورای اسلامی حضور داشتند برای نمایندگی مردم ایران اسلامی، ثبت نام کرده اند.

آیا وقت آن نرسیده تا این زنجیره بی اعتمادی به جوانان پاره شود؟ اگر در چینش وزرا مردم نقش چندانی ندارند، در انتخاب نمایندگان مجلس شورای اسلامی که نقش مستقیمی دارند. آیا مجلس دهم به پیرمردها می رسد؟ پرسشی که پاسخ آن را مردم در 7 اسفند با انتخاب خود می دهند.

کارشناسان معتقدند؛ هر چه فاصله سنی مدیران با اقشار مختلف جامعه کمتر باشد درک مشکلات مردم برای مسئولین آسان تر و تصمیم گیری درباره رفع معضلات بهتر و کارآمدتر خواهد بود. بر این اساس اگر بگوئیم بخشی از تصمیمات ناکارآمد و بی توجهی به بعضی مشکلات، ناشی از درک نادرست و فاصله بسیار زیاد میانگین سنی تصمیم گیران و جمعیت کشور است پر بیراه نگفته ایم.