برخی بر این باورند که اعمال سیاست‌های کنترل جمعیت توسط دولت سبب کاهش جمعیت ایران در دو دهه گذشته بوده و برخی می‌گویند که عواملی دیگر غیر از سیاست‌های کنترلی سبب کاهش جمعیت شده است با طرح این سوال که آیا کاهش نرخ رشد جمعیت ایران در سال‌های دهه هشتاد نتیجه اجرای قانون تنظیم خانواده است یا عوامل دیگری نیز در شکل‌گیری خانواده‌های کم‌جمعیت در ایران تاثیرگذار بوده است؟ به سراغ مردم رفتیم.

آقای امیری 35 ساله معتقد است که سیاست‌های دولت در اجرای قانون تنظیم خانواده دلیل اصلی کاهش جمعیت در ایران نیست و در توضیح می‌گوید: بالا رفتن سن ازدواج، تمایل تعدادی از جوانان به زندگی مجردی به تبعیت از غربی‌ها نیز در این کاهش جمعیت بی‌تاثیر نبوده است.

آقای حسینی که 42 بهار از زندگیش می‌گذرد می‌گوید: دهه 60 اوج رشد جمعیت ایران بود که ازدواج همین دهه شصتی‌ها با یکدیگر نیز باید یک انفجار جمعیتی دیگر را به وجود می‌آورد چون هر ازدواج حداقل یک بچه را به دنبال دارد اما براساس آمار منتشره این رشد جمعیت رخ نداده است که واقعا جای نگرانی دارد. دلیل آن هم بالا رفتن سن ازدواج در بین متولدان این دهه است. به نظرم اگر دولت شرایط ازدواج جوانان را تسهیل کند رشد جمعیت روند افزایشی خواهد داشت.

خانم روشن‌ضمیر که مادر 4 فرزند است معتقد است که در کنار مشکلات اقتصادی راحت‌طلبی، رفاه‌زدگی و فرار از قبول مسئولیت که از فرهنگ غرب وارد کشور شده است از مهم‌ترین عوامل کاهش رشد جمعیت و عدم استقبال زوج‌های جوان از چند فرزندی است.

آقای مرادی که مدرس دانشگاه است نقش مقوله فرهنگی را در کاهش رشد جمعیت پررنگ می‌داند و می‌گوید: تبعیت کشورهای در حال توسعه از تعریف غربی‌ها از خانواده‌ و  دور شدن از تعریف سنتی خانواده در ایران سبب این کاهش جمعیت شده است.

خانم زارع به تازگی صاحب فرزند شده است و به گفته خودش با وجود اینکه خودش و همسرش شاغل هستند تصمیم دارند 2 یا سه فرزند به دنیا بیاورند زیرا سیاست تک فرزندی را از اساس اشتباه می‌دانند می‌گوید: اجرای قانون تنظیم خانواده تنها دلیل کاهش جمعیت و گرایش خانواده‌ها به تک فرزندی نیست بلکه تغییر نگرش خانواده‌ها و فراموش شدن شیوه زندگی سنتی در بین خانواده‌ها نیز بی‌تاثیر نبوده است.

به اعتقاد خانم میرحسینی اگر نسل گذشته فرزندآوری بیشتری داشت به دلیل وضع خوب اقتصادی نبود چرا که بچه‌های دهه 60 که اوج رشد جمعیت ایران بود در دوران تحریم و جنگ به دنیا آمده‌اند یعنی درست زمانی که وضع اقتصادی ایران خوب نبوده است.

وی می‌افزاید: متاسفانه نسل گذشته روش‌های خوب زندگی کردن را به نسل امروز منتقل نکرده است و خانواده‌ها برای ازدواج و فرزندآوری به فرزندان خود فشار نمی‌آورند و با این تصور که فرزندانشان تحصیل‌کرده هستند و خوب و بد را از هم تشخیص می‌دهند مسئله ازدواج و فرزندآوری را به خود آنها واگذار کرده‌اند. نسل جدید نیز به تبعیت از تبلیغات اشتباه کشورهای غربی به دنبال تک‌‌فرزندی و زندگی مجردی هستند.

آقای اکبری در کنار عوامل اقتصادی، عوامل فرهنگی را در کاهش رشد جمعیت موثر می‌داند و می‌گوید: متاسفانه به دلیل تاثیری که فرهنگ غرب بر روی فرهنگ ما گذاشته است مردم ایران به ویژه ساکنان شهرهای بزرگ، داشتن فرزند زیاد را عامل بی‌فرهنگی می‌دانند.

آقای مسعودی نیز رواج زندگی مدرن در مقابل زندگی سنتی را از دلایل کاهش نرخ رشد جمعیت می‌داند و می‌گوید: سیستم زندگی مدرن غرب به افراد القا می‌کند که به جای پرداختن به خانواده به خودت، آرزوهای خودت برس و برای خودت زندگی کن.

سید امیر قاضی‌زاده هاشمی، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، معتقد است برای رشد جمعیت و بهبود آن باید رابطه عاطفی خانوادها احیا شود و در توضیح می‌افزاید: باید آن تفکر خوب و مطلوبی که در خانواده ما بود یعنی احساس وظیفه خانواده‌ها و حسایت آنها برای ازدواج زودهنگام و به موقع و بعد هم به دنبال آن درخواستی که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها برای داشتن نوه از فرزندانشان داشتند در بین خانواده‌ها احیا شود.

وی می‌افزاید: در قدیم رابطه و حمایت عاطفی بین پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها و نوه‌ها بود وآنها از شلوغ بودن دور و برخودشان لذت میبرند در حالی که در خانواده‌های امروزی یک خلاء عاطفی در بین خانواده‌‌ها ایجاد شده و پدر بزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها مجبورند در پارک‌ها و خانه سالمندان خلا عاطفی خود را جبران کنند.

انتهای پیام/