راز شش گوشه بودن ضریح امام حسین(ع)
براساس شواهد و اسناد تاریخی، ایرانیان نقش اساسی در ساخت بارگاه و حرم مطهر امام حسین(ع) داشتند تا اینکه در دوران معاصر و به قدرت رسیدن رژیم بعث در عراق، این روند متوقف شد.به‌طوریکه در دوران دفاع مقدس، دیدن حتی تصویری از ضریح 6گوشه امام حسین تبدیل به آرزویی برای هموطنان ما شده بود.آن زمان حتی کسی تصور نمی‌کرد که روزی افتخار ساختن ضریح جدید امام حسین(ع) نصیب ایرانیان شود.
با الطاف الهی و ائمه اطهار، پس از سقوط رژیم بعث و تشکیل ستاد بازسازی عتبات عالیات، زمینه برای مشارکت مردم در ساخت این ضریح مطهر فراهم شد.
در زیر به برخی از شاخص‌های مهم فنی و هنری این پروژه عظیم اشاره شده است:
طراحی ضریح جدید امام حسین (ع) که یک اثرهنری کم‌نظیر محسوب می‌شود، به‌دست «محمود فرشچیان»؛ استاد برجسته نگارگری و مینیاتور صورت گرفت.در ضریح مطهر، سور کریمه انسان، فجر، کوثر و احادیث، اسماء جلاله و اسماء مبارک معصومین(ع) به خط سیدمحمد حسینی موحد و اشعار سید رضی گردآورنده نهج البلاغه با قلمزنی استاد مصطفی خدادادزاده کار شده است.سقف داخلی ضریح نیز به همت استاد حسین ظفری‌زاده ساخته شد.
این اثر برجسته هنری در کارگاه‌های مجزا در شهرهای قم، تهران، اصفهان و شیراز که شامل کارگاه‌های خطاطی، نور‌پردازی ، نجاری، ریخته‌گری، تراشکاری، نقره کاری، تراشکاری استیل، برنج و مس، گوی و ماسوره، خاتم، مقرنس، معرق، یزدی بندی است، ساخته شد.
هزینه ساخت ضریح نیز تماما از محل نذورات و کمک‌های مردمی و غیردولتی بود که البته این هدایا منحصر به کشور ایران نبود و عاشقان اهل بیت علیهم السلام سراسر جهان از کشورهایی چون لبنان، عربستان، فرانسه، ماداگاسکار، هند و... در قالب اقلیت‌های مذهبی و اهل سنت در تامین منابع مالی آن مشارکت داشتند.
هزینه چوب و نجاری ضریح نیز اهدایی آستانه حضرت معصومه(س) بود.از حدود 14 میلیارد تومان هزینه سلخت این ضریح، 7 میلیارد مربوط به طلا (به قیمت روز) و 7 میلیارد دیگر مربوط به سایر هزینه‌هاست.
راز 6گوشه بودن ضریح امام حسین(ع)
اما چرا برخلاف ضریح و مرقد امامان دیگر، ضریح مرقد مطهر سیدالشهدا(ع) شش گوشه ساخته شده است؟ در این باره روایت‌های گوناگونی وجود دارد، اما مجموع این روایت‌ها و آن چه نزدیک تر به منطق به نظر می‌رسد، آن چیزی است که شیخ مفید(ره) در کتاب «الارشادات» آورده است
او
در بخشی از این کتاب نام 17 نفر از شهدای بنی‌هاشم در روزعاشورا را ذکر
کرده و نوشته است: آنان پایین پای آن حضرت در یک قبر (گودی بزرگ) دفن شدند و
هیچ اثری از قبرشان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای
امام(ع) آنان را زیارت می‌کنند و حضرت علی بن الحسین(ع) یعنی حضرت علی
اکبر(ع) از جمله این شهدای بزرگ هستند
برخی گفته‌اند: محل دفن حضرت علی اکبر(ع) نسبت به مرقد امام حسین(ع) نزدیک‌ترین محل است
در
بعضی از روایات دیگر از جمله کتاب «کامل الزیارات» جعفر بن محمد قمی هم
آمده است: امام سجاد(ع) (با قدرت امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی‌اسد را
سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدن‌ها جدایی افتاده بود و آن‌ها راهی
برای شناخت نداشتند، امام زین العابدین(ع) از تصمیم خود برای دفن شهیدان
خبر داد، آنگاه به جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای بلند
گریست، سپس به سویی رفت و با کنار زدن مقدار کمی خاک قبری آماده ظاهر شد،
به تنهایی پدر را در قبر گذاشت و فرمود: با من کسی هست که مرا کمک کند و
بعد از هموار کردن قبر، روی آن نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب ال�'ذی قتلوه عطشاناً غریب».این قبر حسین بن علی بن ابیطالب(ع) است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند.
آن حضرت پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس(ع) رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد.
سپس به بنی‌اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آن‌ها بنی‌هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک‌ترین شهیدان به امام حسین(ع) فرزندشان علی اکبر(ع) است؛ چنانکه امام صادق(ع) در این باره به عبدالله بن حماد بصری فرموده است: امام حسین(ع) را غریبانه کشتند، بر او می‌گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می‌شود و کسی که نمی‌تواند او را زیارت کند دلش می‌سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند.
بنابراین به نظر می‌رسد گوشه‌های اضافی ضریح مطهر امام حسین(ع) محل دفن
پسر بزرگ ایشان یعنی حضرت علی اکبر(ع) باشد و محل دفن نوزاد شش ماهه
اباعبدالله الحسین(ع) یعنی علی اصغر(ع) نیز روی سینه پیکر مطهر امام
حسین(ع) باشد
منبع: مشرق
