وی در گفتگو با سایت کمیته بین المللی پارالمپیک اظهار داشت: ممکن است که من توانایی فیزیکی بینایی خود را از دست داده باشم اما به شور و احساس نیاز داشتم و همچنین حس عکاس بودن. می توانم دنیا را از طریق لنز دوربینم ببینم. می خواهم داستان هایم را از طریق عکاسی روایت کنم.

داسیلوا در زمین های بازی به همراه عکاس بینا «ریکاردو روساریو» حضور پیدا می کرد . روساریو برای داسیلوا محیط را تشریح می کرد تا وی بتواند عکس بیاندازد.

داسیلوا گفت: زمانی که خوب از شرایط اطلاع پیدا کنم از همه پنج حسم کمک می گیرم؛ به ویژه حس شنوایی. بعد شروع می کنم به عکس انداختن.

عکاس نابینای برزیلی افزود: من به طور مشخص عکاسی از فوتبال پنج نفره را دوست دارم چون مردم باید سکوت اختیار کنند و من می توانم صدای توپ و بازیکنان را دنبال کنم.

این عکاس ۴۱ ساله زمانی ورزشکار بود و در رشته پرتاب نیزه و وزنه فعالیت می کرد. زمانی که مسابقه اش تمام می شد عادت داشت دوربین را بردارد و عکاسی کند.

داسیلوا گفت: من ورزش و عکاسی را کم و بیش با هم آغاز کردم. این شانس را داشتم در همان رویدادی که به عنوان ورزشکار شرکت می کردم عکاسی هم بکنم. بنابراین من عکاس - ورزشکار هستم.

پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو بزرگ ترین رویدادی بوده که داسیلوا در آن عکاسی کرده است. اما هنوز به طور کامل رضایتش را به همراه نداشته و این عکاس برزیلی در جستجوی یادگیری بیشتر و حضور در رویدادهای ورزشی معلولان است.

وی اظهار داشت: در ریو خیلی خوشحال بودم. در آنجا از بعضی از بهترین عکاسان جهان چیزهای تازه یاد گرفتم. در پارالمپیک عکاسان حرفه ای بسیار خوبی حضور پیدا می کنند. شما هرگز نباید بگویید «من می دانم» چون همیشه چیزی جدیدی برای کشف شدن وجود دارد و عکاسی یعنی یادگیری مداوم.

من واقعا بر این باورم که عکاسی یعنی نور، دانش و فرصت. نور، چون ما را هدایت می کند. دانش، چون شما نیازمند این هستید که هر روز چیز تازه ای یاد بگیرید و فرصت یعنی شبیه آنچه من به دست آوردم و توانستم از بزرگ‌ترین رویداد ورزشی معلولان جهان عکاسی کنم.