شیرازه؛ معمولا اکثر مردم فکر می‌کنند برای طی کردن پله‌های موفقیت پشتوانه مالی خوب یا حداقل توان جسمی و روحی کامل نیاز است اما اگر خوب کنکاش کنیم با افرادی آشنا می‌شویم که بدون این پیش زمینه‌های حداقلی بر قله‌های موفقیت خوش درخشیدند.

خانم زینب جعفری از بانوان فعال وگمنام فارس، یکی از نمونه‌های موفق استان است که عینک دودی مشکی بزرگش خبر می‌دهد که نور چشم ندارد اما صحبت های عاشقانه ای که درباره موسسه یاوران شب چراغ شیراز می‌کند  خبر از دل روشن و با صفایش  می‌دهد.

خانم جعفری و همسرش و خیلی از اعضای موسسه شب چراغ نمی‌بینند اما با سال‌ها تلاش در این موسسه دیدنی‌های خاصی را برای هر انسانی که ادعای بینایی دارد، آفریده ‌اند.

خانم جعفری در گفتگو با خبرنگار«شیرازه» با اشاره به انگیزه اش برای راه اندازی این مرکزمی گوید: خودم در 4سالگی  به خاطر بیماری سرخک و در اثر استفاده داروی اشتباهی نابینا شدم وهمسرم دکتر سید حسین علوی زاده در نوجوانی نابینا شد ما مشکلات نابینایی در مودکی و نوجوانی را لمس کرده بودیم و انگیزه داشتیم که برای کودکان و نوجوانان نابینا کاری انجام دهیم وبرای تحقق این آرزو خیلی تلاش کردیم تا بالاخره موسسه خیریه یاوران شب چراغ شیراز مهرماه سال83 با اهدافی چون شناسایی و جذب و آموزش کودکان و نوجوانان نابینا،ارائه مشاوره و وآموزش به خانواده های کودکان نابینا، ارا ئه خدمات بهداشتی، پزشکی و پیشگیری به کودکان و نوجوانان نابینا و خانواده های ایشان، آموزش مهارتهای زندگی به کودکان و نوجوانان نابینا وایجاد بسترهای مناسب اجتماعی برای حضور و فعالیت کودکان و نوجوانان نابینا در سطح جامعه افتتاح شد.

مدیرعامل موسسه یاوران شب چراغ شیراز تاکید دارد که بچه های نابینا باید از چند ماهگی آموزش ببینند وگرنه با تاخیر در آموزش طبیعتا تاخیر در رشدو تغییر در سرنوشت آنها ایجاد می‌شود.

جعفری یادآور می‌شود: ما به اقتضای شغل مان با کودکان و نوجوانان نابینا زیاد سرو کار داشتیم من کارشناس بهزیستی هستم واز سال72در بهزیستی کار می کنم. دوره کارشناسی ام را در دانشگاه شیراز جامعه شناسی خواندم. کارشناسی ارشد هم رشته مشاوره توان بخشی خواندم. همسرم هم در دانشگاه تدریس می‌کند.وقتی بچه‌های نابینا را می‌دیدیم که تا سن هفت هشت سالگی هیچ آموزشی ندیده بودند و از انجام دادن کمترین کارهایشان ناتوان ماندند، بیشتر مصمم می‌شدیم که یک موسسه آموزشی برای این قشر راه بیاندازیم.برای انجام این کار اول بچه های نابینا که نیاز به آموزش داشتند شناسایی کردیم کار را با حدود پنج نفر شروع کردیم الان بیش از 100کودک و نوجوان تحت پوشش داریم. ما در این موسسه برای آموزش بچه های نابینا را از چند ماهگی تا 18 سالگی برنامه داریم. اخیرا باری رده سنی 18تا30سال هم خدماتی تعریف کردیم.البته هدف اصلی ما بچه های زیر شش سال هستند که آموزش های خاص نابینایان و خودیاری و مهارت های زندگی آموزش ببینند وخانواده‌هایشان هم بتوانند از بحران عبور کنند؛علاوه بر آن یک سری فعالیت‌ها برای نوجوانان داریم. همچنین هرسال دوجشن بزرگ در تالار احسان برگزار می کنیم جشن هفت سین و جشن روز نابینایان که توانمندی بچه های آموزش دیده مان در این جشن ها بروز می یابد.

وی در خصوص فعالیت های فوق برنامه موسسه توضیح می‌دهد: علاوه بر خود کوکان و نوجوانان نابینا ما برای والدین آنها هم به مناسبت های مختلف کارگاه های مشاوره برپامی‌کنیم. به صورت فصلی به تعدادی از خانواده‌های تحت پوشش خود که بضاعت مالی خوبی ندارند سبد کالا می‌دهیم. جلسات کار درمانی، گفتار درمانی، فیزیوتراپی  ومشاوره در صورت نیاز برای بچه‌های مجموعه ترتیب می‌دهیم و سعی می‌کنیم در حد توان تولد بچه‌ها را در موسسه جشن بگیریم و محیط آموزشی شادی داشته باشیم. همچنین در حدتوان مجموعه و کمک خیرین سعی می‌کنیم سفر های آموزشی تفریحی برای بچه ها و خانواده هایشان تدارک ببینیم. همین با هم بودن ها صبر و استقامت خانواده‌ها را بالا می‌برد و کمک می‌کند بیشتر شرایط فرزندان شان را درک کنند. سفر ها هم بعد تفریحی دارد هم می‌تواند آموزشی باشد برای خانواده ها چرا که بستر خوبی برای تبادل تجربیات برای زندگی کردن با نابینایان است. نابینا تا دریا را حس نکندآب آن را نچشد دریا را درک نمی‌کند.

نابینایان اگر خوب آموزش ببینند نه تنها سربار کسی نیستند بلکه خودشان می‌توانند منشا خیر و برکت برای بقیه باشند

جعفری خاطرنشان می کند کلا22نفر در این موسسه همکاری دارند تعدادی از این افراد تمام وقت اینجا مشغول هستند برخی همه چند روز در هفته به موسسه سر میزنند تعدادی از مربیان هم همکاری داوطلبانه دارند. کمک های خیرین عمده هزینه های مجموعه ما را تامین میکند البته بهزیستی هم حمایت هایی دارد.

وی تصریح می‌کند:  بضاعت مالی خیلی از خانواده ها محدود است. برخی فقط ماهی ده هزار تومان به موسسه می‌پردازند حتی بعضی خانواده ها هزینه سرویس بچه‌هایشان هم ندارند. گاهی اوقات آژانس می‌گیریم و به درب منازل شان می‌رویم و اصرار می‌کنیم که بچه‌ها را به خاطر مشکلات مالی از آموزش محروم نکنند و بچه ها را با خودمان به موسسه می آوریم. علاوه بر فصل مدارس در تابستان که اوقات فراغت بچه ها بیشتر می شود، کودکان و نوجوانان نابینا بیشتر دچار بحران می‌شوند و این بحران به خانواده های آنان هم کشیده می شود چون نمی‌توانند وقت شان را با برنامه‌های تلویزیون یا بازی کامپیوتری پر کنند. تفریحات خاص لازم دارند، کلافه می شوند. اخیرا برنامه های تابستانه هم در حد بضاعت شروع کردیم و آمادگی داریم اگر امکانات برسد برنامه های تابستانه بهتری برای انها طراحی کنیم که هم به رشد وتوانمندی سریعتر این قشر کمک کند هم برای سایر جامعه مفید باشند. نابینایان اگر خوب آموزش ببینند نه تنها سربار کسی نیستند بلکه خودشان می توانند منشا خیر و برکت برای بقیه باشند.

بعضی خانواده ها در کمال ناامیدی و در اوج ناراحتی از نابینایی فرزندشان وقتی زندگی من و همسرم و مدارک تحصیلی و فعالیت هایی که در موسسه داریم را می‌بینند به بچه هایشان امیدوار می‌شوند.

جعفری در خصو علت موفقیت خود به نقش موثر پدر و مادرش اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: پدر و مادر من خیلی فهمیده بودند و برای آموزش من از جان و دل وقت می‌گذاشتند مخصوصا مادرم. وقتی بخاطر نابینایی و مشکلاتی که به تبع آن برایم پیش می آمد ناامید می‌شدم نقش زیادی در بهبود روحی من داشتند و سعی می کردند در کمترین مدت دوباره من را به حال خوبم برگردانند. با اینکه نابینا بودم اما از کلاس چهارم دبستان با آموزش هایی که مادرم به من داده بود، آشپزی میکردم. منزل ما زرهی بود مدرسه من هم کلبه سعدی بود ماشین هم نداشتیم مادرم هر روز من را به مدرسه می‌رساند و دنبالم می‌آمد و اصلا شکایتی نمی‌کرد که من با خیال راحت درس بخوانم. هدفش این بود که من را به جایی برساند و مجدانه این هدف را دنبال می کرد. سال اول دانشگاه مادرم مرتب همراهم بود تا دوست پیدا کردم. حضور و همراهی خانواده ام از عوامل اصلی موفقیت من است. بعضی اوقات که می بینم بعضی خانواده ها زود خسته می‌شوند و آموزش کودک معلول خود را به راحتی رها می‌کنند بشدت ناراحت می‌شوم. همسرم هم خیلی من را در فعالیت‌ها و کارهایم همراهی می‌کند. البته مشکلات وجود دارد من شعار نمی‌دهم که هیچ مشکلی نداریم اما با هم دست به دست هم می‌دهیم و جلوی مشکلات می‌ایستیم.دوستان خوبی هم داریم که ما را همراهی می‌کنند.

هر وقت خسته می‌شویم سوره والعصر به ما یاری می‌دهد

جعفری ادامه داد: این روزها همه ما ساعات خاموشی را تجربه می‌کنیم، وقتی به شما بگویند الان برق قطع شده و خیلی زود وصل می شود ممکن است دست از فعالیت بکشید و منتظر وصل شدن برق بمانید؛ اما وقتی به شما بگویند برق نیست و تا چندین ساعت دیگر هم وصل نمی‌شود نمی‌توانید دست روی دست بگذارید. خودتان را با شرایط نوری که دارید تنظیم می‌کنید و به کارهایتان می‌رسید. من وهمسرم هم همینطوریم شاید نورچشم نداشته باشیم یا نور چشم مان کم باشد اما با کمک سایر حواس اطراف خود را درک می کنیم و به کارهایمان می رسیم. من وهمسرم به لطف خدا ایمان داریم و هر وقت خسته می‌شویم سوره والعصر به ما یاری می‌دهد انرژی دوباره ای از این سوره می‌گیریم و به فعالیت هایمان ادامه می‌دهیم. یک پسر 17 ساله هم داریم که شکر خدا سالم است و خیلی به فعالیت‌های هنری علاقمند است. ما سعی داریم خوب زندگی کنیم که الگویی برای خانواده هایی باشیم که فرزند نابینا دارند بعضی خانواده ها در کمال ناامیدی و در اوج ناراحتی از نابینایی فرزندشان وقتی زندگی من و همسرم و مدارک تحصیلی و فعالیت هایی که در موسسه داریم را می‌بینند به بچه هایشان امیدوار می‌شوند و با تلاش بیشتری آموزش آنها را دنبال می‌کنند.

 عشق ما در انجمن ادبی بهزیستی جوانه زد

وی درخصوص آشنایی با همسرش و آغاز این زندگی عاشقانه می‌گوید: ما یک انجمن ادبی در بهزیستی داشتیم با همسرم آنجا آشنا شدیم. البته دردوره دانشجویی هم همدیگر را می‌شناختیم. ما سال 77ازدواج کردیم.

وی که به عنوان مادر وهمسر کارهای شخصی و خانه را خودش انجام می‌دهد و دست پخت خوبی هم دارد ادامه می‌دهد: فوق العاده به آشپزی علاقه دارم و با عشق غذادرست می کنم. نابینایی سخت ومشکل هست اما مانعی برای من نبود که بتواند من را به زانو درآورد و قانع بشوم که  در جامعه و درخانه نقش خودم را ایفا نکنم. همسرم هم فعالیت‌های علمی زیادی دارد و با رتبه عالی در دانشگاه شیراز تحصیلاتش را تا دکتری ادامه داد الان هم در دانشگاه و دبیرستان تدریس دارد.

جعفری با تکید بر اینکه دست خودمان است که فعال باشیم یا منفعل تصریح کرد: شرایط جسمی چندان مهم نیست نگاه ما به زندگی این را مشخص می کند که قرار است به کجا برسیم. اهل شعار دادن نیستم، هر از گاهی از نابینایی دلگیر می شوم اما یک سیلی به خودم می‌زنم بلند می‌شوم و به کارهایم می‌رسم. حس می‌کنم حکمت داشته که این سختی را بکشم شاید اگر من و همسرم نابینا نمی‌شدیم به فکرمان نمی‌رسید که برای نابینایان کاری کنیم. شاید قرار بوده ما برای این کار انتخاب شویم، سخت است اما ما این قضیه را ازسمت خدا پذیرفتیم.

اگر آدم وضعیت و شرایط خود را بپذیرد می‌تواند با آن کنار بیاید و روز به روز وضعیت خود را ارتقا دهد تا به قله برسد

این بانوی روشندل در پاسخ به اینکه چطور با این شرایط جسمی هم به تحصیل و بچه داری و همسرداری می‌رسید و هم شاغل هستید و درکنار این همه کار موسسه را هم می‌گردانید وبه مشکلات بقیه رسیدگی می‌کنید، می‌گوید: میزان تلاش شما در هر شرایط جسمی بستگی به این دارد که شما هدفت چه باشد و دیدگاهت نسبت به زندگی و آفرینش چگونه باشد؟ علاوه بر آن باید ببینی برای آن هدف چقدر حاضری همت بگذاری؟ وقتی من خودم را مسئول بدانم که خدا من را آفریده و مسئولیت دارم پاسخگوی نیاز بقیه آفریده‌ها هم باشم در هر شرایط جسمی که باشم از زیر بار این مسئولیت شانه خالی نمی‌کنم.

هیچ وقت به خودم نگفتم تو خودت نابینا هستی لازم نیست به بقیه کمک کنی. دیدگاهم این بوده که هر لحظه برای هرکسی بتوانم یک قدم بردارم دلم می‌خواهد برای رفع مشکلات مردم کاری بکنم حتی در شادی ها وقتی ماشین عروس از کنارم رد می‌شود برای خوشبختی آن‌ها دعا می‌کنم. اگر آدم وضعیت و شرایط خود را بپذیرد می تواند با آن کنار بیاید و روز به روز وضعیت خود را ارتقا دهد تا به قله برسد. پذیرش وضعیت خودمان خیلی به ما کمک کرد. ما اعتقاد داریم خدایی که در این مسیر مشکلات و سنگریزه ها و سنگ های بزرگ قرار داده دست و پایی هم به ما داده که مسیر را پاکسازی کنیم. هیچ کار خدا بدون حکمت نیست خدا همه آدمها را جوری آفریده  که اگر بخواهند می توانند راه خود را پیدا کنند و به قله برسند. اگر ما بتوانیم ایمان و توکل خود را قوی کنیم و دیدگاه‌مان این باشد که بدون هدف آفریده نشدیم خیلی سختی ها راحت تر می شود.

چشم تان راببندید، روی ویلچر مسیری را طی کنید، بعد روی صندلی مسئولیت بنشینید!

وی با تاکید بر  ضرورت توجه به شرایط مخاطبان قبل از هرگونه برنامه ریزی برای آنها می‌گوید: من فکر می‌کنم تا آدم خودش سردرد نگیرد دقیقا نمی‌داند برای کسانی که سردرد دارند چه کارهای می‌شود انجام داد. یکبار یک چیزی خواندم خیلی برایم جالب بود در یکی از کشورها مسئولینی که قرار بود در جایگاه مسئولیت قرار بگیرند و برای نابینایان کاری انجام دهند یک قطره ای در چشمشان می‌ریختند که یک مدت کوتاهی ضعف بینایی دچار شوند و مشکل نابینایان را بهتر  درک کنندتا  بتوانند برای رفع آنها تصمیم موثر بگیرند.

بنظرم بعضی از مسئولین چون خودشان این درد ما را نچشیدند گاهی یادشان می‌رود ما در چه وضعیتی هستیم. کدام یک از مسئولین مرتبط  تا حالا سوار ویلچر شدند و یک مسیر شهری را با ویلچر طی کردند؟ آیا تاکنون چشم شان را بسته اند و چند ساعت با چشم بسته کارهایشان در منزل یامحل کار را انجام دهند؟

در هفته بهزیستی روز جهانی معلولین و روز جهانی نابینایان و مناسبت های مرتبط دیگر خیلی حرفهای قشنگ مسئولین در تریبون ها می‌پیچد اما معمولا  این حرف‌ها مختص همان روز و لحظه است. بهتر است ثانیه ای خودشان را جای ما بگذارند تا فکر و عملکرد بهتری برای رفع مشکل معلولین شاهد باشیم. علاوه بر مسئولین انتظار داریم مردم هم درباره شرایط ما بیشتر آگاه بشوند. همیشه انتظار فقط انتظار کمک مالی نیست کمک های فکری و زبانی هم خیلی راهگشا هستند.

مراحل احداث اولین موسسه استاندارد نابینایان به علت مشکلات مالی متوقف شده است

وی اعلام می‌کند: بزرگترین آرزوی ما این است که زمین موسسه خود را بسازیم و به زودی یک جای استاندارد ویژه نابینایان داشته باشیم و بچه های نابینا بتوانند برای رشد و آموزش از آن استفاده کنند. محل فعلی استیجاری هست، تاکنون بیش از یک میلیارد برای  ساخت مکان اصلی صرف شده که اکثر این مبلغ را خیرین تقبل کردند تاکنون اسکلت مجتمع ما ساخته شده و دیوارچینی هم کردیم اما متاسفانه چند ماه است به علت مشکلات مالی کار متوقف شده است.  افرادی که علاقه دارند در این امر خیر سهیم شوند و دعای خیر نابینایان همیشه بدرقه راهشان باشد می توانند کمک های اهدایی خود را به شماره حساب242011121852781بانک توسعه و تعاون یا 651221/87 بانک ملت واریز کنند.

امیدواریم صدای موفقیت این بانوی پرکار و دلسوز به گوش همه مردم و مسئولین خصوصا خیرین سلامت و خیرین شهر ساز و فرهنگ ساز و خیرین مدرسه ساز برسد و مکانی که آرزویش را داشتند زودتر ساخته شود چرا که این مکان الگوهای موفقی مانند زینب جعفری‌ها را تکثیر خواهد کرد.