به گزارش شیرازه، در میانه تاریکی آرامگاه لسان‌الغیب، که معروف است برای زیارت و بازدید حافظیه باید چشم و دل به تاریکی زنی تا روشنایی غزلهای لسان‌العرفا بر جان و ذهنت، امید بخشد، زمزمه شعرخوانی بر گوش آدمی نجوا می‌کند - مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید - که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید - از غم هجر مکن ناله و فریاد که من - زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید.

دختر و پسر - در صف فال پیرمرد، در گوشه حافظیه نشسته اند، حافظ خوانی که از حسب روزگار، شهرتش بیشتر از صاحب خانه نباشد کمتر نیز نیست، پیری که سالهاست محفل امید به نسلی است که بعد از زیارت بارگاه خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی به پای غزل‌های زیبای او در پای دفتر و کسب روزی آقایی می‌نشینند که خود شهرتش حافظ است.

کنارش می‌نشینی تا فال لسان‌العرفا در وصف خود بگیری و گفتگویی نیز از جنس خواجه شمس‌الدین؛ سحرم دولت بیدار به بالین آمد - گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد؛ فالت را می‌گیرد و امیدت می‌دهد به روزگار خوش آینده.

از او حال و روزش را می‌پرسی، از اویی که نامش قاسم و شهرتش حافظ است، و از پنج سالگی حافظ خوانده و راه نیاکان و پدرش که در حافظیه برای عاشقان حافظ - غزل‌هایش را سروده، می‌گوید: از زیبایی‌های 500 غزل لسان‌الغیب به نیکی یاد می‌کند، همه غزلهای بهاءالدّین را دوست دارد و نمی‌تواند حتی یک غزل را جدا کند.

در وصف چرایی حافظ خوانی، در وهله نخست؛ این امر را در گرو شاگردی در پای مکتب استاد به شرط می‌گذارد و می‌گوید: خوانش شعرها و غزل‌های حافظ را باید در کلاسهای حافظ خوانی شروع کرد، زیرا اساتید سالها حافظ خوانی کرده و به معنای واقعی شعر مسلط هستند، خوشبختانه مردم نیز روز به روز به شعرهای حافظ علاقه بیشتری نشان می‌دهند.

اهمیت خوانش شعرهای حافظ را در کلام نورانی غزلهای لسان‌العرفا بیان کرده و تصریح می‌کند: کلام حافظ - کلام خداست، و کلام خدا به آدمی انرژی و امید می‌دهد، هر زمان شعر حافظ را بخوانی تازگی دارد؛ فرقی نمی‌کند امروز بخوانی یا فردا - چون سخن پروردگار است، برای آدمی جلوه ای از نشاط و حس خوشایند حرکت و امید را می‌بخشد.

آرامگاه حافظ در شهر شیراز و در منطقهٔ حافظیّه واقع شده‌ است. امروزه این مکان یکی از جاذبه‌های مهم گردشگری ایران به‌شمار می‌رود و بازدید از حافظیه، انتخاب 100 درصدی توریست‌های جهان در سفر به ایران است. در زبان اغلب مردم ایران، رفتن به حافظیّه معادل با زیارت آرامگاه حافظ است. برخی از معتقدان به آیین‌های مذهبی و اسلامی، رفتن به آرامگاه او را با آداب و رسوم مذهبی همراه می‌کنند. از جمله با وضو به آنجا می‌روند و در کنار آرامگاه حافظ به نشان احترام، کفش خود را از پای بیرون می‌آورند. بر سر تربت ما چون گذری همت خواه - که زیارتگه رندان جهان خواهد بود.

اسکناس‌های هزار ریالی ایران از سال 1341 ش تا سال 1358 با نمایی از آرامگاه حافظ چاپ و نشر می‌شد. سکه‌های پنج‌ریالی برنز ایران نیز از سال 1371 ش تا سال 1378 به نقشی از آرامگاه حافظ آراسته شدند.

مشهور است که در خانهٔ هر ایرانی یک دیوان حافظ یافت می‌شود. ایرانیان طبق رسوم قدیمی خود در روزهای عید ملی یا مذهبی نظیر نوروز بر سر سفره هفت سین، یا شب یلدا، با کتاب حافظ فال می‌گیرند. برای این کار، یک نفر از بزرگان خانواده یا کسی که بتواند شعر را به خوبی بخواند یا کسی که دیگران معتقدند به اصطلاح خوب فال می‌گیرد ابتدا نیت می‌کند، یعنی در دل آرزویی می‌کند. سپس به‌طور تصادفی صفحه‌ای را از کتاب حافظ می‌گشاید و با صدای بلند شروع به خواندن می‌کند. کسانی هم هنگام فال گرفتن فاتحه‌ای می‌خوانند و سپس کتاب حافظ را می‌بوسند، برخی حافظ را «لسان‌الغیب» می‌گویند یعنی کسی که از غیب سخن می‌گوید و بر اساس بیتی از شعر حافظ او معتقد است که هیچ‌کس زبان غیب نیست: ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان - کدام محرم دل ره در این حرم دارد.

تسنیم

انتهای پیام/