قفل مشکل "وضعیت زمین چمن بوستان انقلاب" و "زنان کارتن خواب" شیراز با یک کلید باز می شود
خانواده مظلومی را تصور کنید که از دادن آدرس به خواستگار خجالت می کشد، چرا که در مورد قبلی با دیدن صحنه های زشت اطراف منزلشان از ادامه رفت و آمد منصرف شده اند...
به گزارش شیرازه، حدود دو سال است که نوجوان های محله فخر آباد در به اصطلاح زمین چمنی ورزش می کنند که به لحاظ ایمنی وضعیت نامناسبی دارد و بسیار لیز و خطرناک است و معلوم نیست تاکنون چند نفر در این زمین آسیب دیده اند.
وقتی به شهرداری منطقه 2 جهت اصلاح و ترمیم زمین مراجعه می کنید، اعلام می کنند که زمین های ورزشی متعلق به معاونت فرهنگی اجتماعی و ورزشی می باشد و به ما ارتباطی ندارد. به معاونت فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری مراجعه می کنی، می گویند ما زمین ها را ساخته ایم و تحویل منطقه شده و ما مسئولیتی نداریم.
وقتی به شهرداری منطقه 2 جهت اصلاح و ترمیم زمین مراجعه می کنید، اعلام می کنند که زمین های ورزشی متعلق به معاونت فرهنگی اجتماعی و ورزشی می باشد و به ما ارتباطی ندارد. به معاونت فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری مراجعه می کنی، می گویند ما زمین ها را ساخته ایم و تحویل منطقه شده و ما مسئولیتی نداریم.
و این چنین می شود که مدتها مطالبه به حق مردم منطقه روی زمین مانده است. داستان این زمین چمن، یک نمونه کوچک اما واقعی از وضعیت بسیاری از مشکلاتی است که در میان پاسکاری ادارات و مسولین، موجبات نارضایتی مردم را فراهم نموده است.
نمونه این مدل کارهای روی زمین مانده در پس نگاه اداری و نه جهادی مسولین فراوان است. نگاهی که اصلاً حاضر به پذیرفتن مسولیت تمام و کمال کاری نیست. نگاهی که در هر ماجرا سعی دارد خودش را از پذیرفتن مسولیت کنار بکشد. نگاهی که در ساعت اداری وقتش در جلسات عمدتا بی فایده می گذراند و برای حل مشکلات مردم اهمیت چندانی نمی دهد.
نگاهی که همیشه خود را کار درست و دیگری را مقصر می داند و مسولیت کم کاری ها رو متوجه دیگری می داند. نگاهی که هرگز حاضر به پذیرش خطا و اشتباه خود نیست و ...
نگاهی که همیشه خود را کار درست و دیگری را مقصر می داند و مسولیت کم کاری ها رو متوجه دیگری می داند. نگاهی که هرگز حاضر به پذیرش خطا و اشتباه خود نیست و ...
چون ایام، هفته مبارزه با مواد مخدر نزدیک است از این موضوع یک مثال دیگری را مطرح می کنم.
زنان معتاد متجاهر و کارتن خواب ها
مردم مظلوم سنگ سیاه و برخی دیگر از محلات پایین شهر(همان مردمی که مسیر موتورسیکلت ها و اتوبوس های خط واحد نماز جمعه ها و راهپیمایی ها به آن محلات ختم می شود) سالهاست تاوان این نوع نگاه را می پردازند و روز و شب آسایش از آنها سلب شده است و مطالبه به حقشان مبنی بر جمع آوری آنان و پاکسازی محل بر روی زمین مانده است.
وقتی به ادارات مربوطه مراجعه می کنیم هر یک از مسولین خود را آماده حل معضل معرفی می کند و شروع به کارش را منوط به حرکت اداره دوم معرفی می کند و اینچنین در بین پاسکاری های اداری، این مردم هستند که متضرر می شوند.
وقتی یک اتفاق می افتد و مثلاً کارتن خوابی بر اثر سرما می میرد، اگر انعکاسی نداشت که هیچ، اما اگر انعکاسی پیدا کرد، دوباره باب مصاحبه و گزارش و وعده و وعید باز می شود و بعد از چند روز دوباره همان آش و همان کاسه!
شهرداری، بهزیستی، علوم پزشکی، نیروی انتظامی و شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر و ... هر کدام حرف های زیادی و گزارش کار و رزومه مفصل. اما این حرفها و گزارش عملکردها نمی تواند مرحم زخم مردم مظلوم پایین شهر باشد.
خانواده مظلومی را تصور کنید که از دادن آدرس به خواستگار خجالت می کشد، چرا که در مورد قبلی با دیدن صحنه های زشت اطراف منزلشان از ادامه رفت و آمد منصرف شده اند.
فرزند طفل معصوم خانواده ای را در نظر بگیرید که هر روز شاهد صحنه مصرف انواع و اقسام مواد مخدر و رفتارهای خارج از نزاکت و هنجارهای اجتماعی درست در مجاورت منزلشان است. همه این مشکلات واقعاً راه حل دارد اما نه با نگاه فعلی حاکم. راه حل در یک کلمه نهفته هس و آن هم نگاه جهادی.
به مثال اول برگردیم. در مثال اول اگر شهردار منطقه 2 نگاه جهادی و انقلابی داشته باشد می گوید منتظر معاونت فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری نمی مانیم. این زمین در محدوده استحفاظی ماست و من خود را موظف به حل مسأله می دانم. در بدترین حالت، مبلغ این زمین چمن کوچک را با یک صرفه جویی ساده در اداره سازمان تامین و اجرا می نماییم.
معاونت فرهنگی ورزشی شهرداری هم در همین نگاه جهادی منتظر منطقه نمی ماند و سهم مشارکت خود را از جشنواره ها و برنامه های بعضا نمایشی کسر کرده و پرداخت می کند تا موضوع نخواهد دوسال روی زمین کشیده شود.
در همین نگاه جهادی، حتی سازمان زیبا و منظر شهرداری هم می تواند وارد شود و نقش ایفا کند و فقط به خاطر زشت شدن چهره شهر و پارک، با این چمن نازیبا، اقدام نماید.
در این نگاه اداره ورزش و جوانان هم با این که کار در حوزه شهرداری است و به او مربوط نمی شود می تواند ورود کند و این زمین کوچک را ساماندهی کند.
اما چه کنیم که نگاه حاکم بر فضای مدیریتی نگاهی است که این موضوع را بر نمی تابد. چون تعمیر و ترمیم، برد تبلیغی چندانی ندارد و ... .
اما در موضوع زنان معتاد متجاهر هم دقیقا همین مدل رفتار می شود و همه ادارات در ارایه گزارش عملکرد چیزی کم نمی گذارند، اما آنچه البته به جایی نمی رسد مطالبه واقعی مردم مظلوم شهر است.
اگر حق الزحمه تعداد نفرات شرکت کننده در جلساتی که فقط به صورتجلسه های بی خاصیت منجر شده است را در تعداد جلسات برگزار شده ضرب بکنیم، بدون شک می توان پرداخت هزینه درمان تعداد قابل توجهی از زنان را در کمپ های خصوصی پرداخت کنیم و نیاز به این همه آسمان و ریسمان کردن ندارد.
رییس و دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر در هفته مبارزه با مواد مخدر بهتر است به مناسبت این هفته در خصوص این موضوع تعیین تکلیف کند و یا رسما اعلام کند توان حل موضوع را نداریم و کسی این گونه مطالبات را مطرح نکند.
نظرات بینندگان
