از اواخر مهرماه سال 1396 در قالب مصاحبه، میزگرد و گزارش به موضوع سه استاد نخبه اما محروم از تدریس دانشکده مهندسی مخابرات و الکترونیک دانشگاه شیراز پرداختیم.

دکتر حامد مسندی شیرازی یکی از این سه استاد که کارشناسی خود را در دانشگاه تگزاس با بالاترین معدل و مدرک کارشناسی ارشد و دکتری را در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیگو آمریکا اخذ کرده و چهار روز پس از اتمام تحصیل با چشم‌پوشی از پیشنهاد کار 95 هزار دلاری، به عشق وطن و خدمت به مردم به ایران آمده بود با بی‌مهری‌های مختلفی مواجه شد و پس از اخراج از دانشگاه، شیراز را به مقصد کالیفرنیا ترک کرد.

مدتی بعد دکتر علیرضا مسندی‌ شیرازی دیگر استاد محروم از تدریس دانشگاه شیراز که فارغ‌التحصیل دکترای مهندسی مخابرات-سیستم از دانشگاه کالیفرنیا بود و در سال 2013 پس از پایان تحصیل به ایران و شیراز بازگشته و در دانشکده مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه شیراز مشغول به تدریس شده بود، همچون برادر خود از آغاز فعالیت با اذیت و بی‌مهری‌های مختلفی روبرو شد و تا 2 سال اجازه مشاوره یا راهنمایی دانشجویان فوق‌لیسانس را نداشته و در نهایت اخراج شد.

دکتر علی حقدل که سه مقطع تحصیلی لیسانس، فوق‌لیسانس و دکتری را با موفقیت در دانشگاه شیراز سپری کرده و جزء اساتید بااخلاق و موردعلاقه دانشجویان است و همچون اساتید مسندی شیرازی قائل به احترام و رعایت حقوق دانشجو بود نیز از آغاز فعالیت در زمینهٔ تحقیقات هسته‌ای و موشکی مورد کم‌لطفی و درواقع دشمنی قرار گرفت و وی نیز به سرانجام مشترکی به برادران مسندی دچار شد.

چون اهل باندبازی نبودیم از همه‌ نهادهای دانشگاه به ما فشار آوردند

علی حقدل با حضور در دفتر خبرگزاری فارس در شیراز به شرح ماوقع پرداخت و با بیان اینکه از طرف دانشگاه شیراز مقرر شد که به مدت 5 سال فرصت حضور و تدریس در دانشگاه به من و آقایان علیرضا مسندی و حامد مسندی داده شود که مسؤولان دانشکدة برق و کامپیوتر زیر بار نرفتند، ابراز داشت: بر خلاف قانون و برای تحقیر و اخراج زودهنگام ما، بخش بدون هماهنگی و رضایت ما درس‌هایی خارج از ساعت اداری و خارج از بخش و حیطه علمی ما، برای ما تعریف کرد.

وی ادامه داد: به دلیل اینکه ما به روند آموزشی و پژوهشی دانشگاه نقد داشتیم، اهل باندبازی و وابسته به جناح خاصی نبودیم و از طرفی تحقیر را هم تحمل نمی‌کردیم از همه‌ی نهادهای دانشگاه شیراز به ما فشار آوردند.

به جای توبیخ متخلفین، اساتید معترض را اخراج کردند

عضو سابق هیأت علمی دانشکده مهندسی شیراز افزود: به جای توقف کارهای غیرقانونی در دانشکده مهندسی دانشگاه شیراز و توبیخ متخلفین، پیش از اتمام 5 سال دکتر حامد مسندی را به طور ظالمانه و توهین آمیز از دانشگاه اخراج کردند، دکتر علیرضا مسندی نیز به دلیل عدم رسیدگی بیطرفانه نهادهای قانونی، در اعتراض به رویه موجود کناره‌گیری کرد.

حقدل خاطر نشان کرد: بعد از رفتن برادران مسندی، هیچ کلاس درسی برای من تعریف نشد و وضعیتم معلق بود، طبق روال گذشته در مجموعه پژوهشی کاوشگر خورشید که مرتبط با حوزه هوا و فضا است، در حال فعالیت بودم تا اینکه در اوایل مهرماه 97 پس از تغییر معاون آموزشی وقت (تقوی)، معاون آموزشی جدید دانشگاه شیراز (افشاری فر) به من گفت که شرایط و مسؤولان دانشگاه تغییر کرده‌اند، و هرچند شما با رسانه‌هایی مصاحبه کردید که ما موافق نیستیم اما گذشته‌ها گذشته است و یک درخواست تبدیل وضعیت برای ما بیاورید.

وی گفت: درخواست خود را به همراه مدارک لازم به رئیس دانشگاه ارائه و اعلام کردم که در یکی از دو حالت می‌توانم با دانشگاه همکاری کنم، اول اینکه مانند دیگر اعضای هیأت علمی عادی دانشکده برق و کامپیوتر مشغول به تدریس بشوم یا اینکه در مجموعه پژوهشی کاوشگر خورشید فعالیت خودم را به عنوان عضو هیأت علمی دانشگاه ادامه بدهم؛ مسؤولان مربوطه دانشگاه باز هم نپذیرفته و به طور تحمیلی و غیر قانونی دستور دادند که باید به مجموعه پژوهشی دیگری بروی و در صورت موافقت مسؤول آن مجموعه در آنجا فعالیت کنی که در واقع آن پژوهشکده ارتباطی با حوزة علمی من نداشت و این خواست دانشگاه، در واقع یک تنزل رتبه از هیأت علمی آموزشی به هیأت علمی پژوهشی و علاوه بر آن تحمیل محدودیت‌های بیشتری به من بود.

این نخبه دانشگاهی تصریح کرد: من پاسخی به درخواست دانشگاه ارائه نکردم تا این مسئله تحمیلی به جریان نیفتد و کماکان به فعالیت علمی خود در دانشگاه در مجموعة تحقیقاتی کاوشگر خورشید به صورت تمام وقت ادامه دادم اما با تعجب مشاهده کردم که بدون هیچ مقدمه و مذاکره‌ای در اوایل ماه مبارک رمضان امسال حکم اخراج  من از دانشگاه صادر شد.

تهدید و فشار و پرونده‌سازی‌های دروغین

حقدل با بیان اینکه در مسائل جاری دانشگاه مسئله اول این است که جریان حاکم نمی‌خواهند اراده‌های مستقل و آزاداندیش و بدون وابستگی به آنها و باندهای درون‌بخشی در دانشگاه حضور داشته باشند، ابراز داشت: از حربه‌های مختلف اعم از غیرقانونی و یا به ظاهر قانونی ولی تبعیض‌آمیز، از جمله تهدید و فشار و پرونده‌سازی های دروغین و نهایتاً اخراج استفاده می‌کنند تا یکدستی محیط دانشگاه به هم نخورد. اراده‌ای از سطوح بالای مدیریتی تا سطح وزیر علوم در برخورد با تخلفات درون دانشگاه‌ها وجود ندارد.

وی ادامه داد: در واقع اگر فردی در باندهای موجود و تابع آنها باشد هیچ کدام از این بهانه‌ها را برایش نمی‌آوردند حتی اگر سالیان سال رکود علمی داشته باشد و دانشجویان از وی ناراضی باشند و یا تخلفاتی آشکار از وی سر زده باشد، در غیر این صورت یک مورد بهانه‌ی مضحک مانند یک نگاه چپ به یک همکار هم برای اخراج کردن آن فرد کافی است. ما توقع داشته و داریم که در نظام اسلامی ما دانشگاه طوری باشد که به اسلام و انقلاب و مردم خدمت کند نه اینکه اوپوزوسیون‌ها در دانشگاه برای خودشان سنگر بچینند و صرفاً منتقد بوده و نسبت به مشکلات علمی کشور متعهد نباشند و از آن سو نیروهای زحمتکش و با اخلاص و متعهد را قلع و قمع کنند.

استاد سابق دانشکده مهندسی دانشگاه شیراز افزود: برای هرکسی که زیر بار شرایط غیر عاقلانه موجود نرود، بهانه‌هایی برای به حاشیه کشیدن و حذف او از دانشگاه پیدا می‌کنند؛ به یکی می‌گویند تعادل روانی ندارد، به دیگری می‌گویند که بخش از شما راضی نیست، به یکی می‌گویند مقاله‌هایت مشکل دارد به دیگری می‌گویند که تو با مقاله مشکل داری و ... . به ما هم پنج سال قبل از موعد قانونی می‌گفتند مقاله‌های شما کافی نیست.

دانشگاه خود را متصدی تولید شخصیت‌های مصمم در رفع نیازها و فتح قله‌ها نمی‌داند

حقدل بیان کرد: سؤال ما در مورد چاپ مقالات این است که آیا با سرمایه‌های این ملت مظلوم باید در راستای رفع نیازهای بیگانگان تحقیق کرد؟ آیا تحقیقات بی‌کیفیت و بی‌کاربردی که منحصراً برای بقای هیأت علمی در دانشگاه است به هدر دادن عمر و سرمایه جوانی دانشجویان دانشگاه‌ها نیست؟ آیا محققان صنایع حساس کشور باید گزارشات فعالیت علمی خود را در معرض دید دشمنان این کشور قرار دهند؟ آیا سرمایه‌های علمی به دست آمده در زمینه‌های مورد نیاز کشور و یا حتی جهان را باید بدون هیچ اجرتی باید در اختیار رقیبان و دشمنان ملتمان قرار دهیم؟ ما علاوه بر بیان سؤال، راه‌حل‌ها را نیز در این زمینه‌ها یافته‌ایم و گرچه تابع قوانین موجود بوده‌ایم ولی تنها همین گفتمان‌سازی ما در بین دانشجویان، خود گناهی نابخشودنی از نگاه مخالفان بوده است.

وی گفت: سؤال دیگر در مورد آموزش دانشجویان این است که اگر دانشجویان دانشگاه‌ها انگیزه و امید لازم را برای کار و تلاش علمی و عملی در شرایط موجود کشور و علیرغم محدودیت‌ها به دست نمی‌آورند و جمعی از آنها نیز به فکر خدمت به غرب می‌افتند این آیا به جز انعکاس رفتارها و اندیشه‌های اساتید دانشگاه‌ها است؟ اگر دانشگاه خود را متصدی تولید اراده‌های محکم و شخصیت‌های مصمم در رفع نیازها و فتح قله‌ها توسط این ملت مسلمان بداند قطعاً این مطلب محقق خواهد شد لیکن فضای موجود در برخی از دانشگاه‌ها خصوصاً دانشگاه شیراز چیزی به غیر از این است.

عضو سابق هیأت علمی دانشکده مهندسی شیراز خاطرنشان کرد: بسیاری از اساتید به جای اینکه الگوی علمی و اخلاقی دانشجویان باشند، بیشتر به دنبال ایجاد محیطی پر فشار و پر تنش و یأس‌آور برای این سرمایه‌های آینده‌ی اسلام و کشور عزیزمان هستند؛ جرم دیگر ما تلاش برای شکستن این فضا و ایجاد حس مهربانی و برادری با دانشجویان و بیان افتخارات کشور اسلامی و تشویق دانشجویان به کمک به پیشرفت آن بوده است. این مطلب با عقل و منطق متکبرانه بسیاری از اساتید همخوانی نداشت و استقبال دانشجویان از این رویة ما موجب خشم و نفرت این اساتید از ما بوده است.

وی در پایان تأکید کرد: ما به فضل الهی امیدواریم با جریان مطالبه شکل گرفته توسط دانشجویان عزیزمان و رسانه‌های ارزشمند کشور، این سد شکسته شده و فضای دانشگاه دربست در خدمت رشد و تعالی مادی و معنوی این ملت قرار گیرد./ فارس