به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، به نقل از نوید شاهد فارس، شهید «آیت‌اله رجبی» سوم خرداد سال ۱۳۴۲ در روستای آسپاس شهرستان «اقلید» دیده به جهان گشود. ۷ ساله بود که راهی مدرسه شد و دوران تحصیلی را تا کلاس پنجم ابتدایی با موفقیت پشت سرگذاشت.

پس از آن، جهت امرار معاش به کار مشغول شد. با آغاز جنگ تحمیلی عضو سپاه پاسداران شد و عازم جبهه جنگ شد. وی پس از مدت‌ها رشادت سرانجام ششم بهمن سال ۱۳۶۳ به شهادت رسید.

متن وصیت شهید «آیت‌اله رجبی» به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحيم 

من طلبني وجدني و من وجدني عرفني و من عرفني أحبّني و من أحبّني عشقني و من عشقني عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعليّ ديته و من عليّ ديته فأنا ديته.

 «حديث قدسى» هر كس كه مرا طلب كند، خواهد يافت و هر كس مرا بيابد، خواهد شناخت و هر كس كه مرا بشناسد، عاشقم خواهد شد و هر كس كه عاشقم شود، عاشقش خواهم شد و هر كس كه عاشقش گردم او را خواهم كشت و هر كس را كه بكشم ديه او بر گردن من خواهد بود و هركس ديه‌اش برگردن من باشد، ديه‌اش را خواهم پرداخت.

پس ازستايش خداوند سبحان و درود بر رسول اكرم و ائمه اطهار بالاخص حضرت مهدى(عج) و نايب برحقش امام خمينى رهبر كبير انقلاب اسلامى ايران و ملت شهيد پرور ايران.

با سلام بر پدر و مادر و خواهر و برادرانم و تمامى دوستان و آشنايان، من آيت‌اله رجبى فرزند هدايت‌اله رجبى براساس رسالت و مسئوليتى كه حس نموده بودم در راه الله و براى پاسدارى و حراست از انقلاب كبير اسلامى كه خون‌بهاى چند هزار كشته و مجروح است در جنوب كشور آمدم و به جنگ عليه ضد خدا پرداختم.

من گام نهادن در اين مسير خدايى را يك فريضه می‌دانم و در اين راه اگر دشمن را شكست دهيم پيروزيم و اگر به ظاهر شكست بخوريم و كشته شويم پيروزيم. به‌ هر حال اين مايه شكر پروردگار و افتخار براى من و شماست كه در اين راه به درجه شهادت مى‌رسيم.

به جايى مى‌رويم كه ملكوتش نامند. به آن‌جا كه بهشتش نامند. زندگى ذلت‌بار را هيچ‌وقت قبول نخواهم كرد. مرگ سرخ و شهادت را برآن ترجيح مى‌دهم همانطور كه قلبم آگاه است به آرزوى خودم خواهم رسيد.

هيهات كه ۱۹ سال از عمر گذشت و هنوز اندر خم يك كوچه‌ام، زيرا كه از نعمت‌هايى كه پروردگار به من داده سپاسگزارى نكرده‌ام و شرمنده‌ام و بيشتر از همه از نعمت بزرگ خداوند ناسپاسى كردم كه امام و رهبر و مرجع تقليد ما روح خدا خمينى بت‌شكن باشد توفيق نيافتم آن‌طور كه بايد در گفتارش تفكر كنم و توفيق نيافتم كه بيشتر بشناسمش.

افسوس و صد افسوس كه با او هم عصر بودم؛ ولى از ولايتش بهره نجستم و به فرامينش نينديشيدم.

انتهای خبر/