عبدي در وبلاگ خود نوشت كه اين يادداشت در فروردين 1388 منتشر شد و اكنون كه آقاي خاتمي در انتخابات مجلس رأي داده اند، بد نيست مجددا نگاهي به آن انداخته شود. وي در اين يادداشت كه مربوط به زمان انصراف خاتمي از نامزدي انتخابات رياست جمهوري است، مي نويسد: در اواخر دهه 40 و 50 شمسي، در بهترين حالت متوسط عمر چريك 2 سال برآورده مي شد. امروز آن سياست چريكيسم زيانبار ارزيابي مي شود. مهم ترين ويژگي چريكيسم قدم گذاشتن در راهي بود كه امكان بازگشت از آن وجود نداشت. اين ويژگي، زهري كشنده در سياست - اعم از مدرن و سنتي آن- است و قاتل عقلانيت ابزاري است.
وي مي افزايد: رفتار برخي دوستان را چگونه مي توان تحليل كرد؟ فشارهاي رواني شديدي كه به آقاي خاتمي وارد مي كنند، تا ناچار از پذيرش نامزدي در انتخابات شود، مصداق بارز چريكيسم سياسي است، تا فرد را در موقعيتي قرار دهند كه يا اتهام خيانت به آرمان هاي ملت را پذيرا شود و از اين حيث خودكشي سياسي كند، يا در مقابل، با اقدامي شجاعانه، به سوي شهادت [!] گام بردارد. وي دعوت خاتمي به رفتار انتحاري را اقدامي غيرعقلاني دانسته و تصريح مي كند: اين دعوت در حالي و در موضوعي صورت مي گيرد كه اگر آنان و آقاي خاتمي اهل اين رفتار بودند بايد در زماني كه در قدرت بودند و مسئوليت اخلاقي و حقوقي برعهده آنان بود چنين رفتاري را انجام مي دادند.
عبدي تصريح كرده است: اگر حضور يك نفر در انتخابات واجد مباني عقلاني و منطقي باشد، نيازي به اعمال فشار احساسي و فضاسازي سياسي نيست و اگر چنين مبنايي وجود نداشته باشد، فردي كه مي خواهد تصميم بگيرد، راساً و خارج از فشارهاي رواني و هنجاري و در فضايي منطقي و به اين نتيجه برسد، تا در آينده هم مسئوليت تصميم خود را عهده دار شود، و آمادگي مواجهه با موقعيت هاي مختلف را دارا باشد، در غير اين صورت هنگام مواجهه با اولين مشكل تقصير متوجه منبع فشار مي شود، و هر كس از زيربار مسئوليت شانه خالي مي كند. نگرش راه بنداز و جا بنداز رفتاري ديمي است كه در سياست اصلاح طلبانه جايگاهي ندارد.
عبدي خاطر نشان كرد: عقب نشيني از راهي كه نهايت آن بن بست است، نه تنها خودكشي نيست، كه عين عقلانيت است، نه تنها ناشي از ترس نيست كه عين شجاعت است. شهادت طلبي مرگي آگاهانه و انتخابي است، و نه از سر اجبار و بي اراده راه رفتن. حتي اگر عقب نشيني خودكشي باشد. خودكشي يك نفر يا يك جمع محدود است، و اين صد بار ترجيح دارد بر گام گذاشتن در راهي كه موجب خسارت براي يك ملت و يك راه مي شود.