شیرازه - بخواهی نخواهی گذر من و تو هم به اینجا خواهد افتاد. به قول قدیمی ها دیر و زود دارد اما سوخت و سوز نه! یکی با پای خودش می آید و می بیند؛ بعضی ها هم روی دوش دیگران می آیند.

ترس، بزرگترین عاملی است که باعث می شود خیلی ها این جا را نبینند تا زمانی که بالاخره مجبور می شوند!

نشستن در فضای غسال خانه و صحبت با یک غسال یا همان «مرده شور» تجربه ای نو برای من است. با همه کارهای قبلی و آفیش هایی که رفته ام فرق دارد. آنجا ژست و کلاس و حرف های سلمبه قلمبه می بینی و می شنوی ولی اینجا از این خبرها نیست.
البته همه خبرها همین جاست؛ ولی نه خبرهایی که بتوان مخابره کرد. باید بود و دید و فکر کرد.

مدیر دارالرحمه شیراز با خواندن این آیه قرآن کریم که می فرماید: «من همه شما را از خاک آفریدم و پس از درجات کامل انسانی برای شما، مرگ را برگزیدم» از حساسیت و سختی کارشان می گوید.

چرا می گویند مرده شورت را ببرند؟

علی انصاری از ضرب المثلی که در جامعه رایج شده گلایه مند است و می گوید: در بعضی مواقع انسان کار خطایی را انجام می دهد که ما آن را با کلمه "مرده شور تو ببرند" به آن شخص کنایه می زنیم؛ اما مرده شورها احکام شرعی که در دین اسلام سفارش شده و لازم است بر یک مرده انجام شود را مو به مو عمل می کنند. اگر در حرف زدنمان دقت کنیم و بیشتر توجه کنیم این فرهنگ و ضرب المثل های بیهوده و نادرست را به کار نمی بریم.

مگر انجام واجبات خلاف است

انصاری که انگار برای اولین بار کسی را پیدا کرده که این حرف ها را برایش بگوید ادامه می دهد: مگر انجام واجبات خلاف است. اجرای احکام دین را بر مرده واجب است، غسل میت یا آماده کردن مکان برای دفن میت ثوابی مانند همه بهشت را دارد؛ به نظر شما این ها کار کمی است. متولیان کار فرهنگی با برنامه ریزی دقیق و عملی این احکام شرعی واجب کفایی که برمسلمانان واجب است بدانند، آموزش دهند تا ما چنین کلماتی را نباشیم. زیرا می دانیم روزی ما هم به آن ها نیاز داریم.

درالرحمه شیراز چند غسال دارد...

در دارالرحمه شیراز 7 نفر غسال به صورت شیفتی از ساعت 7:30 صبح تا 17 کار خود را انجام می دهند.

حضور غسال ها به صورت افتخاری است و کار بسیار ارزشمندی است به شرطی که به عنوان شغل به آن نگاه نشود. پیشه غسالی شغلی مکروه محسوب می شود. اما این کار اگر برای رفع نیاز امت اسلامی باشد ارزش ویژه ای پیدا می کند. از همین روست که مدیر دارالرحمه میعتقد است: غسال ها کار خود را از بابت ثواب و جایگاه رفیعی که دارد انجام می دهند و در بعضی مواقع دست مزدی هم می گیرند. چون این کار جزو مشاغل سخت محسوب می شود بعد از 20 سال بازنشسته می شوند.

زینب، زن 55 ساله غساله که از دانشگاه به دارالرحمه آمده!

زینب زنی 55 ساله باز نشسته دانشگاه می باشد که کار غسالگری را از سال 1385 در غسالخانه شیراز شروع کرده است. بعد از بازنشستگی در دانشگاه این شغل را به دلیل ثواب، کار خداپسندانه و علاقه ای که داشته انتخاب کرده و بعد از اینکه یک ماه به صورت آزمایشی در دارالرحمه شیراز کار کرده با او تماس گرفته شد که آیا می تواند در اینجا برای مدتی کار کند که او هم پاسخ مثبت داده و اینک 7 سال است که به این کار مشغول است.

می پرسم به عنوان یک زن از دیدن جنازه ها که بعضا شاید سوخته و یا ناقص شده نمی ترسید؟ قاطعانه می گوید: چرا باید بترسم؟ مرده که ترس ندارد، هیچ چیزی ترس ندارد، زیرا تقدیر الهی این بوده است که بعضی افراد اینگونه به سوی معبود خود بشتابند.

می پرسم در روز چند تا مشتری دارید؛ می گوید: هر چند تا خدا بخواهد!

سوالات زیادی در ذهن دارم که بپرسم اما احساسی درونم به من القا می کند که اینجا هر سوالی را نباید پرسید. از تعداد مشتری هایش در روز سوال می کنم. جواب می دهد: مقدار که خدای متعال بندگان خود را به سوی خود بخواند! اما به طور میانگین در هر روز 12 نفر. دقیقش این است که شاید در یک روز 8 نفر باشند و در روزی دیگر 18 نفر.

«زینب» از ارتباطش با اقوام و نزدیکان می گوید؛ اذعان دارد که بعضی از اقوام موافق هستند و بعضی دیگر مخالف؛ اما معتقد است نباید به صحبت های آنهایی که مخالف هستند اهمیت جدی داد. اما این باعث نمی شود که ارتباطش با آنان قطع شود.

او از خدا  برای جوانان خوشبختی آرزو می کند و می خواهد که به شغل شریفی که لیاقت آن را دارند برسند و البته می گوید: اگر یک وقتی آمدنن و دیدند ما داریم مرده می شوریم به دید بد نگاهمان نکنند!

جمله آخر این گزارش را هم با حرف پایانی علی رضا انصاری تمام می کنم:

523/1