«ما دو نوبت با تلاش وزارت خارجه و هماهنگی با نیروهای دفاعی و در چهارچوب سیاست های نظام، مانع تشکیل اجلاس عدم تعهد در بغداد شدیم و بالاخره صدام حسین مُرد و آرزوی ریاست بر اجلاس عدم متعهدها را با خود به گور برد. ما به کشورهای مختلف نامه نوشتیم و طوری شد که فیدل کاسترو به فکر افتاد و با روسای درجه اول غیر متعهد ها ازجمله خانم گاندی و رئیس جمهور مصر و یوگوسلاوی و... مشورت کرد و در نهایت هند به عنوان کشور میزبان اجلاس غیرمتعهدها شد.»

اما این در حالی است نقش نیروی هوایی ارتش و به خصوص شهید دوران در این تغییر مکان بسیار برجسته‌تر از چیزی است که ولایتی آن را صرفا «هماهنگی با نیروهای دفاعی» ذکر کرده است. ولایتی در آن روزها طی نامه‌ای به رئیس جمهور وقت ایران می‌نویسد: « ... اطلاع دارید که کنفرانس سران برای بغداد از خرمشهر کمتر نیست و میدانید که سرنوشت محل برگزاری کنفرانس را یک حرکت نظامی می‌تواند روشن کند».

لازم به ذکر است که قبل‌ترها و در ایام انتخابات ریاست جمهوری 92 نیز دکتر ولایتی، چنین اظهاراتی را در کم‌رنگ کردن نقش شهید دوران بیان کرده بود که البته با واکنش جالب «دکتر سلام» روبرو شده بود؛

نقش شهید دوران در تغییر مکان نشست عدم‌تعهد

سرهنگ خلبان عباس دوران برای جلوگیری از تشکیل کنفرانس سران غیرمتعهد‎ها در تاریخ بیستم تیر سال 1361 مقارن با ژوئیه 1982 مأموریت یافت تا پایتخت عراق را ناامن نماید. 31 تیرماه سال 1361 شش خلبان نیروی هوایی با سه فروند هواپیمای جنگنده برای این عملیات آماده شدند. یکی از این خلبانان شهید عباس دوران، خلبان 31 ساله نیروی هوایی، متولد شیراز بود که در طول دو سالی که از جنگ گذشته بود، بیش از 120 مأموریت هوایی را در دفع تهاجم دشمن بعثی انجام داده بود. تصمیم بر این می‎شود که سه فروند فانتوم کاملا مسلح به پرواز درآیند. هر سه تا مرز پرواز کنند و تنها دو فروند از مرز گذشته و به هدف حمله‎ور شوند و فانتوم سوم در همان جا منتظر بماند تا در صورت نیاز به آن‎ها بپیوندد. خلبانان مأموریت یافتند روی بغداد عملیاتی انجام دهند. هدف آن‎ها بمباران پالایشگاه «الدوره» بغداد، نیروگاه اتمی بغداد و پایگاه الرشید یا ساختمان هتل اجلاس عدم تعهد بود.

هواپیما‎ها تا 15 کیلومتری بغداد پیش می‎روند ناگهان جنگنده‎ها با دیوار آتش و پدافند دشمن روبه‎رو می‎شوند و در همین فاصله چند گلوله به یکی از هواپیما‎ها برخورد می‎کند. با اصابت این گلوله‎ها، موتور سمت راست هواپیمای دوران از کار می‎افتد ولی او بازهم تصمیم به ادامه عملیات می‎گیرد. بنابراین هواپیما‎ها به‎سمت جنوب شرقی شهر بغداد که پالایشگاه «الدوره» در آن‎جا بود ادامه مسیر می‎دهند و با این‎که پدافند دشمن بسیار قوی است اما تمام بمب‎‎ها را روی این پالایشگاه تخلیه می‎کنند. بعد از تخلیه بمب‎‎ها به مسیری ادامه می‎دهند که در واقع این مسیر در نهایت به سالن کنفرانس سران غیرمتعهد‎ها ختم می‎شده است. در همین زمان عقب هواپیمای دوران نیز مورد اصابت چندین گلوله ضدهوایی قرار می‎گیرد؛ به‎طوری که قسمت عقب جنگنده از بین می‎رود. در این لحظه هواپیما در آتش می‎سوزد، عباس از خلبان عقب (سرتیپ آزاده منصور کاظمیان) می‎خواهد که هواپیما را ترک کند اما جوابی نمی‎شنود، به همین علت دکمه خروج اضطراری کابین عقب را می‎زند و کاظمیان به بیرون پرتاب می‎شود و به اسارت در می‎آید.

عباس در این لحظه طبق گفته‎‎های قبلی خود تصمیمی مبنی بر ترک هواپیما ندارد.

وی بار‎ها می‎گفت اگر هواپیما بال نداشته باشد خودم بال در آورده و بر سر دشمن فرود می‎آیم و هرگز تن به اسارت نخواهم داد.

شعله‎‎های آتش هرلحظه شدیدتر می‎شود ولی عباس می‎خواست پروازی دیگر را شروع کند. هواپیما هر لحظه ارتفاع کم می‎کرد. عباس در این لحظات هتل محل برگزاری اجلاس را می‎بیند و شاید با خود زمزمه می‎کند چه هدفی بهتر از آن جا؟ به‎سوی هتل حرکت کرده و هواپیما را درحالی که هنوز هدایت آن را برعهده دارد به ساختمان هتل می‎کوبد و پروازی دیگر را آغاز می‎کند. از این شهید والا مقام تنها دستکش و پوتینش مشخص می‎شود زیرا از پیکرش چیزی بجز آن‎ها باقی نمانده بود. عقاب بال سوخته نیروی هوایی، قهرمان دلیر مردم ایران، افتخاری دیگر نصیب نیروی هوایی و کشورش می‎کند. نشست بغداد هم بعد از این ماجرا به دلیل فعالیت دیپلماتیک تیم ایران و نامن‌سازی محیط عراق توسط نیروی هوایی ارتش لغو می‎شود.