شیــــــرازه؛ سرویس سومین حرم؛ سجاد توکلی: در ایرانِ زیبا و دیدنی هر شهری را به چیزی می شناسند. خاطره ای، عمارتی، سوغاتی، شخصیتی. اما شیراز همه این ها را با هم دارد. بارها تلاش شده از وجودِ این همه خوبی در یک جا کپی برداری کنند. اما یا آنقدر شورش کرده اند که دهان را سوزانده یا به قدری بی نمک بوده که توی ذوق زده!
به هر حال طبیعی است. شیراز با همه آنچه ذکر شد چیزی دارد که جای دیگر یافت نمی شود و آن «روح» است! و کالبد بدون روح دوام و قوام ندارد. فالوده هم بدون شیراز مــــزه و حلاوت!
همین چند هفته قبل بود که شنیده شد برخی از شهرها هَووی شیراز شده اند برای تصاحب نام فالوده! آنقدر این قبــا به تنشان گشاد بود که این بار سازمان استاندارد کشور وارد گود شد و رسما اعلام کرد: فالوده مالِ شیراز است!
از همین رو دوربین به دوش در یک عصر بهاری که البته گرمای شیراز هم چاشنی آن بود، به جایی رفتیم که تقریباً همه آنهایی که شهر حافظ و سعدی را برای سفر انتخاب می کنند برای یک بار هم که شده رفته یا می روند: ارگ کریم خانی.


حس دل انگیزِ پشت دیورارهای بلند ارگ کریم خان در یک هوای داغ داغ نشستن و قاشق فالوده یا درست بگوییم «پالوده» را در دهان گذاشتن و طعــــم آبلیموی شیراز را مزه مزه کردن را فقط آنها که تجربه کرده اند می فهمند؛ گرچه گفته اند «وصف العیش، نصف العیش» اما باید پذیرفت و لااقل در این فقره اعتراف کرد که: «حلوای تن تنانی؛ تا نخوری ندانی!»


مردمی که از همه جا آمده اند برای تجربه این حس دل انگیز در صف می ایستند. یکی از اصفهان، یکی از کیش، دیگری اهل گرگان است و آن خانم هم خود را بوشهری معرفی می کند. اهالی محله های شیراز هم فراوانند. مرد میانسالی که خودش را هم محل شاهچراغ می داند در یک جمله همه حرف ها را می زند و می گوید: فالوده را «شیـــرازی» باید خورد!