هفته پایانی و ماقبل انتخابات ریاست جمهوری سال 92 بود که به یکباره معادلات سیاسی برهم خورد و ائتلافی میان برخی چهره های اصلاح طلب با راست سنتی صورت گرفت که منجر به دست یافتن حسن روحانی به جایگاه ریاست جمهوری شد. ائتلافی که مابین سید محمد خاتمی، اکبر هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری صورت گرفت و محمدرضا عارف را وادار به کناره گیری از حضور در انتخابات کرد. همین موج ایجاد شده نیز فضا را به گونه ای هدایت کرد که بالاخره شرایط به سود حسن روحانی گرایش پیدا کرده و بتواند با کسب بیش از 50 درصد از آرای مردمی، ریاست دولت یازدهم را برعهده گیرد.
 
به گزارش شیرازه به نقل از فردا؛ حضور روحانی در جایگاه ریاست جمهوری با ذوق زدگی اصلاح طلبان نیز همراه بود. چراکه آنها بر این باور بودند که به قدرت رسیدن روحانی نتیجه حمایت هواداران جریان اصلاحات از وی بوده است. اما روحانی که گرایش بیشتری به سمت هاشمی رفسنجانی و اعضای کارگزاران داشت، سهم بیشتری از اعضای کابینه را به این جناح داد .

البته شباهت دولت یازدهم به دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی تنها به انتخاب اعضای کابینه به خصوص در میان مردان اقتصادی، معطوف نبود. چراکه رئیس جمهور قرابت فکری بسیاری با هاشمی داشته و همین مسئله موجب شده با برخی کارشناسان این قرابت را جزو نقاط قوت و برخی دیگر جزو نقاط ضعف دولت روحانی قلمداد کنند.
 
دولت‌های پنجم و ششم که ریاست آن بر عهده هاشمی رفسنجانی بود، دولت‌هایی با رویکردهای اقتصاد آزاد تلقی می‌شوند و امروز برخی از اعضای کابینه و اهالی دولت، قصد دارند همان تفکری را که در زمان هاشمی بر کشور حاکم بوده را دوباره مطرح کنند. این در شرایطی است که در همان برهه و در سال 1373، زمانی که فقط 4 روز از عمر یادگار بنیانگذار کبیر انقلاب باقی مانده بود، حاج احمد خمینی انتقادات تند و تیزی را در خصوص عملکرد اقتصادی دولت هاشمی مطرح کردند که نشان از وضعیت نابه سامان اقتصادی در زمان فعالیت دولت سازندگی می دهد.
 
بخشی از آخرین مصاحبه حاج سید احمد خمینی

روز ۲۱ اسفند چهار روز پیش از درگذشت سید احمد خمینی،  سخنان انتقادی تندی از او درباره اوضاع کشور در دولت هاشمی رفسنجانی در هفته‌نامه امید منتشر شد. در ادامه بخشی از این اظهارات یادگار امام خمینی(ره) آمده است.

 
«الان داخل شانزدهمین سال از عمر انقلاب اسلامی هستیم و هنوز بعضی از مسئولین، حتی مسئولین نهادهایی که پس از انقلاب تاسیس شده اند، مشکلات مدیریتی و مسایل خود را به گردن رژیم گذشته می اندازند و ندانم کاری های خود را ناشی از مشکلات بجا مانده از رژیم طاغوت می دانند! ایضاً بعضی‌ها همه نقاط ضعف و بی‌کفایتی خود را با هیاهو به گردن استکبار جهانی و آمریکا انداخته و از زیر بار مسئولیت شانه خالی می‌کنند. مشکلات و مسایل ما به کارشکنی آمریکا و ضدیت صهیونیست‌ها برمی‌گردد شکی نیست، اما گسترش فساد اداری و رشوه‌خواری در ادارات و مؤسسات دولتی به خودمان برمی‌گردد. اتخاذ تصمیمات نابخردانه درباره ذخایر ارزی مملکت توسط خودمان بوده است.»
 
«آیا آمریکا به ما گفت که دور دنیا راه بیفتیم و از هر کشور و دولتی که سر راه‌مان بود چند صد میلیون و چندین میلیارد دلار وام بگیریم و مملکت را زیر بار استقراض خارجی ببریم؟ ... یک مدت ایام ماه عسل بود، آقایان از دردسر جنگ فراغت یافته و پول‌های موجود را هزینه می‌کردند. دوستان انقلاب و نظام مرتباً حرص می‌خوردند و مضرات دریافت وام‌های سنگین خارجی را گوشزد می‌کردند، اما آقایان در مصاحبه‌های خود دریافت هرگونه وجهی را از کشورهای خارجی تکذیب کرده و با قاطعیت می‌گفتند: ما هیچ‌گونه بدهی خارجی نداریم. اما حالا اعلام می‌شود که صحبت از 35 تا 40 میلیارد دلار بدهی است و هر چند هفته یکبار اخبار مربوط به نحوه پرداخت بدهی‌ها به آلمان، فرانسه، انگلیس، هلند، کره، ژاپن و بعضی ممالک دور و نزدیک در جراید چاپ می‌شود و یک نفر هم نیست که این روزنامه‌ها را بردارد ببرد بگذارد جلوی برادر دکتر عادلی رئیس کل سابق بانک مرکزی و دکتر نوربخش وزیر سابق دارایی و از آقایان بپرسد که مگر شما نمی‌گفتید ما صَنّار به ممالک خارجی بدهکار نیستیم؟»
 
اما مهمترین بخش از سخنان حاج احمد خمینی به ماجرای افزایش یکباره قیمت دلار در آن زمان بازمی گردد که گفته بود:«بی سر و صدا 150 تومان به قیمت دلار اضافه کردند و کسی هم نفهمید. مگر رئیس کل بانک مرکزی قول نداده بود که قیمت دلار را در حدود 100 تومان ثابت نگه می دارد، پس چه شد؟ چرا همه مشکلات و نارسائیها را به گردن آمریکا و دیگران می اندازیم. آیا اختلاس از بیت المال نیز به آمریکا مربوط می شود؟»

به نظر می رسد  مدعیان خط امام و حمایت از بیت امام  در شرایطی این روزها هاشمی رفسنجانی را پیشوای خود می نامند که انتقادات آشکار یادگار امام خمینی(ره) در آخرین روزهای عمر خویش،را از یاد برده اند.این شاید از لطایف روزگار باشد که برخی از سیاست فقط "چرخش" را آموخته اند و فراموش کرده اند که بنیادهای مشکلات سیستم اجرایی کشور در چه دوره ای ایجاد شد.