روز خبرنگار اسیر در برنامه های کلیشه ای/ خبرنگار واقعی با هر کسی پالوده نمی خورد!
ای کاش بجای این نصیحت ها که اهالی رسانه بر آن واقفند، فرصتی ایجاد می شد تا خبرنگاران متکلم وحده باشند و مدیران شنونده!
به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه، خدا رحمت کند شهید صارمی را که باعث شد روزی هم به نام خبرنگار در تقویم نامگذاری شود. البته اقشار دیگر جامعه هم، برای خود روزی در تقویم دارند، اما روزی که با خون شهید ثبت شده، ارزش و قرب دیگری دارد.
حالا از آن روزی که خون شهید صارمی راه را برای این حرفه ترسیم کرد، 17 سال می گذرد اما هر چه زمان به پیش می رود، به نوعی، برخی از اهالی جامعه رسانه، گل به خودی می زنند و از راه اصلی منحرف شده و جاده خاکی می روند. اگر حساب آن هایی که توانایی های خود را در جهت برآورده شدن اهداف استکبار بکار می گیرند از اهالی رسانه جدا کنیم، عده ای دانسته یا نادانسته قداست حرفه خبرنگاری را زیر سوال می برند. در گذشته این قدر خبرنگار برای خود، کلاس و شخصیت قائل بود که به قولی با هر کسی پالوده نمی خورد! اما امروزه عده ای، زیر عبای مسئولین، بزرگ می شوند! روزگاری، خبرنگار جماعت، صاحبان زر و زور را به تعبیری سکه یه پول می کرد، امروز اما، بعضی(خبرنگارنما) تریبون صاحبان قدرت می شوند چرا که قرار است سبیلشان چرب شود!
این ها گوشه ای از آفت کار خبرنگاری است که اگر کسی از خود مراقبت نکند، باید تملق بگوید و عبد دیگری شود. با همه این وجود، هستند خبرنگارانی که بر نمی تابند که تمجید، جای بازگویی واقعیت‌ها را بگیرد. براستی اینان، صداقت و اخلاصشان قیمتی است و قابل قیمت گذاری نیست.
اکنون 5 روز از روز خبرنگار می گذرد و اهالی رسانه، خود سوژه روز شدند و ادارات و سازمان ها و نهادها، در حال تقدیر از خبرنگاران. چه تقدیری؟ چه تبریکی؟ ابر و باد و مه و خورشید همه در کارند تا آقای مدیر، جلسه بزرگداشتی برای روز خبرنگار ترتیب دهد. با منت تمام، به خبرنگار پیامک می دهند که فلان روز تشریف بیاورید، تجلیل شوید!
مراسم که شروع می شود، آقای مدیر، گزارش کار مبسوطی می دهد، که چنین و چنان کردیم. پازل بعدی سخنان او به تعریف و تمجید و نصیحت و بایدها و نبایدهای خبرنگاری خلاصه می شود. باید و نبایدهایی که همه را خبرنگاران به خوبی حفظ هستند. «خبرنگار آینه تمام نمای جامعه است». «خبرنگار حریت داشته باشد». «جایگاه خبرنگاری مثل جایگاه قضات است». «خبرنگاران برای خود شخصیت قائل باشند». «خبرنگاران واقعیت ها را منعکس کنند» و 10 ها جمله تکراری و کلیشه های دیگر!
الحق انگشت به دهان ماندیم از این همه تکریم از قلم! قلمی که خداوند به آن قسم خورده است. ای کاش بجای این نصیحت ها که اهالی رسانه بر آن واقفند، فرصتی ایجاد می شد تا خبرنگار متکلم وحده باشند و مدیران شنونده! ای کاش خبرنگاران می توانستند، پشت تریبون بروند و بگویند که برای ارتباط گیری با همین مدیری که امروز از حریت رسانه ها صحبت می کند، چقدر اسیر فضای بسته و سنتی هستند. کاش کسی تحمل شنیدن حرف های خبرنگار را داشت تا او بتواند با فراغ بال، نحوه ارتباط گیری با مدیران و مسئولان را به چالش بکشاند و...
مسئولین باید بدانند، هر روز، روز خبرنگار است، این خبرنگاران هستند که بین مسئولین و مردم ارتباط برقرار می کنند. باید به این درک برسند حمایت از خبرنگار، شعار دادن و نصیحت کردن و برگزاری روز خبرنگار و تقدیم کارت هدیه 50 هزارتومانی نیست! حمایت از خبرنگار در عمل یعنی احترام به آزادی قلم و آزاد اندیشی، یعنی سیاه و سفید ندیدن خبرنگاران، یعنی فرار نکردن از سوال خبرنگار، یعنی تهدید و تطمیع نکردن.
راه خبرنگاری راهی است روشن. لطفا یار شاطر نیستید، بار خاطر نشوید!حالا از آن روزی که خون شهید صارمی راه را برای این حرفه ترسیم کرد، 17 سال می گذرد اما هر چه زمان به پیش می رود، به نوعی، برخی از اهالی جامعه رسانه، گل به خودی می زنند و از راه اصلی منحرف شده و جاده خاکی می روند. اگر حساب آن هایی که توانایی های خود را در جهت برآورده شدن اهداف استکبار بکار می گیرند از اهالی رسانه جدا کنیم، عده ای دانسته یا نادانسته قداست حرفه خبرنگاری را زیر سوال می برند. در گذشته این قدر خبرنگار برای خود، کلاس و شخصیت قائل بود که به قولی با هر کسی پالوده نمی خورد! اما امروزه عده ای، زیر عبای مسئولین، بزرگ می شوند! روزگاری، خبرنگار جماعت، صاحبان زر و زور را به تعبیری سکه یه پول می کرد، امروز اما، بعضی(خبرنگارنما) تریبون صاحبان قدرت می شوند چرا که قرار است سبیلشان چرب شود!
این ها گوشه ای از آفت کار خبرنگاری است که اگر کسی از خود مراقبت نکند، باید تملق بگوید و عبد دیگری شود. با همه این وجود، هستند خبرنگارانی که بر نمی تابند که تمجید، جای بازگویی واقعیت‌ها را بگیرد. براستی اینان، صداقت و اخلاصشان قیمتی است و قابل قیمت گذاری نیست.
اکنون 5 روز از روز خبرنگار می گذرد و اهالی رسانه، خود سوژه روز شدند و ادارات و سازمان ها و نهادها، در حال تقدیر از خبرنگاران. چه تقدیری؟ چه تبریکی؟ ابر و باد و مه و خورشید همه در کارند تا آقای مدیر، جلسه بزرگداشتی برای روز خبرنگار ترتیب دهد. با منت تمام، به خبرنگار پیامک می دهند که فلان روز تشریف بیاورید، تجلیل شوید!
مراسم که شروع می شود، آقای مدیر، گزارش کار مبسوطی می دهد، که چنین و چنان کردیم. پازل بعدی سخنان او به تعریف و تمجید و نصیحت و بایدها و نبایدهای خبرنگاری خلاصه می شود. باید و نبایدهایی که همه را خبرنگاران به خوبی حفظ هستند. «خبرنگار آینه تمام نمای جامعه است». «خبرنگار حریت داشته باشد». «جایگاه خبرنگاری مثل جایگاه قضات است». «خبرنگاران برای خود شخصیت قائل باشند». «خبرنگاران واقعیت ها را منعکس کنند» و 10 ها جمله تکراری و کلیشه های دیگر!
الحق انگشت به دهان ماندیم از این همه تکریم از قلم! قلمی که خداوند به آن قسم خورده است. ای کاش بجای این نصیحت ها که اهالی رسانه بر آن واقفند، فرصتی ایجاد می شد تا خبرنگار متکلم وحده باشند و مدیران شنونده! ای کاش خبرنگاران می توانستند، پشت تریبون بروند و بگویند که برای ارتباط گیری با همین مدیری که امروز از حریت رسانه ها صحبت می کند، چقدر اسیر فضای بسته و سنتی هستند. کاش کسی تحمل شنیدن حرف های خبرنگار را داشت تا او بتواند با فراغ بال، نحوه ارتباط گیری با مدیران و مسئولان را به چالش بکشاند و...
مسئولین باید بدانند، هر روز، روز خبرنگار است، این خبرنگاران هستند که بین مسئولین و مردم ارتباط برقرار می کنند. باید به این درک برسند حمایت از خبرنگار، شعار دادن و نصیحت کردن و برگزاری روز خبرنگار و تقدیم کارت هدیه 50 هزارتومانی نیست! حمایت از خبرنگار در عمل یعنی احترام به آزادی قلم و آزاد اندیشی، یعنی سیاه و سفید ندیدن خبرنگاران، یعنی فرار نکردن از سوال خبرنگار، یعنی تهدید و تطمیع نکردن.
نظرات بینندگان
