به گزارش سرویس قطعه شهدای شیرازه، دهه سوم دی ماه برای مردم استان فارس، متفاوت از همیشه بود. 94 شهید گمنام 10 روز میهمان بیش از 80 شهر و روستا شدند تا بار دیگر مردم این استان عطر شهادت را استشمام کنند. آمدند همچون روزهایی که می‌ رفتند؛ روزهای خوش وحدت و یکپارچگی. می گفتند کسی به استقبالشان نمی آید بهتر است زمان دیگری آن ها را بیاورید، غافل از این که شهدا خود می آیند و آمدنشان دست کسی نیست و چه خوب می دانند، کی بیایند. پیش تر از آن که جسمشان به سومین حرم اهل بیت برسد، غریق نجات شدند و ما را از غرق شدن در شوخی های مبتذل و کنایه های مختصر فضای مجازی (که تجلی روزگار ماست) نجات دادند.

وقتی پا به کوچه و خیابان های شهر گذاشتند؛ الفتی عجیب بین اشک و لبخند برقرار شد اما اشک گوی سبقت را از لبخند ربود. بزرگ و کوچک، پیر و جوان همه آمدند، همدل و همزبان به وسعت یک شهر. راست گفته اند که انتظار را فقط یک مادر منتظر خوب معنا می کند. مادرانی که صحنه وداع آخر با جوان دلبندشان هیچ گاه از جلوی دیدگانشان محو نشد و حرف های آخر هیچ وقت در خاطرشان رنگ نباخت. مادرانی که هر بار صدای زنگ در می آمد دلشان از جا کنده می شد که «نکند خبری...» حالا قاب عکسی از عزیز گمنامشان را دست گرفته و پیشاپیش جمعیت حرکت می کردند به امید این که پایان همه آن «نکند ها» کلید بخورد.

به راستی فاصله بین زمین تا آسمان فقط یک قدم شده بود. یک قدم تا خود خدا...

مردم این دیار با ناب ترین قطرات اشک این فرشتگان گمنام پرآوازه را که گویی از دل آسمان فرو افتاده بودند به سمت ابدیت تشییع کردند...