باختهای پی در پی ورزش ایران در المپیک:
نسخه شفابخش ورزش ایران در دست یک چوپان
در سالهای گذشته همیشه دیده ایم که چگونه پس از پیروزیهای بزرگ ورزشی مقام معظم رهبری،رئیس جمهورها و رؤسای مجالس و...پیام تبریک می دهند،این خود نشانه ای از اهمیت بالارفتن پرچم ایران در آوردگاه های جهانی است.
به گزارش شیرازه، طی چند روز گذشته و در طی مسابقات المپیک 2016 ریو ،بارها و بارها در قاب
تصویر های ارسالی از ریو چهره شکست خورده ورزشکاران ایرانی را مردم عزیز
کشورمان دیدند و غصه خوردند.تا کنون و جدا از هفت نفر از نخبه ها و نابغه
هایی که استعدادهایی خودرو در این سرزمین پهناور و قهرمان پرور و پر از
استعداد هستند ورزش ایران توفیقی در آوردگاه المپیک نداشته است.به نظر راقم
این سطور حتی بدون این همه هیاهو نیز ما در هر المپیک می توانیم چند مدال
در ورزشهای کشتی و وزنه برداری و تکواندو بگیریم.ضمن اینکه حتی در همین چند
رشته هم در المپیک 2012 لندن یازده مدال گرفته بودیم(به اضافه یک نقره در
دومیدانی و مجموع 12 مدال در 2012 لندن).
حال سؤال این
است که تکلیف باقی رشته ها چه میشود...این همه طلایی که در رشته هایی مثل
دومیدانی، شنا و تیراندازی(که اتفاقا مورد تأکید صریح اسلام است) و.....
آیا
وزیر ورزش به انتقادهای مردم و خبرنگاران و... وقعی می نهد یا نه مثل همیشه
با سخنان غرا در صدد این است که عملکرد وزارت ورزش در رسیدگی نکردن به
ورزش قهرمانی و به خصوص ورزشکاران عزیزمان را توجیه کند. حال آنکه در
کشورهای دیگر قهرمانان ورزشی شان را از همه جهت مراقبت و نگهداری می
کنند.اما متأسفانه ما بعضاً قهرمانان مان به دلیل مشکلات مالی بسیار بغرنج
ترک وطن می کنند و برای کشوری مثل آذربایجان به میدان می روند.در همین
مسابقات اخیر در رشته کشتی یک کشتی گیر ایرانی به نام صباح شریعتی برای
آذربایجان مدال گرفت و یک کشتی گیر عنوان دار دیگر به نام سامان طهماسبی با
چهره ای غمبار در مقابل ورزشکار کشورمان قرار گرفت و مبارزه کرد.ضمن اینکه
در تکواندو نیز مهماندوست که یک سال بهترین مربی جهان شد به همراه یک
ورزشکار ایرانی در مقابل ما قرار گرفتند و پیروز شدند.
در
اینجا یک چوپان ساده و زحمتکش و شریف نسخه ای دارد که می تواند برای ورزش
قهرمانی کشور راهگشا باشد ...با این نسخه بدون خرج اضافه تر از آنچه تاکنون
می کرده ایم می توانیم تعداد مدالهایمان را چند برابر کنیم و دل مردم و
مقام معظم رهبری و تمام مسئولین با غیرت ایرانی را شاد کنیم؛ و
آنهم این است که چهارصد هزار دلارهایی که بطور مثال به یک بازیکن اوکراینی
تیم پرسپولیس و یا رینالدوی استقلال می دهیم را خرج ورزشکاران نخبه دیگر
رشته ها کنیم...واقعا چرا باید سهراب مرادی و کیانوش رستمی و حسن یزدانی و
...پس از سالها تلاش و کسب مدال طلای المپیک ده هزار دلار جایزه بگیرد ولی
یک فوتبالیست خارجی که برای تیم های لیگ برتری بازی می کند فقط برای یکسال
نیمکت نشینی گاه تا پنجاه برابر این پول را از بیت المال بگیرد مگر این
تیمها فوقش می خواهند چه افتخاری کسب کنند باشگاه های فوتبال ماسالهای
سال است که در آسیا مقامی ندارند و حتی مگر یک تیم فوتبال باشگاهی قهرمان
آسیا هم شود در مقابل مدالهای المپیک و المپیک آسیایی چه اهمیتی دارد ؛اگر
تیم های فوتبال لیگ ایران خصوصی بودند هرچقدر هم که خرج می کردند به
خودشان ربط داشت ولی با یک ندانم کاری و بی تدبیری در هزینه بیت المال در
خرید بازیکنان فوتبال به جای اینکه خرج قهرمانان ورزشی خودمان کنیم باعث
ناراحتی مردم کشورمان در آوردگاه های جهانی شده ایم.
اگر
باشگاههای ایرانی خصوصی شوند و به شرطی که پولی که فعلا کارخانجات و مراکز
دولتی ما برای فوتبال خرج می کنند را خرج رشته های پرمدال المپیک کنند شاید
هم بعضی از تیمهای شهرستانی نابود شوند و نتوانند روی پای خودشان بایستند
ولی بالاخره هیچگاه لیگ برتر و دیگر لیگهای ایران بدون تیم نمی مانند و چرخ
لیگ های فوتبال در ایران با تیمهای پرطرفدار و یا شاید تیمهای جدید می
چرخد.تازه قبلا که در این فوتبال پول نبود نخبه ها و ستاره های بسیار
بزرگتری به فوتبال ایران معرفی می شدند چون حداقل آن موقع این همه پارتی
بازی و دلال بازی و رشوه و ...در فوتبال نبود.الان که دیگر متاسفانه خیلی
از اقشار ضعیف بچه هایشان را نمی توانند وارد فوتبال کنند چون زمینهای خاکی
از بین رفته و مدارس فوتبال نیز پول زیادی را طلب می کنند.
سیاوش سرحدی
نظرات بینندگان
نظرات بینندگان
امید
چهارشنبه ۱۷ شهريور ۱۳۹۵
با سلام،مطلب بسیار مفید و عالی بود.با تشکر
پاسخ
