محمدرضا عارف در نظرسنجی های انتخابات ریاست جمهوری 92، رای چندانی نداشت و خود اصلاح طلبان نیز می دانستند که با عارف نمی توان به پیروزی در انتخابات فکر کرد. اما انصراف او و پیروزی میلیمتری روحانی باعث شد تا در تمام طول دولت روحانی، حتی آن دسته از اصلاح طلبانی که روحانی از آنها دل خوشی هم ندارد، همواره خود را طلبکار دولت و رییس جمهور را وامدار خود نشان دهند.

از طرفی، ماه هاست برخی اصلاح طلبان از لزوم حضور در انتخابات 96 با کاندیدای اختصاصی خود سخن می گویند. آنها به ظاهر می گویند روحانی برآورده کننده همه خواسته های آنان نیست و به نوعی شعار عبور از روحانی سر می دهند. با این وجود به نظر می رسد پشت این ایده ها، موضوع دیگری نهفته باشد.

فارغ از اینکه رقیب اصلی روحانی اصولگرایان هستند و افزایش انتقادات از روحانی باعث شده تا تردیدهایی در مورد رای آوری او در انتخابات 96 به وجود بیاید، جناح اصلاح طلب در حال حاضر پتانسیل معرفی کاندیدایی که بتواند حتی با روحانی رقابت کند را ندارد چه رسد به رقابت در کل انتخابات – با تمام کاندیداهای اصولگرا و مستقل - و در نهایت پیروزی.

در مقابل این ایده، برخی یاصلاح طلبان نیز به مقابله برخاسته و با آن مخالفت کرده اند. از جمله، رسول منتجب نیا گفته "من با بعضی دوستان که افراد دیگری را به عنوان گزینه اصلاح طلبان برای ریاست جمهوری مطرح می‌کنند، موافق نیستم و کار درستی نمی دانم. این کار بازی در میدان مخالفان دولت است، ما اکنون باید به طور قاطع از آقای روحانی حمایت کنیم البته حمایت کردن به معنای نداشتن انتقاد نیست بلکه می‌توان انتقادات و نظرات را نیز به صورت منطقی اعلام کرد."

این موضوع را لیدرهای جریان اصلاح طلب نیز به خوبی می دانند؛ از این رو، به نظر می رسد اصرار برخی اصلاح طلبان برای معرفی رقیبی برای روحانی، تکرار قصه عارف و احیانا طلبکار نشان دادن خود در صورت پیروزی مجدد روحانی است. از نگاه این دسته، می توان با ثبت نام یک کاندیدای مطرح و انصراف او، و در نهایت پیروزی مجدد روحانی، بار دیگر دولت بعدی را وامدار خود دانست. این در حالی است که عملکرد دولت روحانی و افزایش انتقادات از او، حتی پیروزی مجددش را هم در خطر قرار داده است.
منبع: صراط