لابی-افطاری‌های مسئولین از جیب بیت‌المال!
شیرازه - با آمدن ماه رمضان سنت افطاری دادن که مرضی رضای الهی است دوباره آغاز می‌شود. خانواده‌ها به بهانه افطاری و صله رحم دور هم جمع می‌شوند، یکی در یک روستا افطاری می‌دهد،طرح‌های کمک به ایتام و بی‌بضاعتان قوت می‌گیرد و ... اما در این میان یک سنت نامعقول و بی‌ارتباط با مبانی اسلامی و انسانی نیز خودنمایی می‌کند؛ «افطاری دادن‌های تجملاتی از جیب بیت‌المال»
حالا رسم شده است که یک مدیرکل یا رئیس فلان سازمان یا ارگان حتما باید افطاری بدهد! این افطاری‌ها البته گاها جنبه کاری دارند؛ مسئولین می‌آیند و می‌نشینند در مورد مسئله‌ای که به کار پیشرفت و آبادانی بیاید اظهار نظر می‌کنند. مثال این مدل افطاری ها کاملا واضح است؛ افطاری‌های حسینیه امام خمینی که میزبانش رهبر جامعه اسلامی است. کارگزاران نظام، اساتید دانشگاه، دانشجویان، شاعران و ... می‌آیند سر سفره‌ای که «آقا» میزبانش است و انواع و اقسام دغدغه‌ها یا به سطح جامعه جاری می‌شود و یا آن‌چه بوده عمیق‌تر می‌شود. سفره البته ساده است و یک مدل غذا بیشتر ندارد حالا می‌خواهد رئیس‌جمهور و کابینه‌اش بر سر آن باشد و یا چهار دانشجو که از شهرستان به حسینیه آمده‌اند.
یک مدل غذا در افطاری بی زرق و برق رهبر انقلاب
اما آیا افطاری‌های مسئولین استانی هم این‌گونه است؟ نه! سفره‌های تجملاتی با چند مدل غذا، بعضا لابی‌های سیاسی و گاها چاپلوسی‌های مفرطی که برکت سفره را می‌برند، هیچ نسبتی با سیره ائمه ندارند.
اما شیرین‌تر از خود این سفره‌ها، آدم‌های دور این سفره‌ها است که بعضا تکراری‌اند! حالا فرض کنید که رئیس یک اداره کل در حال رفتن باشد! می‌شود تصور کرد میزان آدم‌های ذی‌نفوذی را که بر سر سفره نشسته‌اند، می‌شود لابی‌های سیاسی پس از سفره را به عینه دید، می‌شود اصلا منبرهای سیاسی را تجسم کرد همان‌طور که می‌شود حرف‌هایش را شنید!
راستی چرا سر سفره هیچ ارگان و نهادی هیچ مستمندی حضور ندارد؟ توصیه شده است که وقتی از جیب شخصی بناست افطاری دهید، مستمندان را صدا بزنید حالا برخی از نهادهای استانی از جیب بیت‌المال و بنا به دلایل سیاسی افطاری می‌دهند و خبری از فقرا بر سر سفره نیست! البته همان بهتر که نیست! حرمت مستضعفان بیشتر از آن است که به لابی -افطاری‌های برخی مسئولین بیایند!
همنشینی رئیس جمهور با یتیمان
در این میان شنیده شده است که امام جمعه داراب وقتی مسئولان را برای افطاری به دفترش دعوت می‌کند، تعدادی از یتیمان و فقرا را نیز با احترام بر سر سفره می‌نشاند تا مسئولین بفهمند بناست برای چه کسی کار کنند! در این دنیای وانفسا باید قدر او را دانست که این‌گونه افطاری می‌دهد. فتامل!
