به گزارش شیرازه، فضل الله حبیبی سرپرست گروه باستان شناسی با اعلام این خبر افزود: پس از بررسی سطحی و گمانه زنی ها در اطراف محوطه پای دره کامفیروز و تهیه نقشه توپوگرافی یک تپه اصلی (احتمالا قلعه) و آثار یک آسیاب مربوط به دوره سلجوقی نیز شناسایی شد.

این باستان شناس دلایل اصلی گمانه زنی راگسترش آزاد راه شیراز- اصفهان به حریم تل پای دره، و همچنین عبور جاده اصلی شیراز به کامفیروز از بخشی از محوطه در سال های قبل و عبور لوله گاز به بخش کامفیروز اعلام کرد.

حبیبی افزود: برای تعیین عرصه و پیشنهاد حریم حفاظتی تل پای دره، تهیه نقشه توپوگرافی از محوطه باستانی و انتخاب و اجرای گمانه های آزمایشی، و شناخت دوره های مختلف تل پای دره با توجه به یافته های فرهنگی مد نظر نظر قرار گرفت.

به گفته وی، 7 گمانه 1 در 1متر و 2 گمانه 2در 2 متر در محدوده این محوطه باستانی ایجاد و یک تپه به ابعاد 70 در 60 متر که احتمالا آثار یک قلعه مربوط به دوره سلجوقی است نیز شناسایی شد.
حبیبی گفت: در شمال تپه اصلی (تپه اسلامی) که پس از خاکبرداری شرکت گاز استان فارس آثاری مربوط به دوران مس وسنگ جدید در آن دیده شد گمانه زنی انجام گرفت و یافته هایی مربوط به فرهنگ لپویی متعلق به هزاره چهارم پیش از میلاد (دوره روستا نشینی جدید) شناسایی شد.

این باستان شناس افزود:گمانه زنی های انجام شده حکایت از یک روستای بزرگ تقریبا 5 هکتاری مربوط به دوران فرهنگی لپویی و یک تپه اصلی (احتماالا قلعه) و آثار یک آسیاب مربوط به دوره سلجوقی در محوطه پای دره دارد.

وی با اشاره به شناسایی یک کف شفته ریزی مربوط به فرهنگ لپویی گفت : در بخش شرقی تپه اسلامی به آثار کف سکونتی مربوط به دوره سلجوقی برخورد کردیم و همچنین در قسمت شمالی تل پای دره یک زباله دانی مربوط به دوره لپویی شناسایی شد.

به گفته این باستان شناس بررسی ها و گمانه زنی انجام گرفته در تل پای دره سفال های دوره فرهنگی باکون الف و همچنین سفال های دوره بانش قدیم شناسایی شد.

او افزود: با توجه به تقسیم بندی این دوره فرهنگی پیش از تاریخ فارس یعنی دوره لپویی توسط ویلیام سامنر آمریکایی به سه فاز دوره باکون/ لپویی، لپویی میانی و لپوی/بانش ،قدمت آن به حدود 3400 تا3900 پیش از میلاد می رسد.

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، برنامه گمانه زنی به منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تل پای دره بخش کامفیروز با دوقسمت مجزا ودو دوره استقراری اصلی که درسال 1385ثبت ملی شده است با مجوز رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفت.