به گزارش شیرازه، حضرت علی ابن حمزه(ع)، نوه حضرت امام موسی كاظم (ع) می باشد و حرم او از مزارات مقدس و پراحترام استان فارس و شهر شیراز است.

در این آستان امامزاده جلیل القدر حضرت علی بن حمزه بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع) است كه نسب شریفش با یك واسطه به امام موسی كاظم (ع) منتهی می شود.

ایشان نوه امام موسی كاظم (ع) و دارای عموهای بزرگواری چون حضرت امام رضا (ع)، احمد بن موسی (ع) و قاسم بن موسی (ع)می باشد، حضرت (ع) ازشاخه طوبایی است كه از شجره طیبه امامت و ولایت روئیده، و منشا شفای دلها و خیر كثیر و بركات عظیم است.

پدرحضرت در شهر ری مدفون است و حضرت شاعبدالعظیم از زائران و علاقه مندان حضرت حمزه (ع) است و به همین دلیل حضرت شاعبدالعظیم را در كنار این بزرگوار به خاك سپرده اند.

علمای انساب از جمله ابونصر بخاری- شیخ شرف عبیدلی و ابوالحسن عمره در قرون سه الی پنجم هـ. ق نوشته اند كه حضرت علی ابن حمزه (ع) فرزندی نداشته است. شاید كمتر امام زاده ای باشد كه علمای انساب و بزرگان رجال تصریح به محل دفن او در مكان خاصی نموده باشند، متأسفانه درباره اكثر مزارات مشهور ایران چند نقل قول وجوددارد، خوشبختانه درباره حضرت علی ابن حمزه بن موسی الكاظم(ع) اتفاق واجماع علمای انساب بر این است كه وی در این مكان مقدس آرمیده است

روایت شده در آن زمان كه بنی عباس به تعقیب علویون در تمام بلاد ایران پرداختند،حضرت علی ابن حمزه(ع) به همراه تعدادی از نزدیكان خود جهت یاری عموی خود حضرت امام رضا(ع) در سال 220 هـ. ق ( زمان حكومت معتصم عباسی) به شیراز آمد و در جنگی كه میان عمال عباسی با حضرت و یارانش در منطقه ارژن نزدیك شیراز در گرفت لشكر حاكم عباسی در فارس ( قلتق خان) شكست خورده و عزیمت نمودند.

پس از تجدید قوا عباسیون از تاریكی شب استفاده نموده و به حضرت و همراهانش حمله ور شدند و متأسفانه همراهان حضرت در صحرا پراكنده شدند و برخی هم شهید شدند.

آنگاه حضرت علی ابن حمزه(ع) كه در این درگیری جراحات سختی برداشته بود در یكی از غارهای كوه شمالی كه در آن چشمه آبی نیز وجود داشت به طور مخفیانه زندگی می كرد، می گویند این همان غاری است كه بعدها ابن باكویه برای انزوای خود به یمن و بركت وجود مقدس حضرت علی ابن حمزه(ع) كه در آن غار زندگی می كرده به عنوان محل زندگی خود انتخاب نموده وامروزه به باباكوهی شهرت یافته است.

حضرت علی بن حمزه با فروش هیزم امرار معاش می كرده و در یكی از روزها كه عمال عباسی كه در تعقیب حضرت بودند با چهره نورانی و خالی كه درصورت حضرت مشاهده كردند او را شناسایی كردند و به عمال عباسی خبردادند. آنگاه عمال عباسی از مركب پیاده شدند و به حضرت حمله ورشدند، چون حضرت مسلح نبود مأموران عباسی پس از هجوم ناجوانمردانه ایشان را زخمی كردند و سپس سر مباركش را از بدن جدا نمودند.

در اسناد تاریخ یاز جمله کتاب ابن جنید شیرازی آمده است که حضرت درحالی که سر بریده خویش را در دست گرفته بودند و سر ذکر «لااله الا الله» می گفت به مکان فعلی آمده و آرمیده اند و تا چند روز از سر بریده ایشان صدای ذکر به گوش می رسید.

حافظ شیرازی از زائران آن حضرت بوده و شعری در وصف حضرت به این مضمون سروده است:
سر آن کشته بنازم که پس از کشته شدن                 سر خود گیرد و اندر پی قاتل برود

آنطور كه مورخین نوشته اند، حضرت علی بن حمزه در سال 190 ه.ق در مدینه متولد شده و در سن 30 سالگی در 23 محرم الحرام سال 220 هـ . ق در شیراز به شهادت رسید كه هر سال محبان اهلبیت (ع) در روز شهادت این بزرگوار در آستان مقدسش به سوگ می نشینند.

تعداد كثیری از مردم كشورهای اطراف بویژه عربستان و امارات و مردم متدین ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب به آستان مقدس حضرت مشرف می شوند.