سکینه می گوید: از زمانی که به یاد دارم وضعیت زندگی در اینجا سخت بوده و  هنوز به خیلی از مشکلات رسیدگی نمی شود. در طول یکسال حتی یک مسئول برای کمک رسانی به اینجا پا نمی گذارد.من به همراه خواهرانم در اینجا بزرگ شده ایم اما تاکنون حتی برای یک روز هم مثل شهروندان معمولی زندگی نکرده ایم.
او ادامه می دهد:زمانه خواست که به اینجا پا بگذاریم. همه از خوبی شیرازی ها می گویند اما ما که هنوز از مسئولین خیری ندیده ایم.بعضی وقت ها فکر می کنیم،کاش همانجاها مانده بودیم شاید تا الان وضعیت بهتری داشتیم.

علی نانزاده، ساکن محله آبادانی ها نیز می گوید: شهرداری حتی چند عدد سطل زباله در اینجا نگذاشته، نسبت به باز سازی خانه های فرسوده ای که از 40 سال پیش باقی مانده بی اهمیت بوده و به ساکنین محل هم برای تغییر و نوسازی ساختمان ها و دیوار کوچه ها اجازه ای نمی دهد.
وی  با اشاره به این که در محل یک مرکز بهداشتی هم وجود ندارد، ادامه می دهد:اینجا نه تنها چهره و ظاهر خشن و نازیبایی دارد، حتی خیابان ها هم خط کشی و جدول بندی نشده، و از نظر بهداشتی و امنیتی در این اوضاع کرونایی وضعیت اسفباری دارد به طوری که برای معاینه و درمان باید مسافت زیادی را طی کنیم تا به یک مرکز بهداشتی برسیم.

نانزاده با ابراز گلایه مندی از مسئولین می گوید:متاسفانه برخی مسئولین در استانداری قصد دارند اینجا را مفت و مجانی از دست مردم در آورند یا این که نمی خواهند به مردم اینجا خدمت رسانی کنند.آن ها یک روز می گویند این محله را خریداری می کنیم، یک روز می گویند قصد داریم که آن را به فضای سبز تبدیل کنیم.در هر صورت شهرداری و دیگر مسئولین بدانند که مردم این محل بیشتر کارگر بوده و واقعا توانایی مهاجرت یا بازسازی ساختمان ها و وضعیت کوچه و خیابان را ندارند.

وی با بیان این که برخی معتقد هستند که مردم محله آبادانی ها خلافکار هستند،می افزاید:عده ای نسبت به ما نظر منفی داشته و ما را دزد می پندارند.خواهشا این را به گوش آن ها برسانید که« ما هر چند فقیر هستیم و به خاطر دوران جنگ به اینجا پناه آورده ایم اما دزد نیستیم و برای امرار معاش خود و خانواده مان تلاش می کنیم.»
محمدعلی دانش آموز پنجم ابتدایی هم می گوید:اینجا یک مدرسه و حتی یک ایستگاه اتوبوس نیست.برخی هم مجبور هستند با وضعیت و خطراتی که در کمربندی بوده حدود سه کیلومتر مسیر پیاده روی کنند تا به مدرسه برسند.
برپایه این گزارش، این محل در حاشیه شیراز یعنی ابتدای بزرگراه «حسینی الهاشمی» سمت معالی آباد بوده که در زمان جنگ ساخته شده و از سال‌ها پیش میزبان خانواده‌های جنگ‌زده خوزستانی شده اما انگار هنوز زخمی عمیق از جنگ بر قلب ساکنان آن و دیوار خانه‌هایشان به جا مانده است.اینجا جایی بوده که در آن سال ها درخت های انجیر زیادی وجود داشته و با آمدن آبادانی های جنگ زده به محله ای محروم و حاشیه تبدیل شد.
مردم این منطقه چشم انتظارند تا روزی فرا برسد تا دیگر رویای یک زندگی عادی را نداشته باشند و به عنوان یک شهروند واقعی بتوانند روزگار خود را بگذارنند چرا که آن ها هم مثل دیگر افراد جامعه حق زندگی دارند تا دیگر از مشکلات قدیمی مثل نبود شبکه فاضلاب،مدرسه و غیره رنج نبرند.چه معلوم که در میان همین افراد استعدادهای درخشان و پنهان شده ای نباشد که با توجه مسئولین و با پرو بال دادن به آن ها شکوفا نشود؟

از آنجایی که شیراز مهد تمدن ها و فرهنگ مهربانی هاست، لازم بوده که مسئولین فارس در این زمینه نیز چشم یاری داشته باشد تا این افراد نیز سهمی از زندگی واقعی داشته باشند و همیشه از این که به اینجا پناه آورده اند ابراز خوشحالی و رضایت کنند.
گفتنی است،جنگ که همه را تاراند، جنگ‌زده‌ها راهی استان‌های مرکزی و شرق شدند. بیش از ٥‌میلیون نفر خانه و شغل‌شان را از دست دادند. دو و نیم‌میلیون نفر مجبور به مهاجرت شدند.طبق آمارهای بنیاد امور مهاجران جنگ تحمیلی  یک‌میلیون‌و٢٠٠هزار نفر از مهاجران در ٣٦٠ اردوگاه و در ٢٧ استان کشور ساكن شدند.
مقصد مهاجران خارج شده از خوزستان نشان می‌دهد استان اصفهان با ٥/ ٢٢ درصد، بیشترین مهاجر خارج‌شده از خوزستان را جذب کرده و پس از آن استان‌های تهران و فارس قرار دارند. جنگ که همه را تاراند، جنگ‌زده‌ها راهی استان‌های مرکزی و شرق شدند. بیش از ٥‌ میلیون نفر خانه و شغل‌شان را از دست دادند.
انتهای گزارش/