معلمان؛ مجاهدان آتش به اختیار در جبهه کادرسازی
در جنگ بی امان کرونا، جامعه فداکار پرستاری و جامعه هدایتگر معلمی دو اردوگاه پیشتاز عرصه مبارزه با پدیده شوم بیماری کرونا بوده‌اند و معلم نشان داد مجاهدی آتش به اختیار است که همزمان در دو جبهه کادرسازی و تربیت و کمک‌های مومنانه پیشتاز عرصه خدمت است.
به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه، ناصر جوکار مسئول سازمان بسیج فرهنگیان فارس ظی یادداشتی نوشت:
رسالت جامعه پرستاری احیای حیات مادی و رسالت جامعه معلمی احیا حیات معنوی و تربیتی بوده است. از این میان به کرار از جامعه پرستاری در افواه و افکار عموم تجلیل شد و پرستاران را فرشتگان زمینی خواندیم و درگذشتگان آنان نیز در سلک شهدای راه سلامت سرشماری شدند و حق نیز همین است. اما خدمات مقیم مقام معلم در نقاط کور تاریک تاریخ مدفون ماند بطوری که قدر معلم و قبر معلم (که بدلیل ویروس کرونا جان دادند و در خیل شهیدان راه تربیت سرشماری نشدند) در این روزهای پر رنج مستور ماند.
هر چند رسالت معلم، فداکاری و مستوری این ایثار است اما رسالت امثال نگارنده برملاسازی فداکاری‌هایی است که هیچ خامه‌ای را یارای به تصویر کشیدنش نیست.
مظلومیت معلم آنجا دو چندان شد که باید با شکستن مصونیت‌گرایی مبتنی بر انحصار حریم و رویکرد تربیت انقباضی از طریق فرو ریختن ساختار آموزش با رویکرد گلخانه ای و سنتی و مبتنی بر انقباض حریم، در پیچی تاریخی، تغییر جهت داده و در بستر لامکانی رسالت خویش را ادامه دهد، این در حالی است که زیرساخت‌ها نافراهم، ابزارها ناکار آمد، تجهیزات ناکافی، آموزش ناممکن و هزینه های آموزش از جیب مبارک معلم باید تامین می‌شد.
اما او نشان داد که مجاهدی است آتش به اختیار که همزمان در دو جبهه کادرسازی و تربیت و کمک‌های مومنانه پیشتاز عرصه خدمت است.
هر چند آموزش و پرورش در این اثنا به جد و جهد بدنبال ارتقای کارامدی خود بود تا با تغییرات قصد شده و معنادار از تحولات محیطی عقب نماند، اما پیشران و لکوموتیو این حرکت را باید معلم دانست.
به حقیقت با تغییر رویکرد تربیت مکانمند و انبساطی به سمت تربیت فضامند، فصل جدیدی از هویت حرفه‌ای معلمان شکل گرفت و معلم با شکستن قطب بروکراتیک و مفتوح کردن قطب مدیریت جهادی، بار دیگر از جایگاه منیع معلمی اعاده حیثیت کرد و نام معلم را بر تارک هستی حک کرد (هر چند بالانس میان آموزش و پرورش تا حدودی ناموزون شده و کفه ترازو به نفع آموزش در فضای مجازی سنگینی می کند) اما دولت و ملت نباید فراموش کنند که اگر توانستند درخت معلم را از آفات دهری مصون نگه دارند،
میوه این درخت که دانش‌آموز است نیز سالم می‌ماند، اما اگر صرفا به فکر حراست از محصول این درخت افتادند و ریشه را به باد فراموشی سپردند، رفته رفته یاس و نا امیدی چهره این درخت پر ثمر را می‌خراشاند.
آری؛ کسانی که می‌خواهند خاکریزهای فرهنگ و تربیت را فتح کنند باید منتظر باشند هر روز شهید شوند و همانا تمام اجر معلمان در گمنامی و بی نام و نشانی است، اما معلمان عزیز بدانند گمنامان تاریخ در میان اهالی آسمان شناخته شده ترند تا بر روی زمین. و معلمان، مجاهدانی اند که خوابشان هم بیداری است.
انتهای پیام/ س/ م
نظرات بینندگان
