به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه، اگر اهل سفر به کشورهای مختلف باشید، یا درباره شهرسازی در دیگر نقاط جهان شنیده یا خوانده باشید، احتمالا با مفهوم «سنگفرش» و زیبایی‌های بصری آن آشنایی کافی دارید؛ اما آیا این میزان دانستن درباره این موضوع برای تبدیل معابر پرترافیک شهری شلوغ مانند کلانشهر شیرازاز آسفالت به سنگفرش کافی است؟ گلایه‌های پرشمار شهروندان شیرازی حکایت از آن دارد که پاسخشان به این پرسش مثبت نیست.

اگر چه این اقدام چند سالی است به بهانه آرام سازی معابر نزدیک به اماکن تاریخی، در شیراز نیز همانند دیگر کلانشهرها در حال اجرا می باشد، اما تصمیمات بی مقدمه و مسدود کردن های بی خبر، آن هم در معابری که در طول شبانه روز پر ترددترین خیابان های شهر به شمار می رود، به نظر جز اعتراض و نارضایتی شهروندان دستاورد دیگری به همراه ندارد.

هر چه سنگفرش کردن معابر در بسیاری از شهرهای مشهور جهان تجربه‌ای قدیمی و جواب پس داده به شمار می‌آید که قرن هاست به مدد مزایایش، در دستور کار قرار دارد و چهره خاصی به مقاصد گردشگری شناخته میان جهانیان می‌دهد، به تازگی اقداماتی در دستور کار مدیران وطنی قرار گرفته که به ظاهر تکرار این تجربه است؛ اما آنقدر اشکال دارد که اعتراض عمومی را به دنبال داشته است.

اعتراضی که پیشتر و به وقت سنگ فرش کردن خیابان ارم، حافظیه، بخشی از خیابان اطراف میدان شهدا و... هم بروز کرده بود اما حالا شدت گرفته، چون یکباره سنگفرش کردن معابر شلوغ و پرترافیک، آن هم در دل شهری مثل شیراز، باعث شده اعتراضات مردمی به اقدامات شهرداری افزایش یابد، چون اقدامی که هدف از آن، «آرام سازی» معابر خوانده شده، به باور رانندگان و ساکنان مناطق مجاور این سنگفرش ها، سنگلاخ کردن معابر است.

امروز صبح پنج شنبه 20 مرداد ماه در حالی که به محل کار مراجعه می کردم، درست اطراف میدان شهدای شیراز، مکانی که به واسطه دادگستری کل استان، شهرداری مرکزی شیراز، ارگ کریم خان و قرار داشتن در مسیر تردد به حرم شاهچراغ(ع)، در طول شبانه روز و حتی روزهای تعطیل، یکی از شلوغ ترین معابر شهر به شمار میرود، باز هم شاهد نوار کشی های زرد و ادوات راه سازی و کنده کاری هایی بودم که نشان از تصمیمی جدید از سلسله اقدامات شهرداری است.

با راننده که صحبت کردم گفت: قرار است این قسمت نیز مثل تکه قبلی همین خیابان سنگ فرش شود، راننده تاکسی که به شدت از این تصمیم ناراضی بود ادامه داد، اینگونه ساخت و سازها فقط هدر دادن بیت و المال است و آسیب رسیدن به خودروهایی که در طول روز مجبور هستند از این مسیر عبور کنند.

یکی از شهروندان که مسافر تاکسی بود در ادامه صحبت راننده، گفت: کافی است یک بار از محورهای سنگفرش شده این شهر عبور کنید تا پی به معایب این سنگفرش ها ببرید و با معترضان این اقدامات گران قیمت هم عقیده شوید. مسیری بسیار ناهموار که عبور از آن با پای پیاده هم رنج آور است، چه برسد با خودرو.


بله سنگ فرش کردن خیابانها هدفی است که ظاهرا قرار است با ناهموار سازی مسیر و پشیمان کردن رانندگان به عبور از معابر سنگفرش شده محقق شود، وگرنه می‌شد با ساییدن سطح سنگ‌های به کار رفته در سنگفرش، مسیر همواری برای رفت و آمد فراهم آورد و کمی هم به فکر اعصاب رانندگان و حفظ خودروهایشان از آسیب بود.

گر چه این اقدام جدید نیست و چند سالی است شاهد صحنه‌ ساخت و سازهای این چنینی در شهر هستیم، به گونه‌ای که هرکجا که بنگری یا محدوده کارگاهی است و کارگران مشغول سنگ چینی هستند و یا خیابان به محل دپوی مصالح تبدیل شده و تردد را برای خودروها و حتی عابران پیاده سخت کرده است.

امروز صبح پس از شنیدن گلایه های شهروندان از تصمیماتی که جز نارضایتی چیز دیگری به همراه ندارد، با یکی از کارشناسان شهرداری تماس گرفتیم، که بنا به غیر رسمی بودن گفتگو از انتشار نام وی معذور هستیم.

به گفته وی سنگ فرش کردن اطراف میدان شهدا ادامه طرح ملی بهسازی محور زندیه می باشد که اگر چه یک طرح ملی و مصوب شده است ، اما چون از قبل توسط شهردار سابق کلانشهر شیراز کلید خورده و بخشی از آن انجام شده بود شهردار جدید نیز موظف به تکمیل این مسیر است تا موجب نازیبا تر شدن شهر نشود.

حال این سوال مطرح است که علاوه بر نارضایتی مردم از ترافیک ایجاد شده و آسیب رسیدن به خودروها، در طرح سنگ فرش معابر پرتردد، آیا کلانشهر شیراز و شهرک های اقماری آن و مناطق کم برخوردار مانند گردخون، کرونی، کفترک، مهدی آباد، حجت آباد و... در اولویت بهسازی و رفع مشکلات قرار ندارند؟

آیا هزینه کرد بیت المال در مسیر پر خطر کمربندی شیراز که سالانه تلفات جانی بسیاری دارد، حائز اهمیت تر است یا اجرای طرح های نصفه و نیمه و بعضا اشتباه مدیران دروه های قبل؟

طی دو، سه سال گذشته که شهرداری شیراز عملیات سنگفرش خیابان ارم را آغاز کرده بود برخی با این اقدام شهرداری مخالفت کرده و از آن انتقاد کردند ، این انتقادات با برشمردن اولویت های دیگری برای شهرداری شیراز از جمله ساخت بزرگراه‌های شهری و سامان دهی مناطق حاشیه شهر دنبال شد، اما هیچ گاه این اعتراضات دیده و شنیده نشد، ولی در دوره جدید مدیریت دولتی و شهری که دم از عدالت محوری و مردم محور بودن برنامه ها زده می شود آیا پذیرش چینین رفتارهایی منطقی و قابل قبول است؟


انتهای پیام/س