به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری«شیرازه»، وقتی قلم در دست می‌گیرم تا از تو بنویسم؛ یعنی تو مرا دعوت کرده‌ای؛ مهم نیست که اکنون کنار تابوت بی‌وزن تو که تنها چندپاره استخوان و تک لباسی پاره برای مادران چشم‌انتظار به ارمغان آورده، حضور داشته باشم، مهم این است که هر زمان نام «شهید گمنام» را می‌شنوم بی‌اختیار اشک‌هایم سرازیر می‌شود و این یعنی اینکه تو مرا خوانده‌ای.


این را به خوبی لمس کرده‌ام که اگر شهره نامتان جهانی را پر نکرده بود لحظه ورودتان به شهر و حین تشییع بر دستان مردمانی که شاید حتی یک‌بار هم نه تو را دیده و نه از کنارت گذشته‌اند این چنین پرشور و شعور استقبال نمی‌شدید.


از شما می‌پرسم که آیا باز مرا دعوت کرده‌اید تا دوباره از غربت غریب بی‌دردی بنویسم؟ از تو که حتی نمی‌شناسمت و فقط اسمت را شنیده‌ام(شهید گمنام).

مرا خواندی تا روایتگر لحظه‌های وداع مردمانی باشم که مدت‌هاست دل در گِرو شما داده‌اند و عاشقانه به استقبالتان می‌آیند تا بگویند هرچند مادرانتان هنوز چشم‌انتظار بازگشتتان هستند و گرچه شاید فرسنگ‌ها از شهر و دیار خود دور باشید؛ اما اینجا شهر عاشقان است. اینجا دیار کبوتران در خون غلتیده حرم است. اینجا دیار مادران با اراده‌ای است که نه یک فرزند بلکه گاه چند فرزند را با دستان خود راهی میدان نبرد کرده‌اند تا به دشمن بگویند مردان غیور این سرزمین کهن هیچگاه از شهادت نمی‌هراسند چرا که شهیدشدن را افتخاری بزرگ می‌دانند که نصیب هر کسی نخواهد شد.


انتهای پیام/۲۲۴۲۲۴