به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری «شیرازه»، مهدویت از مفاهیمی است که در طول تاریخ همواره راه نجات از ظلم و ستم بوده است، چرا که عدالت مهدوی اقتضا می‌کند که مسلمانان در برابر ظلم و ستم ایستادگی کنند. برای پی‌بردن به این اندیشه نیازمندیم تا به واکاوی مفهوم مهدویت و معانی گوناگون آن پرداخته شود.

مهدویت اندیشه و باوری است که مورد پذیرش و اعتقاد همه مسلمان بوده و به‌عنوان یک حقیقت دینی - اسلامی قلمداد می‌شود. مهدویت در اسلام از مفاهیمی است که می‌توان در ابعاد گوناگون به آن نگریست. اما قبل از پرداختن به ابعاد گوناگون اندیشه مهدوی باید به مفهوم‌شناسی مهدویت پرداخته شود.

مهدویت یعنی معتقد بودن به وجود مهدی (عج) گاهی نسبت بیش ازاین‌حیث لحاظ می‌شود؛ یعنی رفتار هم رفتار مهدی پسند باشد یا رفتاری باشد که از او اخذ و الهام گرفته شده باشد.

مهدویت در اصطلاح یعنی روش، رفتار، فکر و عقیده‌ای که به حضرت مهدی (عج) انتساب داشته باشد.

پس مهدویت یعنی معتقد بودن به وجود حضرت مهدی (عج) (عمید، ج ۱، ص ۲۳۳) و طریقه و یا رفتاری که منتسب به اعتقاد و باور به حضرت مهدی (عج) باشد، مهدویت گفته می‌شود.

بنابراین، فرهنگ مهدوی را می‌توان در قالب دو برداشت اصلی بیان کرد: 
نوع اوّل فرهنگ مهدوی، فرهنگ آرمانی است که در عصر ظهور، توسط امام زمان (عج) بر مبنای باورها و ارزش‌های حقیقی اسلام، در جامعه جهانی تحقق خواهد یافت؛ بنابراین یک فرهنگ دینی جهان‌شمول و آرمانی را شکل می‌دهد.

نوع دوم آن، ذیل عنوان «فرهنگ انتظار» قابل ترسیم است. فرهنگ انتظار، فرهنگی است که در عصر غیبت امام زمان (عج) شکل می‌گیرد. چنین فرهنگی بر محور همان باورهای زیربنایی و با الگوگیری از چشم‌انداز آرمانی «فرهنگ مهدوی» تحقق می‌یابد. با این وصف، منظور ما از فرهنگ مهدوی نوع دوم بوده که در راستای رسیدن به فرهنگ آرمانی و اندیشه دفاعی مهدویت ترسیم شده است.

آغاز غیبت امام عصر (عج) می‌توانست بحرانی در میان شیعیان ایجاد کند و موجب شگفتی و سرگردانی آنان گردد؛ اما این امر اتفاق نیفتاد، زیرا رسول خدا و ائمهٔ معصومین از همان آغاز همراه با معرفی امام مهدی (عج) به مسلمانان، وقوع غیبت آن حضرت و کیفیت آن را هم گزارش نموده بودند تا پذیرش آن از سوی آنان آسان شود.

خصوصاً آن که عسکریین (امام هادی و امام عسکری (علیهماالسلام) با کاهش ارتباط مستقیم خود با شیعیان و گسترش و تقویت نهاد وکالت آمادگی لازم پذیرش این امر را بیش از پیش فراهم ساختند.

آری مسئلهٔ غیبت حضرت از اولیا امری حکیمانه از جانب خدای تعالی است و پنهان ماندن فلسفهٔ آن، امر حکیمانهٔ دیگری است و سزاوار است آن را به خداوند تبارک و تعالی واگذار نماییم و منتظر بمانیم تا با ظهور حضرت علت آن بر همگان روشن شود.

 ظهور حضرت برای اولیا زمانی لازم است که در غیبت از او بهره‌ای نبرند؛ اما دوستان حضرت در دوران غیبت هم از وجود با برکت آن امام بی‌بهره نیستند و همواره با توسلات، ارتباطات معنوی خود را با حضرت حفظ نموده از او بهره‌مند می‌شوند.

انتهای خبر/