حسين قاضيان به بي بي سي گفته است: دعوت هاي شوراي مذكور براي اين قبيل اقدامات سياسي را مي شود از چند زاويه بررسي كرد از جمله اينكه چرا چنين كاري مي كنند، اين به معناي فهم عمل آنهاست.
همكار عباس عبدي در مؤسسه نظرسازي آينده كه اكنون در آمريكا اقامت دارد، افزود: اگر آنها از جانب افراد و گروه هاي مختلف تحت فشار هستند براي اينكه كاري بكنند و چون حيطه ابتكار عمل شان بشدت محدود شده ممكن است با اذعان به اينكه اين كار موفق نيست ناچار شوند چنين كاري صورت دهند بنابراين از زاويه فهم عمل آنها مي شود چنين نتيجه اي گرفت. اما از جهت عملياتي بايد فرض كرد كه اين تجمع نمي تواند موفق باشد كما اينكه در گذشته با مشكل روبرو بوده و عملاً با استقبال روبرو نشده و واقعه سياسي مهمي را پديد نياورده است.
وي گفت: از نظر زمينه هاي سياسي- اجتماعي هم بايد گفت زمينه عملي براي تجمع وجود ندارد و هماهنگ كردن و تبديل عمل فردي به يك كنش جمعي در يك زمان معين چندان آماده نيست و كار فوق العاده دشواري است.
اما شبكه صهيونيستي بالاترين درباره نمايش هاي شوراي هماهنگي سبز نظر متفاوتي دارد. بالاترين، شوراي مذكور را «شوراي ناهماهنگي راه سبز نااميدي» توصيف كرده و مي نويسد: آنها پس از بازداشت فعالان جنبش و حصر كروبي و موسوي قرار بود مسئوليت هماهنگي را داشته باشند. اما دعوت به تجمع سكوت كردند. حال از خود بپرسيم چرا سكوت؟!! وقتي اين شورا دعوت مي كند مثلاً شب جمعه به پارك ها برويم و سكوت كنيم، يعني اين قدر به اضمحلال رسيده ايم كه بايد شب جمعه و زماني كه پارك ها و اماكن عمومي به طور طبيعي شلوغ است را دعوت به تجمع از نوع سكوت كنيم و فرداي آن روز اعلام شود كه جمعيت بسياري در پارك ها بوده اند؟؟؟ با اين وصف بهتر است نام شورا را به شوراي ناهماهنگي راه سبز نااميدي تغيير دهيم.

انتهای پیام/20