به گزارش شیرازه به نقل از رجانیوز، در موفقیت‌های فنی و ورزشی ولاسکو همراه با تیم ملی والیبال کشورمان شکی نیست. او در این سه سال اخیر که هدایت والیبال ایران را برعهده داشت، فهرست بلندبالایی از افتخارات و قهرمانی‌ها را برای ما به ارمغان آورده و سطح والیبال کشورمان را از آسیا به سطح جهانی رسانده و نام ایران اکنون هر حریف بزرگی در عرصه این رشته ورزشی را می‌لرزاند. کره جنوبی و ژاپن و استرالیا که هیچ؛ ایتالیا، برزیل، کوبا، ایالات متحده و روسیه هم دیگر از ایران می‌ترسند و می‌دانند که کوچکترین لغزش در برابر بلندقامتان سرخ و سبز و سفیدپوش ایران یعنی یک شکست فضاحت بار.

اما این، همه دستاوردهای ولاسکو در ایران نیست. مرد خاص والیبال یک تفکر جدید و رویکرد متفاوت را وارد ورزش ایران کرد. ولاسکو برخلاف هم طیفان پیشین و فعلی خود، با نگاه بالا به پایین وارد تهران نشد. او تلاش نکرد تا خودش را بخش متمایزی از ورزش ایران بداند و دائما به دنبال غر زدن و ایراد گرفتن از امکانات ایران باشد. شخصیت بالای ولاسکو در کنترل بازیکنان، در خارج از مناسبات ورزشی هم ادامه داشت و او نشان داد که فرهنگ ایرانی را به خوبی شناخته و پذیرای آن شده است.

مرور تعدادی از مصاحبه‌های غیرورزشی ولاسکو نشان می‌دهد که او تراز فعالیت ورزشی و اجتماعی در ایران را افزایش داد. اظهارنظرهای گرم او درباره شرایط کشورمان و تعریف‌های فراوان از مردم ایران آن هم در مصاحبه با رسانه‌های خارجی که برخی هموطنان هم از تنور آنها نانی برای خود تهیه می‌کنند، فهم و درک بالای او را به نمایش گذاشت؛ چرا که مشخص شد او به تیم ملی والیبال ایران به عنوان یک پل برای رسیدن به اهداف بالاتر نگاه نمی‌کند؛ چرا که او به قله والیبال جهان دست یافته بود و دیگر نیازی به تفاخر نداشت.

ولاسکو سه سال در ایران بود و 31 سال در ایتالیا اما هیچگاه ایران را با ایتالیا مقایسه نکرد؛ غر نزد؛ گلایه نکرد و فقط کارش را به بهترین وجه ممکن انجام داد و پاداشش را هم از مردم گرفت؛ مردمی که برای حضور در سالن‌های والیبال، سر و دست می‌شکاندند تا روی سکوها بنشینند و فریاد "ولاسکو دوستت داریم" آنها، آسمان تهران را پُر کند.

نیکمت تیم ملی والیبال ایران تنها جایی نبود که ولاسکو شخصیت و اعتبار خود را به نمایش گذاشت. مرد میانسال آرژانتینی که در هنگام مسابقات مهم و حساس، عصبانیت و خشم را در چهره‌اش براحتی می‌توان دید، در هنگام برخورد با مردم و در مواجهه با اعتقادات و ارزش‌های ملی و دینی آنها، بسیار متواضع و خندان بود و هرگز نخواست تا از شرایط خاص خودش، سوءاستفاده کند.

خولیو ولاسکو دیشب با تیم ملی والیبال ایران خداحافظی کرد تا به وطنش یعنی آرژانتین برگردد اما نه ایرانیان برای همیشه با او خداحافظی می‌کنند و نه او توان دل کندن از این مردم عاشق را دارد؛ موضوعی که روان شدن اشک‌های گرم او بر گونه‌هایش را می‌تواند سندی برای اثبات این مدعا دانست. خداحافظ آقای خاص...