کار گروهی
«یک دست صدا ندارد»؛ این را اگرچه همه بارها شنیده‌ایم اما همه آن را به کار نمی‌بندیم! ضرب‌المثلی که البته در منابع دینی هم به وفور یاد شده است؛ «تعاونوا علی البر» کمک کنید هم‌دیگر را، کمکی که در نهایت به مشارکتی دسته جمعی در مسیر امنیت‌زایی، بالندگی و پویایی خواهد رسید، «ید الله مع الجماعة»؛ دست خدا با جماعتی است که از فردیت گذشته و دور هم جمع شده‌اند تا به اهداف مشترک برسند، اهدافی که همه استعدادها را دور هم گرد آورده. در خطابه های قرآن به مومنین و ایمان آورندگان نیز «یا ایــها الذین آمنوا» دیده می شود یعنی در آنجا نیز به جمع اشاره شده است. تا جایی که قرآن کریم وقتی پیامبر را به استقامت در راه آنچه بدان امر شده توصیه می کند فورا تاکید می کند: «فَاستَقِم كَما أُمِرتَ وَ مَن تابَ مَعَكَ» و این مفهوم در آیه مستتر است که اگرچه به استقامت فردی رسول خدا اهمیت دارد اما «کسانی هم که با تو به سوی خدا آمده‌اند» هم باید استقامت کنند، و این روح جمع‌گرایانه‌ای است که در ایمان، استقامت، نیکوکاری، عمل و ... دمیده شده است.
 
با همه این تاکیدات بر ضرورت کار جمعی، در کشور ما کم تر روی این مسئله تامل و برنامه‌ریزی صورت گرفته است تا جایی که خلاء جدی‌ در حوزه نهادینه کردن روحیه کار جمعی در سیستم آموزشی ما دیده می‌شود؛ از کودکی تا مقطع دانشگاه. این ضعف مورد اشاره رهبر معظم انقلاب اسلامی هم قرار گرفته؛ «چرا فرهنگ کار جمعی در جامعه‌ ما ضعیف است؟ این یک آسیب است. با این‌که کار جمعی را غربی‌ها به اسم خودشان ثبت کرده‌اند، اما اسلام خیلی قبل از این‌ها گفته است: و اعتصموا بحبل اللّه جمیعا؛ یعنی حتّی اعتصام به حبل‌اللّه هم باید دسته‌جمعی باشد؛ و لا تفرّقوا».

در مدیریت جهادی، جزیره‌های دور از هم، معنا ندارد بلکه همه با هم، ذیل یک ساختار، با اهدافی مشترک، در حوزه‌‌‌های عمل تخصصی ولی با اعتقاد به جمع‌گرایی به جلو حرکت می‌کنند؛ این اعتقاد، برکتی است که هیچ عمل انفرادی نمی‌تواند آن را در بر داشته باشد. برکتی که به صورت مشخص در انقلاب اسلامی ظهور و بروز کرد؛ اعتقاد امام خمینی به «أن تقوموا لله مثنى و فرادى» بود که وقتی ایشان به صورت فردی برای خدا قیام کرد، با اعتقاد به «مثنی» شدن حرکتش به قدرت الهی، یک ملت را چنان به تکاپو واداشت که بزرگ‌ترین انقلاب قرن را رقم زد.