در این اوضاع و احوال و بازگشتِ جام جهانی به آمریکای لاتین بعد از 36 سال، تیم ملی ایران هم توانسته دوباره به ویترین برترین‌های فوتبال دنیا اضافه شود. شاید مهم‌ترین تفاوت عمده‌ی حضور ایران در این مسابقات نسبت به دوره‌های قبل جدی شدن امیدها برای صعود از مرحله گروهی است؛ مساله‌ای که هر چند در سال 2006 هم مطرح شده بود اما بخش عمده امیدواران به صعود ایران را در آن زمان کسانی تشکیل می‌دادند که شناخت آنچنانی از قدرت حریفان ایران نداشتند و حرف‌هایشان بیشتر از سر احساس بود تا منطق.

حتی در آن زمان برانکو ایوانکوویچ، سرمربی محافظه‌کار تیم ملی هم در هیچ یک از مصاحبه‌هایش حرفی از صعود به میان نمی‌آورد و سعی می‌کرد با حرف‌هایش، سطح توقعات را پایین بیاورد اما در این دوره وضعیت متفاوت است. کارلوس کی‌روش بر خلاف برانکو، اولین نفری بود که صعود به مرحله دوم جام جهانی را بر سر زبان‌ها انداخت و این خودش بود که گفت می‌شود در سال 2014، تاریخ جدیدی برای فوتبال ایران نوشت.

هر چند به شکل غیرقابل باوری، تب فوتبال و پیگیری اخبار فوتبال داخلی در بین مردم کم شده اما در همین اوضاع و احوال کم‌رمق هم می‌توان رگه‌های پر رنگی را از امیدواری مردم به نخستین صعود ایران در جام‌جهانی مشاهده کرد. اگر در سال 2006 و پیش از آغاز تورنمنت، مردم، امیدواران به صعود را "غیرمنطقی و کم اطلاع" از فوتبال می‌دانستند اما در فاصله 48 ساعت تا شروع جام‌جهانی، نه تنها مردم خوش‌باور، بلکه خود بازیکنان تیم ملی ایران هم از احتمال صعود به مرحله دوم می‌گویند و "امید" به تاریخ‌سازی تیم کم ستاره ایران به یک باور تبدیل شده است.

شاید بزرگترین امید را هم نیمکت تیم ملی به وجود آورده و این خود کی‌روش بوده که با حرف‌هایش و البته کاریزمای مربیگری‌اش این "رویا" را به یک "خواست" تبدیل کرده است. برای اینکه معلوم شود این رویا محقق شدنی است یا نه نیاز نیست خیلی منتظر بمانیم. بازی با نیجریه، معلوم می‌کند تیم ایران در جام بیستم تاریخ‌ساز می‌شود یا خیر.

انتهای پیام