اولا ممکن است بپرسید این دوموضوع په ارتباطی با هم دارند؟

بله سوال خوبی مطرح کردید، این دوموضوع همان قدر به هم نزدیکند که ، جهنم به منتقدین، فضای امنیتی به دانشگاه، بی ارتباطی فائزه به فتنه ۸۸ و اسفندیار به مکتب ایرانی نزدیکند.

ای بابا باز هم که می پرسید چه ربطی داره؟ الان براتون می گم.

همانطور که مستحضرید مطالعات اولیه سیستم حمل و نقل عمومی شیراز در سال ۱۳۵۵ آغاز شد که مشاور خارجی در کنار سیستم اتوبوسرانی، شبکه ریلی را پیشنهاد نمود.

از آن طرف برنامه هسته ای ایران که از سال ۱۳۲۱ آغاز شده بود در سال ۱۳۵۳ با تاسیس سازمان انرژی اتمی ایران و تصویب ساخت نیروگاه بوشهر کارش را شروع کرد.

حالا برگردیم شیراز؛ در سال ۱۳۶۹ جمعی از اعضای هیات علمی دانشگاهها مطالعات مجددی را برای توسعه شبکه ریلی در شیراز انجام دادند و از آن طرف ایران در سال ۱۳۳۷ عضو آژانس بین المللی انرژی اتمی شد، در سال ۱۳۴۷ NPT را امضا کرد و در سال ۱۳۴۹ آن را به تصویب مجلس شورای رساند، اما رقابت بین مترو و هسته ای به اینجا ختم نمی شد.

سازمان قطار شهری شیراز در سال ۱۳۷۵ تاسیس شد و از آن طرف موضوع هسته ای از بعد از انقلاب تا سال ۱۳۸۰ مسکوت ماند و ما شیرازیها سرمست و خوشحال که بالاخره مترومون از هسته ای جلو افتاد و می تونیم یه نفس راحت بکشیم!

در سال ۱۳۷۸ بازبینی مطالعات قبلی در جهت تکمیل و تدوین مطالعات جامع حمل و نقل عمومی شهر شیراز توسط پژوهشکده حمل و نقل دانشگاه صنعتی شریف شروع شد و مسیریابی برای ایجاد خط مترو انجام گرفت و از آن طرف با حضور خاتمی و تکیه بر مسند ریاست جمهوری، او خبر از تهیه سوخت هسته ای توسط متخصصین ایرانی داد که با این خبر برق از کله شرق و غرب پرید!و تازه فهمیدند که تاحالا خواب بوده اند!

اما مترو  شیراز در این مدت همچنان درگیر مطالعات مجدد طرحها بود تا اینکه در سال ۱۳۸۰ با تصویب شورای عالی ترافیک مطالعات چندین ساله و چندین باره مترو به پایان رسید.

اما بشنوید از آن طرف؛ در سال ۱۳۸۵ که این بار احمدی نژاد بر مسند ریاست جمهوری تکیه داده بود، گفت: موفق به غنی سازی اورانیوم سه و نیم درصد شده ایم، از این طرف شیرازیها هم عقب نماندند و در سال ۱۳۸۱ کلنگ احداث خط یک مترو را به زمین کوبیدند اما این سرآغاز آسفالت شدن دهانمان بود و کلنگ به مدت ۱۳ سال در زمین گیر کرد و بیرون نیامد ولی مسوولین این مساله را تکذیب می کنند و می گویند آن کلنگ را رها کرده اند و در این مدت از کلنگ دیگری برای کندن تونلهای مترو استفاده کرده اند که امیدواریم راست بگویند!

القصه؛ این رقابت همچنان ادامه داشت تا اینکه از آن طرف میله سوخت و سانتریفیوژ و کیک زرد و … ساخته شد و از این طرف ریل گذاری و ساخت ایستگاه و تجهیزات هوشمند و … انجام شد.

اما هر دو رقیب به یک مانع مشترک برخوردند؛ "تحریم” که اون هم به یاری خدا حل شده و به قول روحانی که این بار او به همان مسندی که عرض شد تکیه داده است "دیوارش را شکستیم”.

الغرض؛ ما شیرازیها یکی از دعاهامون اینه که ” الهی کلنگ هیچ بنّایی توی خونه هیچ کس نیفته”

خلاصه هرچه بود گذشت و طعم شیرین مترو سواری از دیروز به کام شیرازیهای عزیز نشست و بالاخره نمردیم و مترو شیراز رو هم دیدیم!