به گزارش سرویس سیاسی شیرازه؛ این روزها همه منتظر یک تحول در عربستان هستند؛ پادشاه این کشور در سانسور خبری در بیمارستان است و به نظر باید تا چندی دیگر، منتظر یک پادشاه جدید در این کشور بود. این تحول البته همان‌اندازه که مهم است، همان‌اندازه نیز کسی را غافل‌گیر نمی‌کند؛ نفر پس از ملک عبدالله مشخص است، سخنرانی می‌کند، سفر دیپلماتیک می‌رود، در اداره امور نقش ایفا می‌کند و ... هر چقدر که شاهزادگان خاندان آل سعود این روزها در تب و تابند تا در حکومت پادشاه جدید، سهم بیشتری را از آن خود کنند، مردم این کشور مانند یک تماشاچی صرفا مهم‌ترین تحول ممکن در ساختار حکومتی کشورشان را نظاره‌گرند بی‌آن‌که سهمی در تعیین سرنوشت خود داشته باشند. این تماشاچی بودن البته صرفا در ماجرای مشخص شدن شخص اول ممکت سعودی رخ نمی‌دهد؛ مردم این کشور در تعیین وزرا، قضات، امیران استان‌ها و شهرها و ... نیز از حق مشارکت ولو به صورت غیرمستقیم برخوردار نیستند.

این روزها که رسانه‌های خبری جهان، وضعیت پادشاهی سعودی را رصد می‌کنند، بسته بودن حکومت در این کشور بیش از همیشه خود را نشان می‌دهد. البته این مختص عربستان نیست. قطر، بحرین، امارات، عمان و کویت نیز مانند عربستان به صورت خاندانی اداره می‌شوند. سال 2013 وقتی امیر سابق قطر جای خود را به پسرش داد، سهم مردم این کشور از این تحول عظیم، تنها گوش دادن به سخنان هفته دقیقه‌ای پدر بود که ماجرا را کمی تشریح کرد.

ساختار حکومتی عربستان آن‌قدر بسته است که حتی اعضای مجلس مشورتی این کشور که سهم موثر و تضمین‌ شده‌ای در اداره کشور ندارند هم به صورت انتصابی از سوی پادشاه منصوب می‌شوند. حتی در اولین انتخابات شورای شهر در عربستان در سال 2005، حکومت ترجیح داد تا فقط نصف کرسی‌های شورا در هر شهری را به رای مردم بگذارد و نصف دیگر، باز هم انتصابی باشد.

نیمه دیگر تحولات این روزها در عربستان، بسته‌ترین حکومتی خاندانی در جهان را نشان می‌دهد. آیا کشوری که چنین وضعیتی دارد، می‌تواند به با پرچم دموکراسی‌خواهی، علیه سوریه توطئه کرده و از معارضان مسلح آن انواع حمایت‌های سیاسی، رسانه‌ای، مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی کند؟!