به گزارش سرویس اقتصادی شیرازه، حتما زیاد شنیده اید که می گویند: «نوش دارو پس از مرگ سهراب». این ضرب المثل، حکایت کشاورزان منطقه کربال است که آب، زمانی به زراعتشان رسید که دیگر گندم هایشان سوخته بود. آن ها با آه و افسوس می گویند: «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟» آب سد درودزن با رودخانه کر به کربال می رسد اما کشاورزان می گویند زمانی این آب به زمین هایشان رسیده که دیگر فایده ای ندارد! ساقه های گندم که چشم انتظار آب بودند از تشنگی خشکیده اند.

بیشتر مردم این دیار(کربال) کشاورزند. یعنی بیل به دست، چشمشان به آسمان است تا رحمت الهی نزول آید و برکتی حاصل شود و زندگی رونقی گیرد. روزگاری رودخانه کر زمین های کربال را سیراب می کرد. اما سالهاست که دیگر نه از آب کر خبری است و نه از آب باران. خشکسالی پشت خشکسالی. تنها امید مردم آبی بود که از سد درودزن باید به کربالی ها داده می شد. اما  کم لطفی های برخی مسئولین باعث شد تا آب به کربال نرسد. از سر ناچاری بسیاری بیل خود را زمین گذاشته و راهی شهر شدند. برخی آمار مهاجرین را 15000 نفر اعلام می کنند.

سالیان سال گذشت تا بار دیگر آب سد درودزن به کربال برسد. حالا دوباره چند سالی می شود که پای آب سد به منطقه باز شده است. کشاورزی بار دیگر رونق گرفته و مردم می گویند حقابه دریاچه بختگان را بدهید تا هم بختگان خوشبخت شود هم چرخ زندگی ما بچرخد. اما وقتی آب نیست حقابه معنی ندارد. منبع اصلی آب رودخانه کر، سد دروزدن است. این سد باید نه تنها 40 تا 50 هزار هکتار از اراضی کشاورزی پایین دست را سیراب کند که باید آب شرب بخش بزرگی از کلانشهر شیراز را نیز تامین کند. سال هاست که دیگر این سد پر نشده است و آب درودزن فقط کفاف مردم شیراز را می دهد.

مسئولان برای جبران خسارت کشاورزان، طرح نکاشت را پیشنهاد دادند. مبلغی پول در ازای نکاشتن زمین. می گفتند: راه نجات دریاچه بختگان هم همین طرح است. اما نکاشت مخالف زیاد دارد. برخی معتقدند نوعی خیانت است. چون کشاورزان جیره خوار دولت می شوند.

با این همه قرار بود امسال به رسم یکی دو سال اخیر به کشاورزانی کربالی آب بدهند. اما مسئولین و کشاورزان به توافق رسیدند که اگر قرار نکاشت اجرا شود رهاسازی آب چرا؟ نماینده مردم خرامه، سروستان وکوار در 21 فروردین امسال گفت: در حال حاضر امکان رهاسازی یک آب به میزان 120 میلیون متر مکعب وجود دارد و اگر باران نبارد، رهاسازی این آب به معنی هدر دادن آن است؛ در صورتی که این یک آب رها سازی نشود برای خاکاب سال آینده، ذخیره خواهد شد.
موضع منطقی داریوش اسماعیلی را فرماندار این شهر یک هفته بعد تکرار کرد. اسپرجانی گفت: رهاسازی آب در این موقعیت نمی تواند به کشاورزان ما کمک کند چرا که کشاورزان ما خسارت وارد شده به محصولاتشان قابل جبران نیست.

اما ماه اردیبهشت نزدیک بود و هیئت دولت می خواست به فارس بیاید. فشار برخی کشاورزان حوزه پایین دست سد درودزن و سرمایه داران ذی نفع، باعث شد تا علی رغم تصمیم به عدم رهاسازی آب، ساعت 12 شب 27 فروردین ماه دریچه های سد باز شود. 8 روز بعد  آب به جهان آباد به عنوان آخرین نقطه کشاورزی شهرستان خرامه رسید و بهره برداری از آب آغاز شد. اما چه فایده؟ خوشه های گندم خشک شده بودند! کشاورزان سخت شاکی بودند که چرا آب در این موقع از سال رهاسازی شده؟ چرا اول سال آب ندادند؟ هزینه های آماده کردن پمب های آب چه می شود؟ آنها مسئولان را سخت مقصر می دانند. می گویند آب بخاطر سفر روحانی رها شده است!

این فیلم را ببینید.