ژنرال چهار ستاره جوزف دانفورد، رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا می‌گوید که ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز سوریه به «جنگ جهانی سوم» ختم می‌شود، چرا که به نظر وی، کنترل تمامی محدوده فضایی سوریه توسط امریکا به مفهوم آن است که باید با سوریه و روسیه وارد جنگ شویم و تأکید کرد: «این یک تصمیم کاملاً بنیادین و اساسی است که من به طور قطع چنین تصمیمی را اتخاذ نمی‌کنم. » او این حرف را در جلسه کمیته نیروهای مسلح سنا و در پاسخ به سناتور ویکر گفت که از او در مورد طرح هیلاری کلینتون برای ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع در سوریه در واکنش به حملات هوایی روسیه و سوریه پرسیده بود. معلوم است که هیلاری بر خلاف ادعاهایش مبنی بر ادامه مسیر باراک اوباما، رئیس‌جمهور امریکا، خواب و خیال‌های دیگری را در سر می‌پروراند و قصد دارد وقتی که به کاخ سفید راه پیدا کرد، آنها را محقق کند.

واقعیت این است که هیلاری در دوره اول ریاست جمهوری اوباما و تصدی وزارت خارجه امریکا در مورد سوریه با رئیس خود اختلاف نظر داشت و از مداخله نظامی امریکا در سوریه حمایت می‌کرد، در حالی که اوباما بیشتر به جنگ پنهانی عقیده داشت تا جنگ علنی با فرستادن توپ و تانک به میدان معرکه. به همین جهت هم بود که استراتژی اوباما در طی هشت سال ریاست جمهوری خود بر تمرکز بر نیروی هوایی و به خصوص هواپیماهای بی‌سرنشین بود و از فرستادن نیروی زمینی به میدان جنگ خودداری می‌کرد. هیلاری بر عکس او برخوردار از کارنامه درخشانی در زمینه جنگ‌افروزی است. او در دهه 90 و به عنوان بانوی اول امریکا از مداخله نظامی کشورش در چکسلواکی حمایت کرد و موافق حمله به اسلوبودان میلوسوویچ، رئیس‌جمهور سابق صربستان، ‌در 1999 بود و وقتی هم به سنا رسید، تردیدی در رأی مثبت دادن به درخواست جورج بوش، رئیس‌جمهور وقت امریکا برای حمله به عراق نداشت و از فرستادن سربازهای امریکایی به افغانستان هم حمایت می‌کرد، چنانکه معتقد به همین کار برای لیبی و بعد سوریه بود. جفری ساکز پیش از این در مورد اعتیاد هیلاری به قدرت امریکا نوشته بود که لبریز از ایده‌هایی مثل «امریکا و تنها امریکا باید رهبری جهان را داشته باشد» یا «استثنایی شمردن امریکا» است. ساکز به دلیل این اعتیاد و ایده‌های هیلاری است که در مقایسه او با رقیب جمهوریخواهش نوشت: «هیلاری کلینتون به درستی ترامپ را به غیرقابل پیش‌بینی بودن متهم می‌کند اما خود او به شکلی خطرناک قابل پیش‌بینی است.»

حالا ساکز می‌تواند به خود حق بدهد که چنان حرفی را‌ زده بود چرا که هیلاری پایش به کاخ سفید نرسیده، به نحو خطرناکی در مورد سوریه حرف می‌زند که حتی ژنرال ارشدی مثل دانفورد هم نمی‌تواند طرح و نظر او را تأیید کند. شاید ساکز در پیش‌بینی خود از هیلاری هر اتفاق خطرناکی را تصور می‌کرد جز جنگ جهانی سوم، اما دانفورد به خود جرئت می‌دهد و این اتفاق شوم را در بخت نخستین رئیس‌جمهور احتمالی زن امریکا می‌بیند.

اوباما کمتر از سه ماه دیگر در کاخ سفید خواهد بود و به احتمال زیاد، همین هیلاری جانشین او خواهد بود که در این صورت، حرف دانفورد می‌تواند هشدار و درآمدی باشد بر طبلی که هیلاری در کاخ سفید خواهد کوفت. این هشدار و درآمد دانفورد را باید جدی گرفت و با رسیدن هیلاری به کاخ سفید، باید آماده هر اتفاقی بود. او اجازه نداشت در زمان تصدی وزارت خارجه نظرات خود را در مورد حمایت تمام‌قد از حسنی مبارک، رئیس‌جمهور مخلوع مصر و مداخله نظامی در سوریه و لیبی عملی کند اما وقتی که رئیس‌جمهور شد دیگر مانعی ندارد و به قول ساکز، می‌تواند بنابر اعتیاد خود به قدرت امریکا عمل کند. اگر اوباما در این مدت کم از وقت باقی‌مانده خود نتواند از زیاده‌خواهی‌ها در مورد سوریه کوتاه بیاید و پرونده سوریه را به همین صورت که هست به دست هیلاری بدهد، تیغ در دست زنگی مستی داده که هم قصد جبران مافات چهار سال وزارت خارجه را دارد و هم اینکه می‌خواهد بعد از اوباما، رئیس‌جمهوری با مشت آهنین به نمایش دربیاورد. در این صورت، اوباما شریک هیلاری در جنگ‌طلبی او خواهد بود، حتی در صورتی که هیلاری حاضر به جنگ با روسیه و برپایی جنگ جهانی سومی باشد. در هر صورت، آمدن هیلاری به کاخ سفید را باید با عواقب جنگ‌طلبانه او در نظر گرفت چنانکه رئیس ستاد مشترک امریکا از حالا انتظار آن را دارد و نوام چامسکی هم در مورد او می‌گوید: «هیلاری شبیه اوباما است با این تفاوت که از او بسیار جنگ‌طلب‌تر است.»

انتهای پیام/