29 اکتبر سال 2015 – دهمین سالگرد روز «بذر ونزوئلایی »- است. هزاران نفر از سراسر کشور و جهان در روستای «مونته کارملو»  ونزوئلا گرد هم آمده‌اند. مردم ونزوئلا از سال 2005 این گردهمایی ها را کلید زدند و در سال 2012 جز هشت کشور آمریکای لاتین بودند. پس از روزها بحث و گفت و گو، «بیانیه مونته کارملو»  را نوشتند و شبکه بین المللی «نگهبانان بذر» را به راه انداختند. مونته کارملو خود را اکوسوسیالیزم(سوسیالیزم بوم) می‌نامد تا در نتیجه آن منجر به بازگشت به زمین و عبور از اقتصاد نفتی شود.

نگهبانان بذر
در این مقاله آمده است، ما در جهانی زندگی می کنیم که یک سوم کل غذا تلف می شود؛ جائی که کشاورزی صنعتی سهم به سزایی در تولید دی اکسید کربن دارد و زنجیره‌ی ژنتیکی تمام زنجیره غذایی رو به نابودی است. تمام این جریان را رژیم بین المللیِ بیوپایرسی( یا همان دزدی زیستی)مدیریت می کند که رهبری آن بر عهده‌ی شرکتهای چندملیتی‌ای مثل «مونسانتو» قرار دارد، اما تاکنون هیچ کس جلوی آنرا نگرفته است. در مقابل نگهبانان بذر جایگزین ایشان هستند و در مراسمات و مبارزاتشان راه زندگی متفاوتی  را به تصویر می کشند. مردم از سراسر کشور بذرها و دانه هایشان را می آوردند تا داد و ستد، بحث و گفت‌‌وگو کنند. مدل تولید اقتصادی سوسیالیزم بومی بر رابطه‌ی هماهنگی بین بشریت و طبیعت بناگذاشته شده است که استفاده مطلوب و معقولی را از منابع طبیعی ضمانت می کند در عین حال که پروسه‌ها و چرخه‌های طبیعت حفظ می شوند.

بحران اقتصادی
در این مقاله آمده است، ونزوئلا معمولا در بحران سخت اقتصادی به سر می برد؛ آن قدر سخت که به جای آن جنگ گفته می شود. هیچ مبالغه‌ای هم در کار نیست مقیاس این بحران تا حدی است که بسیج کل جامعه را برای پایان دادن به آن می طلبد. اما در مونته کارملو بحران اقتصادی به نحو دیگری ظهور می کند چیزی که باعث شد تا مردم به منبعی مشخص برای نیازهاشون دست یابند. یکی از پایه گذاران سوسیالیست دانه‌ای مونته کارملو می گوید: «که بحران اقتصادی تاثیر زیادی بر ما نداشته است ما خودمان غذای خودمان را کاشت می کنیم، ما احتیاج نداریم برای یک سس مایونز در صف بایستیم. تمام این بحران منجر به تغییری خودآگاهانه شده است که این مهمترین همه‌ی تغییرات است.»

در پایان آمده است: این در حالی است که شرکت ‌«مونسانتو» به جوامعی مثل ونزوئلا پیشنهاد می‌داد تا دستاوردهای تازه تکنولوژی و دانش کشاورزی (مثل فناوری تراریخته‌ها) روی آورند. در مقابل، «نگهبانان بذر» و هم پیمانانش به شیوه‌ی خودشان عمل کردند. آنها معتقدند روش‌های سنتی کارآمدترند و طی سالیان سال خود را اثبات کرده‌اند. در سال 2013 مجلس ونزوئلا قانون بذری را به تصویب رساند که طبق آن حفره‌ ای قانونی اجازه‌ی واردات «بذرهای تراریخته» را می‌داد که به اعتراض مردم ونزوئلا انجامید، در نتیجه گردهمایی ها، اعتراضات و... شکل گرفت و دست آخر در اواخر نوامبر همان سال به قانون انقلابی بذر کشاورزان کوچک انجامید که برطبق آن ورود هر نوع بذر تراریخته ممنوع اعلام شد.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم